sábado, 30 de outubro de 2021

TUNAWEZA KUJIFUNZA KUPENDA

 

Kutafakari kutoka Kum 6:2-6; Waeb 7:23-28; Marko 12,28-34



 
 

    Amri zilizaliwa katika mazingira ya kuaminiana kati ya Mungu na watu wake: kwa upande wa Mungu Yeye ana kusudi la kuokoa ulimwengu wote na aliwakabidhi watu wa Israeli utume wa kuwa chombo cha wokovu wake kwa watu wote. Kwa upande wa watu, walikabidhi maisha yao kwa Mungu, wakipokea maagizo, ulinzi na tunza kama ishara halisi za upendo wa kimungu kwao. Kuishi Amri kulikuwa muhimu kwa watu hawa ambao wanafikiria Neno la Mungu kuwa ni Sheria na Sheria kuwa ni kama Neno la Mungu. Basi, kuna uhusiano wa ndani kati ya Sheria na Neno, kwa sababu Amri zinatoka moyoni mwa Mungu ambaye anapoongea anaongoza njia kamili ya maisha ya kweli. Kutii kwa Amri ni chanzo cha baraka ambayo huongoza kwa uzima, wakati kutotii kwa Amri kunaongoza kwa mauti.

    Basi, chanzo cha Amri ndio upendo wa Mungu. Yeye ni upendo na kupenda kwa hiari. Sheria yake ni Upendo. Sheria hii hailazimishi bali ndiyo zawadi na kuonyesha njia ya uhuru wa kweli. Hii ndiyo maana ya hotuba ya Musa kwa Watu wa Israeli katika somo la Kumbukumbu la Torati. Kupitia Musa, Mungu anaongea na Watu kutoka moyo kwa moyo, sababu Mungu anataka kuandika Sheria yake mioyoni mwa wote. Yeyote anaishi sheria ya Mungu kwa kweli ikiwa anaweza kupenda. Kumpenda Mungu kunamaanisha kuishi kulingana na mapenzi yake. Somo la pili kutoka Waraka wa Waebrania linaongea kuhusu ubora wa ukuhani wa Kristo kuliko ule wa Agano la Kale. Tofauti na makuhani wa Agano la Kale Yeye hahitaji kutoa dhabihu kwa ajili ya wenye dhambi kwa maana alijitoa nafsi yake mwenyewe kwa upendo na kwa sababu ya kujitolea kwake kamili alihakikisha wokovu kwa ajili ya wenye dhambi wote.

    Kwa kawaida mkutano wa Yesu na viongozi wa Kiyahudi ni maana ya mgogoro lakini katika nafasi hii mwandishi mkuu anayemwendea Yesu anaonekana kuwa wa kirafiki. Uthibitisho kuhusu hili ni kwamba katika mwisho wa mazungumzo kuna kubadilishana sifa na shukrani kutoka pande hizo mbili. Yeye alimuuliza Yesu kuhusu amri ya kwanza kati ya amri zote. Yesu hakujibu swali lake moja kwa moja bali akikumbuka “Shema Israeli” (Sikiliza, Israeli!), anatufanya kuelewa jambo muhimu la Sheria, yaani, upendo kwa Mungu na kwa jirani. Kuweka ukweli huu moyoni ni muhimu zaidi kuliko kukariri "amri" zote zilizozuliwa nao, kugeuza uangalifu kutoka kwa kile ambacho ni muhimu kweli.

    Amri ya kwanza inatufanya kuelewa kwamba hatuwezi kumpenda Mungu kwa njia yoyote bali kwa nguvu zote za maisha: kwa moyo, kwa nafsi, kwa akili na kwa nguvu. Na bado hautakuwa upendo wa kweli ikiwa hatumpendi jirani pia. Kwa maneno mengine, jibu letu kwa upendo uliotupenda unatolewa kwa pande mbili: Mungu na jirani. haiwezekani kuishi mmoja bila mwingine. Kuhusu hilo Mtakatifu Yakobo anasema: "Ndiye mwongo yeyote anayesema kwamba anampenda Mungu ambaye haoni na hampendi jirani ambaye anaona". Upendo kwa ndugu ni dhabihu ya kweli inayompendeza Mungu. Katika jibu lake, Yesu haongei kuhusu amri ya kutii bali uhusiano tunaopaswa kuishi. Ni lazima tutambue kwamba hii si kazi rahisi sana ya kuitekeleza. Kadiri tunavyoendelea maishani, ndivyo tunavyoona jinsi ilivyo vigumu kumpenda Mungu na jirani kikweli.

    Yesu alijua ugumu huo alipokuwa bado anayekana miongoni mwa wanafunzi wake. Kwa hivyo alijitolea kama mfano na msaada. Kutoka kwake, inakuwa kuzekana kumpenda Mungu bila kumpuuza jirani. Kwake, jambo la muhimu ni kupenda; kwa hivyo ataiita "amri mpya". Maneno haya hayamaanishi kwamba Yesu aliongeza jambo jipya, kwa kuwa amri ya kumpenda Mungu na kumpenda jirani ilikuwa tayari kabla yake. Basi, habari mpya iko wapi? "Iko katika ukweli kwamba maneno mawili haya yakuwa pamoja neno moja, ndiyo amri ya kipekee". Yule anayepata kutoa nafasi ya kwanza kwa upendo na kuufikiria muhimu ya yote alifahamu umuhimu wa sheria naye hayuko mbali na Ufalme kwa sababu anatenda kama Yesu. Kwa kweli, mtu ambaye anamfuata Yesu hafuati sheria au mafundisho bali anamfuata Mtu aliyetupenda mpaka upeo. Nasi tunaweza kujifunza jinsi ya kupenda vivyo hivyo.


Fr Ndega

 

PODEMOS APRENDER A AMAR

 

Una reflexión a partir de Deut 6, 2-6; Heb 7, 23-28; Mc  12, 28-34



 

Los mandamientos nacen en un contexto de confianza mutua entre Dios y su pueblo: Dios tiene un propósito salvífico universal y confía al pueblo de Israel la misión de ser instrumento de su salvación para todos los pueblos. A su vez, este pueblo le confía a Dios su vida, recibiendo instrucciones, protección y cuidados como señales concretas del amor divino por él. Vivir los mandamientos es una experiencia central en la vida de este pueblo para quien la Palabra de Dios es la Ley y la Ley es Palabra de Dios, hay, por lo tanto, una estrecha relación entre la Ley y la Palabra, porque los mandamientos nacen del corazón de Dios que cuando habla indica el camino correcto para una vida feliz y realizada. La obediencia a los mandamientos es la fuente de bendiciones que llevan a la vida, mientras la desobediencia a ellos lleva a la muerte.

Por lo tanto, la fuente de los mandamientos es el amor a Dios, Él es amor y ama gratuitamente. Su Ley es el amor. Esta Ley no obliga, sino que es un don que conduce a la libertad. Este es el significado del discurso de Moisés al pueblo de Israel, de acuerdo con el texto del Deuteronomio. Por medio de Moisés , Dios habla al pueblo de corazón a corazón, pues desea fijar su Ley en el corazón de todos y todas. Quien es capaz de amar vive verdaderamente la Ley de Dios. Y ama a Dios quien organiza toda su vida de acuerdo con su voluntad. San Pablo dirá en una de sus cartas: “Quien ama cumple toda la Ley”. La carta a los Hebreos nos habla de la superioridad del sacerdocio de Cristo en relación con aquello de el Antiguo Testamento. A diferencia de aquellos sacerdotes, Cristo no necesita ofrecer sacrificios por los pecadores; él se ofreció por amor, por lo tanto, la ofrenda perfecta, garantizando la salvación a todos.

