domingo, 29 de janeiro de 2017

NJIA KAMILI YA KUPATA FURAHA YA KWELI


Kutafakari kutoka Sf 2,3;3,12-13; 1Cor 1, 26-31; Mt 5, 1-12



Tafakari yetu inasisitiza kwamba njia kamili ya kumtafuta Mungu inapitia kwa unyenyekevu na haki. Yeye hana macho kwa waliotenda udhalimu wala kwa wanafiki bali kwa wanyenyekevu na kwa maskini. Yeye yu makini sana kwa kilio chao naye yuko tayari kuwatendea mema kwa maana maisha yao yana thamani kubwa kwake. Kupitia Yesu, yeye anatoa maneno ya faraja akionyesha upendo maalum hasa kwa maskini na wanyenyekevu kwa sababu wanamtumainia yeye.  
Katika andiko la Kwanza, nabii Sefania anatambua ndani ya maskini na wanyenyekevu uwezo mkubwa wa kumtafuta Mungu na kumtegemea yeye katika mambo yote. Mungu anaijua hali ya maskini na ya wanyenyekevu naye anaguswa na mahitaji yao. Maisha ya maskini na ya wanyenyekevu yanashuhudia kimbilio ambalo linatuhakikishia usalama sio pesa wala ulaji/ukusanyaji, bali ni Mungu peke yake. Kweli Mungu anapatikana kwa wale wanaotaka kukutana naye, lakini ndio wanyenyekevu wa moyo tu wanaoweza kuuona uso wake. Bila tabia hii ni ngumu tukubali mipango ya Mungu kwa maisha yetu. Kulingana na Mtakatifu Paulo, sisi tulio jumuiya ya Kikristo, hatujaitwa kuifuata hekima ya kibinadamu wala kuutafuta umaarufu wa kijamii. Wito wetu unatoka kwa Mungu na kuyafuata mawazo na njia zake kama Kristo mwenyewe alivyo.    
Andiko la injili ni mwanzo wa ile iliyojulikana kama “Hotuba ya mlimani” iliyotangazwa na Yesu. Hotuba hii kabisa inajumuisha sura tatu, yaani, ya 5 hadi ya 7. Kwanza kabisa ni muhimu sana kuifahamu nia ya Mathayo alipoandika toleo lake. Yeye aliandika kwa Wayahudi na kwa hivyo, alimjulisha Yesu kama “Musa Mpya”. Mambo yote ambayo yanamhusu Kristo yanaileta hali mpya, yaani, Mlima wa “heri nane” unatukumbusha hali ya Mlima wa Sinai; ujumbe huu wa “Heri nane” ni mafundisho mapya kuhusu Amri za zamani; upendo wa kindugu ni haki mpya ambayo inashinda haki ya walimu wa Sheria na Mafarisayo, n.k. Tuko mbele ya hotuba ya kuuanzisha ufalme, yaani mapendekezo ya kupata furaha ya kweli kwa njia tofauti kabisa na matarajio ya jamii. Huu ni mpango wa maisha ambao Yesu aliishi kwanza kabla ya kupendekeza kwa wote. Nyuma ya heri nane tunaweza kukuta nafsi ya Yesu mwenyewe katika uhusiano wake na Mungu aliye Babaye. 
Wakati Yesu alipotangaza Ufalme wa Mungu kwa mara ya kwanza, aliamua kuhubiri maneno ya faraja kwa wale waliokuwa na mahitaji na mateso mengi na kumtumainia Mungu, yaani walio kipaumbele katika Ufalme. Tunahitaji kuchukua andiko hili la leo pamoja na lile la Luka linalosema kwamba kuwa maskini yatosha kuumiliki ufalme. Yesu alifanyika mwili kuonyesha ukaribu wa Mungu. Wale waliomkaribia Yesu mlimani walikuwa na moyo uliofunguliwa kwa ukaribu huu wa Mungu kwa maana walikuwa na tabia zinazompendeza. Watu Hawa walionyeshwa na nyuso nyingi, yaani, walio maskini wa roho ndio wasio na tamaa ya makuu bali wanaweza kuyasalimisha maisha yao mikononi mwa Mungu; wenye huzuni ndio wanaoguswa na uchungu wa wenzao; wenye upole ndio wanaoishi kwa ushirika na moyo wa Mungu; wenye njaa na kiu ya haki ndio wanaojitolea kwa kujenga jamii nzuri; wenye rehema ndio wanaoguswa na huruma ya Mungu ili wawe chombo cha huruma hii; wenye moyo safi ndio wanaoweza kumjua Mungu; wapatanishi ndio wanaosaidia uzoefu wa kindugu katika jumuiya zetu; wanaoteswa kwa ajili ya haki na kwa jina la Yesu ndio walio mashahidi wa wema wa Mungu kati yetu. Ufalme wa mbinguni ni tuzo yao.  