Normalmente los encuentros de Jesús con los líderes judíos son conflictivos, pero esta vez este doctor de la ley que se acerca a Jesús parece amigable. La prueba de esto es que al final el diálogo termina con un intercambio de elogios y afecto de las dos partes. Él preguntón Jesús cuál es el primer mandamiento entre todos. Jesús no responde su pregunta directamente, sino evocando a “Shemah Israel” (¡Escucha Israel!), Él nos hace entender lo esencial de la Ley, o sea, el amor a Dios y al prójimo. Guardar esta realidad en el corazón es más importante que memorizar todos los mandamientos inventados por ellos, desviando la atención de lo que realmente es esencial.

De acuerdo con el primer mandamiento, no se ama a Dios de cualquier forma, sino con todas las potencias de la vida, a saber: con el corazón, con el alma, con la inteligencia y con la fuerza. Y todavía no será amor verdadero si no amas al prójimo. En otras palabras, la correspondencia al amor que nos amó se da en dos direcciones: Dios y el prójimo. Uno no puede existir sin el otro. Santiago habla duramente sobre esta realidad: “quien dice que ama a Dios a quien no ve y no ama a su prójimo a quien ve, es un mentiroso”. El amor a los hermanos y hermanas es el verdadero sacrificio que agrada a Dios. En su respuesta, Jesús no se refiere a un decreto que debe ser obedecido, sino a una relación que se ha de vivir. Debemos reconocer que no es una tarea fácil. Cuanto más progresamos en la vida, más experimentamos como es difícil amar verdaderamente a Dios y al prójimo.

Jesús era consciente de esa dificultad cuando todavía estaba con sus discípulos. Por eso se ofreció como modelo y motivación. A partir de él, se vuelve posible amar a Dios sin descuidar al prójimo. Para él, lo esencial es amar; por eso él lo llamará “nuevo mandamiento”. Esa expresión no significa que Jesús agrega algo nuevo, puesto que tanto el mandamiento de amar a Dios, como el de amar al prójimo ya existían antes que él. Entonces, ¿dónde está la novedad? Está en el hecho de que las dos palabras juntas forman una sola, el único mandamiento. Quien sabe poner el amor en primer lugar y por encima de todo no está lejos del Reino, porque actúa como Jesús.

En nuestra realidad nos parece difícil amar de verdad porque tal vez todavía no tengamos la conciencia de ser amados locamente por Dios. “Podemos aprender a amar se nos dejamos amar por Dios, porque no podemos amar sin ser amados y sólo Dios puede amarnos verdaderamente, porque es Amor”. El famoso sur africano Nelson Mandela dijo: “las personas no nacen odiando. Para odiar tienen que aprender. Si pueden aprender a odiar, también pueden aprender a amar, porque el amor es el sentimiento que llega primero al corazón humano”. ¡Responder al Amor es posible! Entonces, respondamos al Amor, amando como él nos amó primero.


Fr Ndega

Traducion: Nomade de Dios

sexta-feira, 29 de outubro de 2021

PODEMOS APRENDER A AMAR

 

Uma reflexão a partir de Dt 6, 2-6; Hb 7, 23-28; Mc 12, 28-34

 


    Os mandamentos nascem num contexto de confiança mútua entre Deus e o seu povo: Deus tem um propósito salvífico universal e confia ao povo de Israel a missão de ser instrumento da sua salvação para todos os povos. Por sua vez, este povo confia a Deus a sua vida recebendo instruções, proteção e cuidados como sinais concretos do amor divino por ele. Viver os mandamentos é uma experiência central na vida deste povo para quem a Palavra de Deus é a Lei e a Lei é Palavra de Deus, há, portanto, uma estreita ligação entre a Lei e a Palavra, porque os mandamentos nascem do coração de Deus que, quando fala, indica o caminho certo para uma vida feliz e realizada. A obediência aos mandamentos é a fonte de bênçãos que levam à vida, enquanto a desobediência a eles leva à morte.

    Portanto, a fonte dos mandamentos é o amor de Deus, Ele é amor e ama gratuitamente. Sua Lei é o amor. Esta Lei não obriga, mas é um dom que conduz à verdadeira liberdade. Este é o significado do discurso de Moisés ao povo de Israel de acordo com o presente texto de Deuteronômio. Por meio de Moisés, Deus fala ao povo de coração a coração, pois deseja fixar a sua Lei no coração de todos e todas. Quem é capaz de amar vive verdadeiramente a Lei de Deus. E ama a Deus quem organiza toda a sua vida de acordo com a sua vontade. São Paulo dirá em uma de suas cartas: “Quem ama cumpre toda a Lei”. A carta aos Hebreus nos fala da superioridade do sacerdócio de Cristo em relação aquele o do Antigo Testamento. Diferentemente daqueles sacerdotes, Cristo não precisa oferecer sacrifícios pelos pecadores; ele se ofereceu por amor e, portanto, a oferta perfeita, garantindo a salvação para todos.

    Normalmente os encontros de Jesus com os líderes judeus são conflitantes, mas desta vez este doutor da lei que se aproxima de Jesus parece amigável. A prova disso é que no final o diálogo termina com uma troca de elogios e e estima das duas partes. Ele perguntou a Jesus qual é o primeiro mandamento entre todos. Jesus não responde a sua pergunta diretamente, mas evocando a "Shemah Israel" (Escuta, Israel!), Ele nos faz entender o essencial da Lei, ou seja, o amor a Deus e proximo. Guardar esta realidade no coração é mais importante do que memorizar todos os “mandamentos” por eles inventados, desviando a atenção do que é realmente essencial.

    De acordo com o primeiro mandamento, não se ama a Deus de qualquer forma, mas com todas potências da vida, a saber: com o coração, com a alma, com a inteligência e com a força. E ainda não será amor verdadeiro se você não amar também o próximo. Em outras palavras, a correspondência ao amor que nos amou se dá em duas direções: Deus e ao próximo. Um não pode existir sem o outro. São Tiago fala duramente sobre esta realidade: “Quem diz que ama a Deus, a quem não vê e não ama o próximo a quem vê é um mentiroso”. O amor aos irmãos e irmãs é o verdadeiro sacrifício que agrada a Deus. Em sua resposta, Jesus não se refere a um decreto a ser obedecido, mas a um relacionamento a ser vivido. Devemos reconhecer que não é uma tarefa fácil de realizar. Quanto mais progredimos na vida, mais experimentamos como é difícil amar verdadeiramente a Deus e ao próximo.

    Jesus era ciente dessa dificuldade quando ela ainda era visível entre seus discípulos. Por isso se ofereceu como modelo e motivação. A partir dele, torna-se possível amar a Deus sem descuidar do próximo. Para ele, o essencial é amar; por isso, ele o chamará de “novo mandamento”. Essa expressão não significa que Jesus acrescentou algo novo, visto que tanto o mandamento de amar a Deus como o de amar o próximo já existiam antes dele. Então, onde está a novidade? “Está no fato de que as duas palavras juntas formam uma só palavra, o único mandamento”. Quem sabe colocar o amor em primeiro lugar e acima de tudo não está longe do Reino porque age como Jesus.

    Na nossa realidade, achamos difícil amar de verdade, porque talvez ainda não tenhamos a consciência de sermos amados loucamente por Deus. “Podemos aprender a amar se nos deixarmos amar por Deus, porque não podemos amar sem ser amados, e só Deus pode nos amar verdadeiramente, porque é Amor”. O famoso sul-africano Nelson Mandela disse certa vez: “As pessoas não nascem odiando. Para odiar elas tem que aprender. Se podem aprender a odiar, também podem aprender a amar, porque o amor é o sentimento que chega primeiro ao coração umano”. Responder ao Amor é possível! Então, respondemos ao Amor amando como ele nos amou primeiro.


Fr Ndega

POSSIAMO IMPARARE AD AMARE

 

Riflessione a partire da Dt 6:2-6; Eb 7:23-28; Mc 12,28-34

 


    I comandamenti nascono in un contesto di fiducia mutua tra Dio e il suo popolo: Dio ha un’intenzione salvifica universale e affida al popolo di Israele la missione di essere strumento della sua salvezza per tutti i popoli. A sua volta questo popolo affida a Dio la sua vita ricevendo istruzioni, protezione e cura come segno concreto dell’amore divino nei suoi confronti. Vivere i comandamenti è esperienza centrale nella vita di questo popolo per cui la Parola di Dio è la Legge e la Legge è Parola di Dio. C'è quindi un legame stretto tra la Legge e la Parola, perché i comandamenti scaturiscono dal cuore di Dio che, quando parla, indica la via giusta per una vita riuscita. L’obbedienza ai comandamenti è la fonte di ogni benedizione che porta alla vita, mentre la disobbedienza ad essi porta alla morte.  

    La sorgente dei comandamenti è l’amore di Dio. Egli è amore e ama gratuitamente. La sua Legge è l’amore. Questa Legge non costringe, ma è un dono che porta alla vera libertà. Questo è il senso del discorso di Mosè al popolo d’Israele secondo il brano del Deuteronomio. Attraverso Mosè, Dio parla al popolo da cuore a cuore, perché vuole fissare la sua Legge nel cuore di tutti. Vive veramente la Legge di Dio chi è in grado di amare. E ama Dio chi imposta tutta la vita secondo la sua volontà. San Paolo dirà in una delle sue lettere, “Chi ama ha compiuto tutta la Legge”. La lettera agli Ebrei ci parla della superiorità del sacerdozio di Cristo riguardo a quello del Vecchio Testamento. Diversamente da quei sacerdoti, Cristo non ha bisogno di offrire sacrifici per i peccatori; egli ha offerto se stesso per amore e quindi, l’offerta perfetta, assicurando la salvezza per tutti.

    Normalmente gli incontri di Gesù con i capi dei giudei sono conflittosi ma questa volta questo capo scriba che si avvicina a Gesù sembra amichevole, ne è prova il dialogo che termina con uno scambio di elogi e di apprezzamenti dalle due parti. Chiede a Gesù quale sia il primo dei comandamenti fra tutti. Gesù non risponde direttamente alla sua domanda ma evocando lo “Shemah Israele” (Ascolta, Israele!), fa capire l’essenziale della Legge, vale a dire, l’amore a Dio e al prossimo. Custodire questa realtà nel cuore è più importante che memorizzare tutti i “comandamenti” inventati da loro, deviando l’attenzione da ciò che è veramente essenziale.   

    Il primo comandamento ci fa capire che non si ama Dio in qualsiasi modo ma con tutte le potenze della vita: con il cuore, con l’anima, con l’intelligenza e con la forza. E non sarà ancora un vero amore se non si ama anche il prossimo. In altre parole, la corrispondenza all’amore che ci ha amato si dà in due direzioni: Dio e il prossimo. Non si può vivere uno senza l’altro. San Giacomo parla duramente a questo riguardo: “Chi dice di amare Dio che non vede e non ama il prossimo che vede è un bugiardo”. L’amore verso i fratelli e le sorelle è il vero sacrificio che giunge gradito a Dio. Nella sua risposta, Gesù non fa riferimento a un decreto da obbedire ma a un rapporto da vivere. Dobbiamo riconoscere che non è un compito molto facile da portare avanti. Più noi procediamo nella vita, più sperimentiamo come sia difficile amare veramente Dio e il prossimo.

    Gesù era consapevole di questa difficoltà quando era ancora visibile tra i suoi discepoli. Per questo ha offerto se stesso come modello e motivazione. A partire da Lui, diventa fattibile amare Dio senza trascurare il prossimo. Per Lui, l’essenziale è amare; per questo lo chiamerà il “comandamento nuovo”. Questa espressione non vuol dire che Gesù abbia aggiunto qualcosa di nuovo, giacché tanto il comandamento di amare Dio e quello di amare il prossimo c’erano già prima di Lui. Allora, dov’è la novità? “Sta nel fatto che le due parole fanno insieme una sola parola, l'unico comandamento”.

    La persona che sa mettere l’amore al primo posto e sopra ogni cosa non è lontana dal Regno perché agisce come Gesù. Nella nostra realtà facciamo fatica ad amare veramente perché forse ci manca ancora la consapevolezza di essere amati pazzamente da Dio. “Possiamo imparare ad amare se ci lasciamo amare da Dio, poiché non si può amare se non sentendoci amati, e non c’è nient’altro che Dio, che possa amarci veramente, perché egli è Amore”. Il famoso sudafricano Nelson Mandela una volta affermò così: “Le persone non nascono odiando. Per odiare bisogna imparare. Se possono imparare a odiare possono anche imparare ad amare perché l’amore è il sentimento che arriva per primo al cuore umano”. Rispondere all’Amore si può! Allora, rispondiamo all’Amore amando come Lui stesso ci ha amati per primo.


Fr Ndega

Revisione dell'italiano: Giusi  

domingo, 17 de outubro de 2021

“ENTRE VOCÊS NÃO DEVE SER ASSIM”

 

Reflexão sobre Is 53, 10-11; Hb 4, 14-16; Mc 10: 35-45




     A vida de quem serve os demais, segundo a caridade de Cristo, é plena de sentido porque experimenta a verdadeira alegria: «Há mais alegria em dar do que em receber», nos diz a Palavra. A pessoa realizada não é aquela cheia de títulos e sucessos, mas aquela que aprendeu a fazer da vida um dom para os outros com humildade e paciência. Assim diz São Paulo: “Nada façais nada por rivalidade ou vanglória, mas cada um de vós, com toda a humildade, considere os outros superiores a si mesmo. Cada um não procure o seu próprio interesse, mas também o dos outros ”(Fl 2, 3-4). Vivem de verdade sò aqueles que servem aos outros, não aqueles quem se serve dos outros. Aqui se aplica muito bem a máxima: “quem não vive para servir não serve para viver”. É precisamente sobre isso que a liturgia deste domingo nos faz refletir.

   A primeira leitura, do profeta Isaías, é retirada de um dos cânticos do "servo do Senhor". De acordo com este texto, o servo é uma pessoa verdadeiramente realizada porque conseguiu dar um verdadeiro sentido à sua vida dando-se pelos outros. Sua existência è preciosa aos olhos do Senhor e tudo o que ele faz tem por objetivo revelar a vontade daquele que o fez seu servo. Por causa de sua fidelidade ao Senhor que o ama e está perto dele, muitas pessoas serão salvas.