Sisi, tulio wafuasi wa Yesu, tunaalikwa kuchukua ujumbe wa “Heri nane” kama mpango wa maisha. Hatuhitaji njia nyingine ya kuishi kwa ajili ya kupata furaha ya kweli. Mambo yote Yesu aliyotaka kusema kwa wanaotaka kumfuata yapo hapa. Mungu anataka tuwe wenye furaha, lakini njia zake zina masharti yaliyo Heri nane yanayotualika tuweze kubadilisha njia ya kuona na ya kuishi. Hii ni njia ngumu, lakini hatuko pekee yetu. Maisha yetu yana thamani kubwa kwa Mungu. Yeye yu pamoja nasi kwa sababu hawaachi wale wanaomtumainia yeye. Jibu letu kwake ni tuweze kuishi kwa uaminifu yale aliyoishi na kufundisha Yesu. Huu ni utabiri wa wakati mpya. Ingawa ufalme upo katika Yesu, yeye mwenyewe anatambua thamani za ufalme huu duniani na katika hali ya jumuiya zetu. Neema yake ituimarishe tuwe vyombo vya thamani za ufalme huu.

Fr Ndega
marekebisho: Carlistus Mulama


domingo, 22 de janeiro de 2017

TODOS/AS SE ALEGRAM AO CLARÃO DA TUA LUZ


Reflexão a partir de Is 8, 23-9,3; 1Cor 1,10-13.17; Mt 4, 12-23

       O profeta Isaias fala de um futuro glorioso e pleno de alegria na caminhada do povo de Deus. Tudo isso se torna realidade na pessoa e missão de Jesus. Ele começa na Galileia, considerada “dos pagãos” por causa do grande número de não-judeus que aí se instalaram. Após a prisão de João, Jesus não tem medo de ser preso também, mas se instala em Cafarnaum, entrando no cotidiano das pessoas e convidando-as à conversão. Ele anuncia o Reino de Deus não como uma realidade distante, mas muito próxima à realidade das pessoas, porque está presente nele mesmo.


       Jesus é a luz que estas pessoas tanto esperavam. A sua proposta de conversão foi um convite a sair das trevas para a luz. Ele podia agir sozinho, mas preferiu chamar colaboradores, que responderam com total disponibilidade. Ele não se contentou só com os primeiros, mas continuou a caminhar e a chamar. O chamado que ele faz é radical, assim como deve ser também a resposta das pessoas convidadas. Aqueles que foram chamados eram gente simples da Galileia, habituada aos desafios da vida. Jesus os vê e seu olhar penetra fundo em seus corações. É um olhar que vê longe, que fascina porque convida a pescar diferente, a mudar de vida. Jesus olha para Simão e vê uma “Pedra”, olha para João e vê um místico, olha para você e quem ele vê?