    Segundo a Carta aos Hebreus, Jesus realizou plenamente o seu sacerdocio dando a sua vida em sacrifício pela salvação de todos. Ele é capaz de nos compreender em nossas misérias porque ele quis experimentar em sua própria pele o que sentimos. Este é o sacerdote de que precisamos, alguém como nós, que toma sobre si as nossas fraquezas - exceto o pecado - para nos mostrar o caminho para resistir às sugestões do mal e vencê-las com a ajuda da sua graça. Devemos nos dirigir a Ele com plena confiança, certos de que nunca ficaremos desapontados.

    No Evangelho, depois de Jesus ter revelado pela terceira vez o mistério de sua Páscoa, ou seja, sua paixão e morte e a glória da ressurreição, dois dos seus discípulos foram até ele para pedir-lhe postos de honra, à sua direita e à sua esquerda. Em outra ocasião, enquanto Jesus falava sobre esses eventos importantes, os discípulos discutiam sobre quem deveria ser o maior entre eles. Assim, mostraram que as expectativas e o modo de pensar deles ainda estavam distantes da proposta de Jesus: ao compreender que essa mentalidade estava presente também nos outros, ele chamou os doze a si para trazê-los de volta ao essencial do seu seguimento.

    Os dois discípulos estavam  em busca de prestigio, sucesso, fama e poder dominar. Os outros dez também andavam pelo mesmo caminho e não queriam ficar para trás na disputa. Eles estavam conduzindo a vida deles em uma direção totalmente oposta à proposta de seu mestre. Em outras palavras, eles tinham um plano de vida muito claro a cumprir, mas escolheram a pessoa errada pra seguir a fim de cumprir esse plano. Diante dessa divisão no grupo devido à competição para ser os primeiros e dominar, Jesus os chama a si como fez na pela primeira vez, corrigindo o que está errado: “Remove a ideia que eles construíram sobre si mesmos” e sobre Ele.

    Jesus usa esta oportunidade retomar com eles as condições para serem verdadeiros discípulos. Eles terão que entender que ele tem uma escolha e uma mentalidade diferente daquela do mundo. “No Reino de Jesus, quem tem autoridade não existe para explorar os outros ou para depender de honra e do serviço do povo, mas os líderes são servos do povo”. O ponto de referência para tudo isso se encontra na própria vida do mestre Jesus: “O Filho do homem não veio para ser servido, mas para servir e dar a sua vida em resgate por muitos”. Não há outra maneira de encontrar o verdadeiro sentido da vida. Quem decide seguir Jesus não pode continuar pensando e agindo como antes; a pessoa passa a buscar mais o bem dos outros do que o seu proprio.

    “Jesus encontrou forte resistência em Jerusalém que lhe custou a vida. Mas o que Jesus experimenta é um serviço de amor ao seu povo”. É pela fé em Cristo e pela inspiração da palavra de Deus que a pessoa pode enfrentar adversidades, rejeição e sofrimento sem negar sua fé. Em cada gesto de bondade, somos chamados a viver a proposta de Jesus de fazer da vida um dom para os outros. A mentalidade que nos rodeia nos leva a buscar ser servidos ao invés de servir, a dominar os outros, a nos sentirmos melhores que os outros. Pensamos até em justificar isso com o uso da frase: “Todo mundo faz assim” ou “é assim em todo lugar”. Mas Jesus é muito claro em sua exortação: "Mas entre vocês não deve ser assim". Por vocação, somos diferentes, mas isso não significa que sejamos melhores que os outros. Nossa caracteristia é a caridade e o serviço.

    Carregamos no coração um profundo desejo de fidelidade Àquele que nos confiou uma missão. Podemos superar o que não vai bem em nossa vida porque não caminhamos sozinhos. Aquele que aceitou "doar-se como um dom a todas as pessoas" é o nosso modelo e nos garante a sua ajuda para que possamos perseverar no serviço ao próximo mesmo em meio às provações. Se é o amor que dá sentido à vida, não há outra forma de viver com sentido, senão pelo serviço humilde e generoso aos demais como uma forma concreta de amor. Esta é também uma identificação com Aquele que "morreu e ressuscitou por nós, se oferece à nossa liberdade e nos provoca a buscar, a descubrir e a anunciar este sentido verdadeiro e pleno".


Fr Ndega

ENTRE USTEDES NO DEBE SER ASÍ.

 

Reflexión sobre Is. 53, 10-11; Heb. 4, 14-15; Mc 10, 35-45



 

La vida de quien sirve a los demás, según la caridad de Cristo, está llena de sentido porque experimenta la verdadera alegría: “Hay más alegría en dar que en recibir”, nos dice la Palabra. La persona realizada no es aquella llena da títulos y éxitos, sino aquella que aprendió a hacer de la vida un don para los otros con humildad y paciencia. Así dice San Pablo: “No hagan nada por espíritu de discordia o de vanidad, y que la humildad los lleve a estimar a los otros como superiores a ustedes mismos. Que cada uno busque no solamente su propio interés, sino también el de los demás. (Filipenses 2, 3-4). Viven de verdad solamente aquellos que sirven a los otros, no aquellos que se sirven de los otros. Aquí se aplica muy bien la máxima: “quien no vive para servir, no sirve para vivir”. Es precisamente sobre eso que la liturgia de este domingo nos hace reflexionar.

La primera lectura, del profeta Isaías, está sacada de uno de los canticos del “Siervo del Señor”. De acuerdo a este texto, el siervo es una persona verdaderamente realizada porque logró darle un verdadero sentido a su vida, dándola por los otros. Su existenncia es preciosa a los ojos del Señor y todo lo que él hace tiene por objetivo revelar la voluntad de aquel que se hizo siervo. Debido a la fidelidad al Señor que lo ama y está cerca de él, muchas personas son salvadas.

Según la Carta a los Hebreos, Jesús realizó plenamente su sacerdocio dando su vida como sacrificio por la salvación de todos. Él es capaz de comprendernos en nuestras miserias, porque él quiso experimentar en su propia piel lo que sentimos. Este es el sacerdote que necesitamos, alguien como nosotros, que toma sobre sí nuestras flaquezas – excepto el pecado – para mostrarnos el camino para resistir las inspiraciones del mal y vencerlas con la ayuda de su gracia. Debemos dirigirnos a él  con plena confianza, con la seguridad de que nunca seremos defraudados.

En el Evangelio, después que Jesús revela por tercera vez el misterio de su Pascua, o sea, su pasión y muerte y la gloria de la resurrección, dos de sus discípulos fueron hasta él para pedirle puestos de honor, a su derecha y a su izquierda. En otra ocasión, mientras Jesús hablaba sobre esos eventos importantes, los discípulos discutían sobre quien debería ser el mayor entre ellos. Así, mostraron que las expectativas y la manera de pensar de ellos todavía estaban distantes de la propuesta de Jesús: al comprender que esa mentalidad estaba presente también en los otros, él llamó a los doce para traerlos de vuelta a lo esencial de su seguimiento.