        No evangelho de João encontramos uma passagem que diz assim: “A luz brilhou nas trevas, e as trevas não conseguiram dominá-la” (Jo 1, 5). Esta frase já é um anuncio da vitória de Cristo e daqueles que o seguem para terem a luz da vida. Chamando a si colaboradores, Jesus partilha com eles a sua própria luz para que também eles sejam luz. Em outras palavras, seguir Jesus é caminhar na luz e ser luz. O testemunho de quem segue Jesus é uma luz porque enche de sentido a vida das pessoas. A luz foi feita para iluminar e alcança sua finalidade quando oferece energia e vida para todos. Assim aconteceu desde o início: quando Deus disse: “faça-se a luz!” A luz se fez e a vida aconteceu. A luz de Deus é sua sabedoria, sua inspiração, sua palavra. Quem se deixa conduzir por esta luz tem capacidade de ver melhor a fim de alcançar os seus objetivos.  


      É tão bom saber e sentir que não estamos mais nas trevas. Uma grande luz brilhou para nós e “foi para a liberdade que Cristo nos libertou”. Essa foi a parte dele porque ele é fiel. Quanto a nós, devemos abandonar o poder das trevas porque não fomos abandonados ao poder das trevas. Assim diz São Paulo: “Se outrora éreis treva, agora sois luz no Senhor. Comportai-vos, pois, como filhos da luz” (Ef 5, 8). Ele nos recorda que algumas divisões entre nós ofuscam essa luz, contrariando aquilo que Jesus desejou para a sua Igreja. É possível reencontrarmos o caminho, reassumindo Cristo como ponto de referência de tudo o que fazemos. Muitas vezes a divisão é causada porque em nossa missão de pescar novos discípulos, não fazemos por Cristo, mas por nós mesmos. Usamos o nome de Deus para fazer o bem as pessoas. E aqui está correto. Aqueles que são ajudados se sentem muito ligados a nós. Aqui está o risco! Por falta de discernimento elas permanecem ligadas mais a nós do que a Cristo. E quando não é Cristo a referência, surge a divisão. Tomemos cuidado com este jeito de pescar discípulos!

       Como seguidores de Jesus nós assumimos a responsabilidade de sermos luz. Durante o nosso batismo nos é dito: “fulano/a, foste iluminado/a por Cristo Luz do mundo. Caminha como filho/a da luz”. A cada dia somos iluminados pela luz de sua palavra para que possamos iluminar os demais a partir desta luz. De acordo com Jesus esta experiência não pode ficar escondida. Ele diz a nós hoje: “brilhe a vossa luz diante das pessoas para que vendo vossas boas obras glorifiquem ao Pai que está nos céus”. A alegria do nosso encontro com o Senhor não pode ser escondida. É necessário ser proclamada. A decisão de esconder a luz pode ser humildade, mas também vergonha ou falta de coragem e entusiasmo. Assim a luz não pode cumprir sua finalidade. Quando nossas ações são feitas em Deus não temos razão de esconde-las. Se temos necessidade de esconder algumas de nossas ações é porque estão carentes da luz da verdade. Um dia a verdade das nossas ações será descoberta e também a nossa verdadeira identidade será revelada. Considerando a necessidade de uma conversão contínua, acolhamos a Palavra de Jesus como luz para que possamos iluminar os demais a partir desta mesma luz que está presente em nós.

Fr Ndega


TODOS/AS SE ALEGRAN EN LA CLARIDAD DE TU LUZ


Reflexión a partir de Is 8, 23-9,3; 1Cor 1, 10-13.17; Mt 4, 12-23

El profeta Isaías habla de un futuro glorioso y pleno de alegría en el camino del pueblo de Dios. Todo eso se vuelve realidad en la persona y en la misión de Jesús. Él comienza suya actividad en Galilea, considerada “de los paganos” a causa del gran número de no judíos que ahí se instalaron. Después de la prisión de Juan, Jesús no tiene miedo de ser apresado también, sino que se instala en Cafarnaúm, entrando en lo cotidiano de las personas e invitándolas a la conversión. Él anuncia el Reino de Dios no como una realidad distante, sino mucho más cercana a la realidad de las personas, porque está presente en él mismo.

Jesús es la luz que estas personas tanto esperaban. Su propuesta de conversión fue una invitación a salir de las tinieblas a la luz. Él podía actuar solo, pero prefirió llamar colaboradores, que respondieran con total disponibilidad. Él no estaba satisfecho solo con los primeros colaboradores, sino que continuó caminando y llamando. El llamado que él hace es radical, así como debe ser también la respuesta de las personas. Aquellos que fueron llamados eran personas simples de Galilea, acostumbradas a los desafíos de la vida. Jesús los ve y su mirada penetra hondo en sus corazones. Es una mirada que ve lejos, que fascina porque invita a pescar diferente, a cambiar de vida. Jesús mira a Simón y ve una Piedra, mira a Juan y ve un místico, mirando para vos, ¿Qué ve El?

En el Evangelio de Juan encontramos un pasaje que dice así: “la luz brilló en las tinieblas, y las tinieblas no pudieron dominarla” (Jn 1,5). Esta frase ya es un anuncio de la victoria de Cristo y de aquellos que lo siguen para tener la luz de la vida. Llamando para sí colaboradores, Jesús comparte con ellos su luz para que también ellos sean luz. En otras palabras, seguir a Jesús es caminar en la luz y ser luz. El testimonio de quien sigue a Jesús es una luz porque llena de sentido la vida de las personas. La luz ha sido hecha para iluminar y alcanzar su finalidad cuando ofrece energía y vida para todos. Así sucedió desde el principio: cuando Dios dice “hágase la luz”, la luz fue y la vida surgió. La luz de Dios es su sabiduría, su inspiración, su palabra. Quien se deja conducir por esta luz tiene capacidad para ver mejor, con el fin de alcanzar sus objetivos.


Es tan bueno saber, sentir que no estamos más en las tinieblas. Una gran luz brilló para nosotros y fue para la libertad que Cristo nos liberó. Esa fue su parte porque él es fiel. En cuanto a nosotros, debemos abandonar el poder de las tinieblas porque no fuimos abandonados al poder de las tinieblas. Así dice San Pablo: “si eran tinieblas, ahora son luz en el Señor. Compórtense, pues, como hijos de la luz” (Ef. 5, 8). Él nos recuerda que algunas divisiones entre nosotros tapan esa luz, contrariando aquello que Jesús deseó para su Iglesia. Es posible reencontrar el camino, reasumiendo a Cristo como punto de referencia de todo lo que hacemos. Muchas veces la división es causada porque en nuestra misión de pescar nuevos discípulos, no lo hacemos por Cristo, sino por nosotros mismos. Usamos el nombre de Dios para hacer el bien a las personas. ¡Y eso es lo correcto! Aquellos que son ayudados se sienten muy ligados a nosotros. ¡Aquí está el riesgo! Por falta de discernimiento ellos permanecen presos a nosotros y no logramos liberarlos para Cristo. Y cuando no es Cristo la referencia, surge la división. ¡Tengamos cuidado con esta manera de pescar discípulos!

Como seguidores de Jesús nosotros asumimos la responsabilidad de ser luz. Durante nuestro bautismo se nos dice: “fulano/a, fuiste iluminado/a por Cristo luz del mundo. Camina como hijo/a de la luz”. Cada día somos iluminados por la luz de su palabra para que podamos iluminar a los demás a partir de esta luz. De acuerdo con Jesús esta experiencia no puede quedar escondida. Él nos dice a nosotros hoy: “brille vuestra luz delante de las personas para que viendo vuestras buenas obras glorifiquen al Padre que está en los cielos”. La alegría de nuestro encuentro con el Señor no puede ser escondida. Es necesario que sea compartida, proclamada. La decisión de esconder la luz puede ser humildad, pero también vergüenza o falta de coraje y entusiasmo. Así la luz no puede cumplir su finalidad. Cuando nuestras acciones son realizadas en Dios no tenemos razón de esconderlas. Si tenemos necesidad de esconder algunas de nuestras acciones es porque están carentes de la luz de la verdad. Un día la verdad de nuestras acciones será descubierta y también nuestra verdadera identidad será revelada. Considerando la necesidad de una conversión continua, recibimos la Palabra de Jesús como luz para que podamos iluminar a los demás a partir de esta misma luz que está presente en nosotros.  