Los dos discípulos estaban buscando el prestigio, el suceso, la fama y el poder dominar. Los otros diez también andaban por el mismo camino y no querían quedar atrás en la disputa. Ellos estaban conduciendo su vida en una dirección totalmente opuesta a la propuesta de su maestro. En otras palabras, ellos tenían un plan de vida muy claro para cumplir, per eligieron a la persona equivocada para cumplir con ese plan. Delante de esa división en el grupo, debido a la competencia para ser los primeros y dominar, Jesús los llama hacia sí como lo hizo la primera vez, corrigiendo lo que está equivocado: “Remueve la idea que ellos construyen sobre sí mismo” y sobre él.

Jesús usa esta oportunidad de retomar con ellos las condiciones para ser verdaderos discípulos. Ellos tendrán que entender que él tiene una elección y una mentalidad diferente a la del mundo. “En el Reino de Jesús, quien tiene autoridad no existe para explotar a los otros o para depender de su honra y el servicio del pueblo, sino que los líderes son siervos del pueblo”. El punto de referencia para todo eso se encuentra en la propia vida del maestro Jesús: “El Hijo del hombre no vino para ser servido, sino para servir y dar su vida en rescate por muchos”. No hay otra manera de encontrar el verdadero sentido de la vida. Quien decide seguir a Jesús no puede continuar pensando y actuando como antes; la persona termina más buscando el bien de los otros que de sí mismo.

“Jesús encontró gran resistencia en Jerusalén, le costó la vida. Pero lo que Jesús experimenta es un servicio de amor a su pueblo”. Es por la fe en Cristo y por la inspiración de la palabra de Dios que la persona puede enfrentar adversidades, rechazo y sufrimientos sin negar su fe. En cada gesto de bondad estamos llamados a vivir la propuesta de Jesús de hacer de la vida un don para los demás. La mentalidad que nos rodea nos lleva a buscar ser servidos en vez de servir, dominar a los otros y sentirnos mejores que ellos. Pensamos hasta en justificar eso con el uso de la frase: “todo el mundo lo hace así” o “es así en todos lados”. Pero Jesús es muy claro en su exhortación: “entre ustedes no debe ser así”. Por vocación, somos diferentes, pero eso no significa que seamos mejores que los otros. Nuestra característica es la caridad y el servicio.

Cargamos en el corazón un profundo deseo de fidelidad a Aquel que nos confió una misión. Podemos superar lo que no está bien en nuestra vida porque no caminamos solos. Aquel que aceptó entregarse como un don a todas las personas es nuestro modelo y nuestra garantía, su ayuda para que podamos perseverar en el servicio al prójimo aún en medio de las dificultades. Si es el amor lo que da sentido a la vida, no hay otra forma de vivir con sentido, sino por el servicio humilde y generoso a los demás como una forma concreta de amor. Esta es también una identificación con Aquel que “murió y resucitó por nosotros, se ofrece a nuestra libertad y nos llama a buscar, a descubrir y a anunciar este sentido verdadero y pleno”.


Fr Ndega

Traduciòn: Nomade de Dios

sábado, 16 de outubro de 2021

“TRA VOI PERÒ NON È COSÌ”

 

Riflessione a partire da Is 53, 10-11; Eb 4, 14-16; Mc 10, 35-45

 


    La vita di chi serve gli altri secondo la carità di Cristo è piena di senso perché è portatrice della vera gioia. Riguardo a questo, il Libro degli Atti ci riporta queste parole del Signore Gesù: “C’è più gioia nel dare che nel ricevere”. La persona realizzata non è chi è pieno di titoli e successi ma chi ha imparato a fare della vita dono per gli altri con umiltà e pazienza. Così dice San Paolo: “Non fate nulla per rivalità o vanagloria, ma ciascuno di voi, con tutta umiltà, consideri gli altri superiori a se stesso. Ciascuno non cerchi l’interesse proprio, ma anche quello degli altri” (Fl 2, 3-4). Vive veramente chi serve agli altri non chi si serve degli altri. Qui vale questa massima: “chi non vive per servire non serve per vivere”.

    È proprio su questo che ci fa riflettere la liturgia di questa domenica. La prima Lettura, dal profeta Isaia, è tratta da uno dei cantici del “servo del Signore”. Secondo questo brano, il servo è una persona veramente realizzata perché ha saputo dare un vero senso alla sua vita donandosi per gli altri. La sua esistenza vale molto agli occhi del Signore e tutto ciò che fa ha lo scopo di rivelare la volontà di Colui che lo ha costituito suo servo. A causa della sua fedeltà al Signore che lo ama e gli è vicino, molte persone saranno salvate.

    Secondo la Lettera agli Ebrei, Gesù ha consumato il suo sacerdozio donando la vita in sacrificio per la salvezza di tutti. Egli è in grado di capirci nelle nostre miserie perché ha voluto provare sulla propria pelle quello che proviamo noi. Questo è il sacerdote di cui abbiamo bisogno, qualcuno come noi, che prende su di sé le nostre debolezze - fuorché il peccato - per mostrarci la via per resistere alle suggestioni del male e superarle con l’aiuto della grazia di Dio. A lui dobbiamo rivolgerci con piena fiducia sicuri di non essere mai delusi.

    Nel Vangelo, dopo che Gesù aveva rivelato per la terza volta il mistero della sua pasqua, cioè, la sua passione e morte e alla fine la gloria della risurrezione, due dei suoi discepoli andarono da lui per chiedere i posti di onore: alla sua destra e alla sua sinistra. In un altro momento, mentre Gesù parlava di questi eventi importanti, i discepoli discutevano su chi dovrebbe essere il più grande tra di loro. Così dimostravano che le loro aspettative e il loro modo di pensare erano ancora lontani dalla proposta di Gesù. Egli, dopo aver capito che questa mentalità era presente anche negli altri richiamò a sé i dodici per riportarli all’essenziale della sua sequela.

   I due discepoli di Gesù erano affamati di protagonismo, successo, fama e desiderio di dominio. Anche gli altri dieci cercavano le stesse cose e non volevano rimanere indietro. Stavano impostando la loro vita in una direzione totalmente opposta alla proposta del loro maestro. In altre parole, avevano un progetto di vita molto chiaro da compiere, ma avevano scelto la persona sbagliata da seguire per compiere questo progetto. Davanti a questa divisione nel gruppo a causa della competizione per essere il primo e comandare, Gesù li chiama a sé come la prima volta, correggendo quello che non va: Egli rimuove l’idea che hanno costruito su loro stessi e su di Lui.

    Gesù usa questa opportunità per riprendere con loro le condizioni per essere veri discepoli. Essi dovranno capire che lui ha una scelta e una logica diversa da quella del mondo. “Nel Regno di Gesù, coloro che hanno autorità esistono non per sfruttare gli altri o dipendere dall'onore e dal servizio del popolo, ma i capi sono i servi del popolo”.  Il punto di riferimento di tutto questo si trova nella vita stessa del maestro Gesù: “Il Figlio dell’uomo non è venuto per essere servito, ma per servire e dare la sua vita in riscatto per molti”. Non c'è altro modo per trovare il senso vero della vita. Chiunque decida di seguire Gesù non può continuare a pensare e ad agire come prima; non può che cercare il bene degli altri più che il proprio.

    “Gesù trovò una forte resistenza a Gerusalemme che gli costò il perdere la vita. Ma quello che Gesù sperimenta è un servizio d’amore per il suo popolo”. È attraverso la fede in Cristo e l’ispirazione della parola di Dio che la persona può affrontare avversità, rifiuti e sofferenze senza rinnegare la sua fede. In ogni gesto di bontà la persona è chiamata a vivere la proposta di Gesù di fare della vita un dono per gli altri. La mentalità che ci circonda ci porta a cercare di essere serviti piuttosto che servire, di dominare sugli altri, di sentirci meglio degli altri. Possiamo anche trovare giustificazioni con l’uso della frase: “Tutti fanno così” oppure, “è così dappertutto”. Però Gesù è molto chiaro nella sua esortazione: “Tra voi però non è così”. Per vocazione, siamo diversi, ma questo non vuol dire che siamo migliori degli altri. Il nostro distintivo è la carità e il servizio.

    Portiamo nel cuore il desiderio profondo di fedeltà a Colui che ci ha affidato una missione. Possiamo superare quello che nella nostra vita non va perché non camminiamo da soli. Colui che accetta di “donarsi come dono a tutti gli uomini" è il nostro modello e ci assicura il suo aiuto perché possiamo perseverare nel servizio agli altri anche in mezzo alle prove. Se è l’amore quello che dà senso alla vita, non c’è un altro modo di vivere con senso se non attraverso un servizio umile e generoso agli altri come una forma concreta dell’amare. Questa è anche una identificazione con Colui che “morto e risorto per noi, si offre alla nostra libertà e la provoca a cercare, scoprire e annunciare questo senso vero e pieno”.


Fr Ndega

Revisione dell'italiano: Giusi

 

 

 

 

 

domingo, 10 de outubro de 2021

LA ELECCIÓN QUE NOS TRAE ALEGRÍA PLENA

 

Reflexión a partir de Sab. 7,7-11 ; Heb. 4, 12-13; Mc 10, 17-30



 

El tema central de esta reflexión es la Sabiduría. Ésta tiene su origen en Dios y se volvió visible en la persona de Jesucristo, quien se declaró una vez como “Pan bajado del cielo”, esto es, Sabiduría de Dios encarnada en las realidades humanas, fecundándolas. En este sentido, es sabia solamente la persona que tiene plena adhesión a las enseñanzas de Jesús, condición para la alegría plena.

La lectura del libro de la Sabiduría, en estrecha relación con el Evangelio, retoma el testimonio de Salomón, que elige la sabiduría en vez del poder y de las riquezas. La sabiduría no puede ser comparada a nada que exista en esta tierra. Es un don de lo alto y es dado a quien lo busca y lo prefiere, en vez de otras cosas. Debemos pedirla con humildad y perseverancia, conscientes de que es interés de Dios darnos ese don para que podamos hacer elecciones según su voluntad, como el mismo Salomón lo hizo.

Los versículos de la carta a los Hebreos traen un himno a la Palabra de Dios. Ella es viva y eficaz, por eso mismo, tiene la capacidad de penetrar profundamente en nuestro ser, capacitándonos a hacer toda buena obra. Es de la Palabra que nos viene la capacidad de discernir, porque es fuente de sabiduría. Cuando recibimos bien esta Palabra y permitimos su acción en nuestra vida, ella  va transformando poco a poco nuestro corazón de piedra, volviéndolo sensible y disponible a las propuestas divinas.

A lo largo de la vida pública de Jesús, muchas personas fueron a su encuentro, dejándose tocar y transformar por su palabra. Jesús puede, muchas veces, experimentar alegría y satisfacción por los resultados positivos de su campaña vocacional. Pero, con aquel hombre que aparece en el Evangelio de hoy la situación fue otra, pues, aunque traía el ansia de la vida eterna su corazón no podía alcanzar vuelos más altos, porque todavía estaba preso. De hecho, el hombre era celoso, servicial, seguía los mandamientos, pero vivía sin mucho sentido, porque su vida se resumía al cumplimiento de las reglas y los bienes que poseía.

Jesús le dirige una mirada de afecto, propia de quien quiere confiar algo muy precioso a alguien porque sabe que este alguien tiene potencial para corresponder. La invitación de seguir a Jesús, entonces, parte de una mirada que penetra hondo, encanta y seduce. Considera la vivencia de la fe a través de los mandamientos, por lo tanto alarga el horizonte a través de una nueva propuesta de vida, no basada en el cumplimiento de las reglas ni su rigos, sino en el desapego y compartir de los bienes, osea, Jesús invita a seguirlo con sabiduría.

Es necesario que suceda también para nosotros una verdadera transformación, pues la Palabra de Jesús, que generalmente nos dirige trae una propuesta radical y lleva a algunas rupturas. O seguimos a Jesús, renunciando a lo superfluo, o nos quedamos con lo superfluo y renunciamos a Jesús. No da para optar por Jesús y continuar de la misma manera. Sin conversión no hay seguimiento verdadero.

Sentimos dificultades en hacer elecciones verdaderas porque pensamos mucho en lo que tenemos que renunciar. El hombre del Evangelio hizo la peor elección de su vida porque no quiso renunciar. “Que no cometamos el mismo error, porque cuando el Señor nos pide cosas tan grandes es sólo porque primero nos alcanzó con su mirada llena de amor, dándonos las condiciones para una respuesta de acuerdo con sus expectativas”. Y eso es suficiente para nosotros.

Delante de una realidad que se presenta llena de propuestas cada vez más atrayentes y encantadoras, es necesario mucha sabiduría y coraje profético para dar un paso tan significativo como este al cual nos invita Jesús hoy. Y por eso no es reservado solamente para los otros... Cada persona es llamada a cultivar un estilo de vida más simple y despojado, poniendo su esperanza más en Dios que en las cosas que posee. La dedicación al servicio fraterno y compartir los bienes en la comunidad prueban que entendemos que la vida eterna ya comienza aquí,  haciéndonos experimentar alegría multiplicada con cada gesto para el bien de los demás.

Dejémonos amar por el Señor y aceptemos su propuesta que nos asegura la verdadera libertad, condición fundamental para tener la vida eterna, osea, la vida de lo Eterno que comienza a partir del momento que decidimos seguirlo radicalmente. Que Él nos conceda la sabiduría para tener una postura adecuada delante de los bienes, y que podamos asumir nuestra vocación de discípulos con total disponibilidad para servirle en la persona de nuestros hermanos y hermanas.


Fr Ndega

Traducion: Nomade de Dios

 

sábado, 9 de outubro de 2021

LA SCELTA CHE CI PORTA GIOIA PIENA

 

Riflessione a partire da Sap 7, 7-11; Eb 4, 12-13; Mc 10, 17-30



 

    Il tema centrale di questa riflessione è la Sapienza. Essa ha la sua origine in Dio e si è resa visibile nella persona di Gesù Cristo, il quale si è dichiarato come “Pane disceso dal cielo”, cioè, Sapienza di Dio incarnata nelle realtà umane. In questo senso, è veramente saggia solo la persona che dà piena adesione agli insegnamenti di Gesù Cristo, condizione per la gioia piena.

    La lettura del libro della Sapienza, in stretta linea con il vangelo, riprende la testimonianza di Salomone, il quale sceglie la sapienza invece del potere e della ricchezza. La sapienza non può essere paragonata a nulla che esiste su questa terra. Essa è un dono dall’Alto e viene data a chiunque la ricerca e la preferisce nei confronti delle altre cose. La dobbiamo chiedere con umiltà e perseveranza, consapevoli che è interesse dello stesso Dio darcela, affinché possiamo fare delle scelte che siano secondo la sua volontà, come ha fatto lo stesso Salomone.