Fr Ndega

Traducción: Nómade de Dios

TUTTI SI RALLEGRANO ALLO SPLENDORE DELLA TUA LUCE


Riflessione su Is 8, 23-9,3; 1Cor 1,10-13.17; Mt 4, 12-23

       Il profeta Isaia parla di un futuro glorioso e pieno di gioia nel cammino del popolo di Dio. Tutto questo diventa realtà nella persona e nella missione di Gesù. Egli inizia la sua attività in Galilea, considerata “paese dei pagani” a causa del gran numero di non ebrei che vi si stabilirono in quella zona. Dopo la prigione di Giovanni, Gesù non ha paura di essere anche egli arrestato, ma si stabilisce a Cafarnao, entrando nel quotidiano delle persone e invitando alla conversione. Egli annuncia il Regno di Dio non come una realtà lontana, ma molto vicina alla realtà delle persone, perché il Regno di Dio è presente in se stesso.


      Gesù è la luce che queste persone stavano aspettando. La sua proposta di conversione è un invito a passare dalle tenebre alla luce. Egli poteva agire da solo, ma ha preferito chiamare collaboratori, che hanno risposto con piena disponibilità. Per lui non sono stati sufficienti solamente quei primi collaboratori, ma ha continuato a camminare e chiamare. La sua chiamata è radicale, e così deve essere anche la risposta della gente. Coloro che lui ha chiamato erano gente semplice della Galilea, abituati alle sfide della vita. Gesù li vede e il suo sguardo penetra in profondità nei loro cuori. Questo è uno sguardo che vede dentro e lontano, che affascina perché invita a pescare diverso, a cambiare la loro vita. “Gesù guarda Simone e vede una Pietra, guarda Giovanni e vede un mistico,” guarda te e vede cosa?

      Nel Vangelo di Giovanni troviamo un passaggio che dice: “La luce splende nelle tenebre e le tenebre non l’hanno vinta” (Gv 1, 5). Questa frase è già un annuncio della vittoria di Cristo e di coloro che lo seguono per avere la luce della vita. Chiamando a sé collaboratori, Gesù condivide con loro la luce in modo che anche loro possano essere luce. In altre parole, seguire Gesù è camminare nella luce ed essere luce. La testimonianza di coloro che seguono Gesù è una luce perché riempie di senso la vita delle persone. La luce è stata fatta per illuminare ed essa raggiunge il suo scopo se fornisce energia e vita per tutti. Questo è accaduto fin dall’inizio, quando Dio ha detto: “Sia la luce!” La luce fu e la vita è venuta. La luce di Dio è la sua saggezza, la sua ispirazione, la sua parola. Chi è guidato da questa luce riesce a vedere meglio al fine di raggiungere i suoi obiettivi.


        È così bello sapere e sentire che non siamo più nel buio. Una grande luce brillò per noi ed “è stato per la libertà che Cristo ci ha liberati”. Questo è stato fatto da lui che è fedele. Quanto a noi, dobbiamo abbandonare il potere delle tenebre perché non siamo abbandonati al potere delle tenebre. Così San Paolo dice: “Un tempo infatti eravate tenebra, ora siete luce nel Signore. Comportatevi perciò come figli della luce” (Ef 5, 8). Egli ci ricorda che alcune divisioni tra noi oscurano questa luce, al contrario di ciò che Gesù ha voluto per la sua Chiesa. È possibile incontrare di nuovo il percorso, accogliendo Cristo come punto di riferimento per tutto ciò che facciamo. Spesso le divisioni sono causate dal fatto che nella nostra missione di pescare nuovi discepoli, non lo facciamo per Cristo, ma per noi stessi. Usiamo il nome di Dio per fare del bene alla gente. E qui è corretto. Coloro che sono aiutati sentono gran ammirazione per noi. Ecco il rischio! Per mancanza di discernimento loro rimangono attaccati più a noi che a Cristo. E quando Cristo non è il riferimento, nasce la divisione. Fate attenzione con questo modo di pescare discepoli!

        Come discepoli di Gesù noi abbiamo assunto la responsabilità di essere luce. Durante il nostro battesimo ci viene detto, “Caro/a sei stato illuminato da Cristo Luce del mondo. Cammina come un figlio/a della luce”. Ogni giorno siamo illuminati dalla luce della sua parola in modo da poter illuminare gli altri di questa luce. Secondo Gesù, questa esperienza non può essere nascosta. Egli ci dice oggi: “Lasciate che la vostra luce risplenda davanti agli uomini in modo che vedano le vostre buone opere e glorifichino il Padre che è nei cieli.” La gioia del nostro incontro con il Signore non può essere nascosta. Deve essere proclamata. La decisione di nascondere la luce può essere l’umiltà, ma anche la vergogna o la mancanza di coraggio e di entusiasmo. Così la luce non può raggiungere il suo scopo. Quando le nostre azioni sono fatte in Dio non abbiamo motivo di nasconderle. Se abbiamo bisogno di nascondere alcune delle nostre azioni è perché sono private ​​della luce della verità. Un giorno la verità delle nostre azioni sarà scoperta e anche la nostra vera identità sarà rivelata. Considerando la necessità di continua conversione, accogliamo la Parola di Gesù come luce in modo da poter illuminare gli altri da questa stessa luce che è presente in noi.

Fr Ndega
Revisione: Giusi







ALL ARE HAPPY BEFORE THE BRIGHTNESS OF YOUR LIGHT


Reflection about Is 8, 23-9,3; 1Cor 1,10-13.17; Mt 4, 12-23

       The prophet Isaias speaks about a glorious and happy time in the journey of the People of God. All this reality was fulfilled with the person and mission of Jesus. He started his work in Galilee, which is known as “Galilee of pagans” because the amount of pagans that installed themselves in that region. After the prison of John the Baptist, Jesus was not afraid of being arrested also, but he settled in Capernaum, involved himself with the reality of the people and inviting them to conversion. He announced the kingdom of God not as a reality far from the reality of the people, but very near because this kingdom is present in his own person.

     Jesus is the light that this people yearned with great expectative. His proposal of conversion was invitation to come out from darkness to light. He could work alone but preferred to call collaborators who answered with total availability. As he was not satisfied with the first ones only, he continued walking and calling others. His calling is radical. In the same way it should be the answer of the people who are called. The people who were called were simple people of Galilee who were habituated with the hard reality of the life. Jesus looked at them and his look penetrated deeply in their hearts. He looks far and fascinates because he invites to fish differently and to change the life. “When Jesus looked at Simon he saw a Stone for the sake of his Church. When his looked at John, he saw a mystic person. When he looks at you, which kind of life he sees?      

       In the John’s gospel, we find a passage, which says, “the light shines in the darkness however the darkness didn’t get overcome it”. This Phrase is announcement of the victory of Christ and the ones who follow him to get the light of life. Calling collaborators, Jesus shared with them his own light so that they may be light also. The testimony of the ones who follow Jesus is a light because it fills of meaning the life of the people. The light was made in order to illuminate and it reaches its finality when it gets to give strength and life to all. Like that it happened since the beginning, that is, when God said “Let there be light!” There was light and the life happened. The light of God is his wisdom, his inspiration and his word. The one who allows to be conducted by this light is able to see well and to reach with success his objectives.  