    Il brano della lettera agli ebrei è un inno alla Parola di Dio. Essa è viva e efficace e proprio per questo, ha la capacità di penetrare in profondità il nostro essere rendendoci in grado di compiere ogni buona opera. È dalla Parola che ci viene la capacità di discernere perché essa è fonte di sapienza. Quando l’accogliamo bene e permettiamo la sua azione nella nostra vita, pian piano essa trasforma il nostro cuore di pietra rendendolo sensibile e disponibile alle proposte divine.  

    Durante la vita pubblica di Gesù, molte persone sono venute da lui, lasciandosi toccare e trasformare dalla sua parola. Gesù ha potuto, in più occasioni, provare gioia e soddisfazione per i risultati positivi della richiesta alla sua sequela. Ma con l'uomo che appare nel vangelo di oggi, la situazione è stata ben diversa, perché, sebbene portasse in sé l'anelito alla vita eterna, il suo cuore era chiuso e troppo preso. Egli infatti era zelante, disponibile, seguiva i comandamenti, ma viveva senza molto senso, perché la sua vita si limitava all'adempimento delle regole e ai beni che possedeva.

    Gesù gli rivolge uno sguardo pieno d’amore, tipico di chi vuole affidare qualcosa di molto prezioso a qualcuno perché sa che esso ha il potenziale per corrispondere. L'invito a seguire Gesù, allora, viene da uno sguardo che penetra nel profondo, affascina e seduce. Esso prende in considerazione l'esperienza di fede, attraverso i comandamenti e allarga l’orizzonte attraverso una nuova proposta di vita, non basata sul rispetto delle regole o sul rigorismo, ma sul distacco e la condivisione dei beni. In altre parole, Gesù ci invita a seguirlo con saggezza.

    Una vera trasformazione deve avvenire anche per noi, poiché la Parola di Gesù che di solito ci viene rivolta porta una proposta radicale che provoca alcune rotture. O seguiamo Gesù, rinunciando al superfluo, oppure manteniamo il superfluo e rinunciamo a Gesù. Non si può optare per Gesù e continuare allo stesso modo, ad esempio, avere un rapporto sbagliato nei confronti delle cose materiali. Senza conversione non c'è vera sequela.

    Facciamo fatica a scegliere bene perché pensiamo molto a quello che dobbiamo rinunciare. L’uomo del vangelo ha fatto la peggiore scelta della sua vita perché non ha voluto rinunciare. “Non facciamo anche noi lo stesso errore perché quando il Signore ci chiede cose così grandi è solo perché, prima, ci ha raggiunto con uno sguardo pieno d’amore, donandoci le condizioni per la risposta secondo le sue attese”. E questo ci basta.

    Di fronte a una realtà che si presenta carica di proposte sempre più attraenti e affascinanti, ci vuole molta saggezza e audacia profetica per compiere un passo così significativo come quello a cui Gesù ci invita oggi. E questo non è riservato solo agli altri... Ogni persona è chiamata a coltivare uno stile di vita più semplice e distaccato, ponendo la sua speranza più in Dio che nelle cose che possiede. La dedizione al servizio fraterno e la condivisione dei beni nella comunità dimostrano che comprendiamo che la vita eterna comincia già su questa terra, facendoci sperimentare una gioia moltiplicata in ogni gesto di bene a favore degli altri.

    Lasciamoci amare dal Signore e accettiamo la sua proposta che ci assicura la vera libertà, condizione fondamentale per avere la vita eterna, cioè, la vita dell’Eterno, che comincia dal momento che decidiamo di seguirlo con radicalità. Che Egli ci conceda la sua saggezza perché possiamo avere un atteggiamento adeguato verso i beni e possiamo assumere la nostra vocazione di discepoli nella totale disponibilità a servirlo nella persona dei nostri fratelli e sorelle.


Fr Ndega

Revisione dell'italiano: Giusi

 


A ESCOLHA QUE NOS TRAZ ALEGRIA PLENA

 

Reflexão a partir de Sap 7, 7-11; Eb 4, 12-13; Mc 10, 17-30

 


    O tema central desta reflexão é a Sabedoria. Esta tem a sua origem em Deus e se tornou visível na pessoa de Jesus Cristo, o qual se declarou uma vez como “Pão descido do céu”, isto é,  Sabedoria de Deus encarnada nas realidades humanas, fecundando-as. Neste sentido, é sabia somente a pessoa que dà plena adesao aos ensinamentos de Jesus, condição para a alegria plena.

    A leitura do livro da Sabedoria, em estreita relação com o Evangelho, retoma o testemunho de Salomão, que escolhe a sabedoria em vez do poder e das riquezas. A sabedoria não pode ser comparada a nada que existe nesta terra. É um dom do Alto e é dado a quem o busca e o prefere invés de outras coisas. Devemos pedi-la com humildade e perseverança, conscientes de que é do interesse do próprio Deus dar-nos esse dom para que possamos fazer escolhas segundo a sua vontade, como o próprio Salomão fez.

    O trecho da carta aos Hebreus é um hino à Palavra de Deus. Ela é viva e eficaz e, por isso mesmo, tem a capacidade de penetrar profundamente no nosso ser, capacitando-nos a fazer toda boa obra. É da Palavra que nos vem a capacidade de discernir, porque é fonte de sabedoria. Quando acolhemos bem esta Palavra e permitimos a sua ação na nossa vida, ela vai transformando aos poucos o nosso coração de pedra, tornando-o sensível e disponível às propostas divinas.

    Ao longo da vida pública de Jesus, muitas pessoas foram ao seu encontro, deixando-se tocar e transformar pela sua palavra. Jesus pôde, por diversas vezes, experimentar alegria e satisfação pelos resultados positivos de sua campanha vocacional. Mas, com aquele homem que aparece no evangelho de hoje, a situação foi bem outra, pois, embora trazia consigo uma ânsia de vida eterna, seu coração não conseguia alçar voos mais altos, pois estava ainda muito preso. De fato, o homem era zeloso, prestativo, seguia os mandamentos, mas vivia sem muito sentido, pois sua vida se resumia no cumprimento de regras e nos bens que possuía.

    Jesus lhe dirige um olhar afetuoso, próprio de quem quer confiar algo muito precioso a alguém porque sabe que este alguém tem potencial para corresponder. O convite a seguir Jesus, então, parte de um olhar que penetra fundo, encanta e seduz. Este leva em consideraçao a vivência de fé, através dos mandamentos, porém, allarga o horizonte através de uma nova proposta de vida, não baseada no cumprimento de regras nem em rigorismos, mas no desapego e partilha de bens, ou seja, Jesus convida a segui-lo com sabedoria.

    É preciso que aconteça também para nós uma verdadeira transformação, pois a Palavra de Jesus que, geralmente, nos é dirigida traz uma proposta radical que leva a algumas rupturas. Ou seguimos Jesus, renunciando ao supérfluo, ou ficamos com o supérfluo e renunciamos a Jesus. Não dá para optar por Jesus e continuar do mesmo jeito. Sem conversão não há seguimento verdadeiro.

    Sentimos dificuldade em fazer escolhas verdadeiras porque pensamos muito no que temos que renunciar. O homem do evangelho fez a pior escolha de sua vida porque não quis renunciar. “Que não cometamos o mesmo erro, porque quando o Senhor nos pede coisas tão grandes é só porque, primeiro, nos alcançou com um olhar cheio de amor, dando-nos as condições para uma resposta de acordo com as suas expectativas”. E isso é o suficiente para nós.

    Diante de uma realidade que se apresenta cheia de propostas cada vez mais atraentes e encantadoras, é preciso muita sabedoria e ousadia profética para dar um passo tão significativo como este ao qual nos convida Jesus hoje. E isso não é reservado somente aos outros... Cada persona pessoa é chamada a cultivar um estilo de vida mais simples e despojado, colocando sua esperança mais em Deus do que nas coisas que possui. A dedicação ao serviço fraterno e a partilha de bens na comunidade provam que entendemos que a vida eterna já começa aqui, fazendo-nos experimentar alegria multiplicada a cada gesto de bem em favor dos demais.

    Deixemo-nos amar pelo Senhor e aceitemos a sua proposta que nos assegura a verdadeira liberdade, condição fundamental para termos a vida eterna, ou seja, a vida do Eterno, que começa a partir do momento em que decidimos segui-lo radicalmente. Que Ele nos conceda a sua sabedoria para termos uma postura adequada diante dos bens e podermos assumir nossa vocação di discipulos na total disponibilidade para servir-lo na pessoa dos irmãos e irmãs.


Fr Ndega

UCHAGUZI UNAOTULETEA FURAHA KAMILI

 


Tafakari kuhusu Hek 7, 7-11; Wab 4, 12-13; Mk 10, 17-30

 


    Mada kuu ya tafakari hii ni Hekima. Asili yake ni Mungu naye ilijifanya kuonekana katika nafsi ya Yesu Kristo, ambaye alijitambulisha kama "Mkate ulioshuka kutoka mbinguni", yaani Hekima ya Mungu iliyofanyika mwili katika hali ya kibinadamu. Kwa maana hii, mtu mwenye hekima kweli ni mtu tu ambaye anashikilia kabisa mafundisho ya Yesu Kristo, kipimo cha furaha kamili.

    Somo la kitabu cha Hekima, kwa sambamba na Injili, inaleta ushuhuda wa Sulemani, ambaye alichagua hekima badala ya nguvu na utajiri. Hekima haiwezi kulinganishwa na kitu chochote kilichopo hapa duniani. Ni zawadi kutoka Juu na hupewa kwa mtu yeyote anayeitafuta na kuipendelea kuliko vitu vingine. Tunapaswa kuiomba kwa unyenyekevu na uvumilivu, tukijua kuwa ni nia ya Mungu mwenyewe kutuipatia ili tuweze kufanya uchaguzi kulingana na mapenzi yake, kama vile Sulemani mwenyewe alivyofanya.

    Kifungu kutoka kwa Waraka kwa Waebrania ni wimbo kwa Neno la Mungu. Hili ni hai na wenye ufanisi na kwa sababu hii, ina uwezo wa kuingia ndani yetu kwa kina, ikituwezesha kufanya kila kazi njema. Uwezo wa kupambanua unatoka kwa Neno kwa sababu hili ni chanzo cha hekima. Tunapolikaribisha vizuri na kuruhusu tendo lake maishani mwetu, hubadilisha moyo wetu wa jiwe pole pole, kuufanya uwe na hisia na upatikanaji kwa mapendekezo ya kimungu.

    Wakati wa maisha ya Yesu ya umma, watu wengi walimjia, wakiruhusu kuguswa na kubadilishwa na neno lake. Mara kadhaa, Yesu aliweza kuhisi furaha na kuridhika kwa matokeo mazuri ya “kampeni” yake ya wito. Lakini kwa mtu huyo anayeonekana katika Injili ya leo, hali ilikuwa tofauti kabisa, kwa sababu, ingawa alikuwa na hamu ya uzima wa milele ndani yake, moyo wake ulikuwa umefungwa na kuhusishwa na shughuli nyingi. Kwa kweli, mtu huyo alikuwa na bidii, alipatikana, alifuata amri za zamani, lakini aliishi bila maana sana, kwa sababu maisha yake yalilenga tu kutimiza sheria na kuwa na mali.

    Yesu alimwona kwa upendo, kama anavyofanya mtu ambaye anataka kukabidhi mtu mwingine kitu cha maana sana kwa sababu anajua kuwa mtu mwingine huyo ana uwezo wa kuchukua ahadi. Mwaliko wa kumfuata Yesu, basi, unatokana na mtazamo wa upendo ambao unaingia ndani kwa kina, unamvutia mtu na kumtongoza. Mtazamo huu unafikiria muhimu uzoefu wa imani, kupitia amri na pia unapanua upeo wa macho kupitia pendekezo jipya la maisha, ambalo halitegemei kuheshimu sheria au ukali wake, bali kujinyima na kushiriki mali. Kwa maneno mengine, Yesu anatualika tumfuate kwa busara.

    Mabadiliko ya kweli lazima pia yatekelezwe kwetu, kwani Neno ambalo kwa kawaida Yesu anatuelekeza huleta pendekezo ambalo husababisha mapasuko kadhaa. Ikiwa tunamfuata Yesu, tuyakatae mawazo ya ukusanyaj ama tubaki kwa mawazo hayo na kumkataa Yesu. Mtu hawezi kuchagua Yesu na kuendelea vivyo hivyo, kwa mfano, kuendelea na tabia sawasawa mbele ya mali kama mwanzo. Bila mabadiliko ya mawazo hakuna kumfuata Yesu wa kweli.

    Kwa kawaida tuko na ngumu ya kuchagua vizuri kwa sababu tunafikiria sana juu ya kile tunachopaswa kuacha ama kukataa. Mtu wa injili alifanya chaguo mbaya sana maishani mwake kwa sababu hakutaka kukataa. "Sisi pia tusifanye makosa yale yale kwa sababu wakati Bwana anatupa jukumu kubwa hivyo ni kwa sababu, kwanza, alitufikia na muonekano umejaa upendo, akitupatia msaada kwa jibu kulingana na matarajio yake". Na hii inatutosha.

    Mbele ya mazingira ambayo yajionyesha yamejaa mapendekezo ya kuvutia ni lazima hekima nyingi na ujasiri wa kinabii kwa kuchukua ahadi muhimu kama ile ambayo Yesu anatualika leo. Nayo haijahifadhiwa kwa wengine tu... Kila mtu ameitwa kuishi njia ya maisha ya unyenyekevu na kujinyima, akiweka tumaini lake kwa Mungu zaidi kuliko vitu alivyo navyo. Kujitolea kwa utumishi wa kindugu na kushiriki mali alizo nazo kwa walio na shida kunaonyesha kwamba tunaelewa kuwa uzima wa milele unaanza hapa duniani, na kutufanya tupate furaha iliyozidishwa katika kila tendo mema kwa ajili ya wengine.

    Tujiruhusu kupendwa na Bwana na kukubali pendekezo lake ambalo linatuhakikishia uhuru wa kweli, masharti ya kimsingi ya kupata uzima wa milele ambayo unaanza tunapoamua kumwamini na kumfuata. Atupatie hekima yake ili tuweze kuwa na tabia kamili mbele ya mali na kuchukua wito wetu kama wanafunzi kwa upatikanaji kabisa kwa kumtumikia yeye kwa nafsi ya ndugu na dada zetu.


Fr Ndega