        It is good to know and to feel that we are not more in darkness. Great light shined on us and it was for freedom that Jesus has set us free. It was responsibility of Christ because he is faithful. For our side, we must leave the power of darkness because we have not been abandoned to the power of darkness. So, Saint Paul says, “If in the past you were darkness, now you are light in the Lord. You should act as children of God (Ef 5,8).” He reminds us that some divisions among us prevents the brightness of this light, making opposition to what Jesus desired to his Church. It is possible to find the way again, if we assume Christ again as centrality in everything we do. Many times the divisions are caused because in our journey of fishing new disciples, we don’t do for Christ but for ourselves. We use the name of God to do good to others. That is right! The people who receive our help remain related to us. That is a risk! Because the lack of discernment, the people take us as reference instead of Christ. When Christ is not the centrality, the division happens. Be careful with this kind of fishing disciples!           

     As disciples of Jesus, we have assumed the responsibility of being light. During our baptism we are spoken, ‘dear child… you have been enlightened by Christ, light of the world. Walk as child of the light.” We are enlightened by the word of God every day so that we may enlighten others from this light. According to Jesus, the result of this experience cannot be hidden. Today he tells us “May your light shine before the people so that they may see your good works and glorify the Father who are in heaven.” The joy of the meeting with the Lord cannot be hidden. It should be proclaimed. The decision of hiding the light maybe it is humility but can be also shame or lack of courage and enthusiasm. Like that, the light cannot reach its finality. When our actions are made for God ’s sake, we do not have reason to hide them. If we need to hide some of our actions is because the light of the truth is absent in them. One day the truth of our actions will be discovered and also our real identity will be revealed. Considering the need of constant conversion, let us welcome the Word of Jesus as light in order we can enlighten others from this light, which is present in us.   

 Fr. Ndega


WOTE WANAFURAHI KWA KIWANGO CHA NURU YAKO


Kutafakari kuhusu Is 8, 23-9,3; 1Cor 1,10-13.17; Mt 4, 12-23

      Nabii Isaya anaongelea wakati ujao wa utukufu na umejaa furaha katika safari ya watu wa Mungu. Mambo hayo yote yalitimia kwa nafsi na kazi ya Yesu. Yeye alianza kazi yake katika Galilaya, uliofahamiwa kama “mji wa wapagani” kwa sababu ya wengi wa wasio Wayahudi” ambao walikaa katika eneo hilo. Baada ya Yohane kuwekwa gerezani, Yesu hakuwa na hofu wa kukamatwa pia, bali alienda Kapernaumu na kuhudhuria katika hali ya watu, akiwaalika kwa toba/mabadiliko ya maisha. Yeye alitangaza ufalme wa Mungu sio kama hali mbali, bali ya karibu sana na hali ya watu kwa maana ufalme huu upo ndani yake Yesu mwenyewe.
  

     Yesu ni mwanga ambao watu hawa walimngojea kwa hamu sana. Pendekezo lake la toba lilikuwa mwaliko wa kupata kutoka gizani hadi kwenye nuru. Aliweza kufanya kazi peke yake, lakini alipendelea kuwaalika washirika ambao walijibu kwa upatikanaji kabisa. Kwa Yesu washirika wa kwanza wawili hawakutosha, kwa hivyo, aliendelea kutembea na kuwaalika wengine. Mwaliko wake una ahadi na kuomba ahadi kutoka jibu la watu. Watu walioitwa walikuwa wanyenyekevu wa Galilaya ambao walikuwa na desturi na hali ngumu ya maisha. Yesu aliwaona na kuangalia kwake kuelekeza kwenye ndani ya mioyo yao. Yeye aliangalia mbele na kuvutia kwa sababu alialika kuvua samaki tofauti na kubadilisha maisha. “Yesu alipomwona Simoni alilenga Jiwe kwa ajili ya kanisa lake; yeye alipomwona Yohane alimwona mtu mwenye tabia ya kiroho; na wewe, Je, anapokuona analenga nini?         
      Katika injili ya Yohane tunakuta kifungu ambacho kinasema, “nuru iliangaza gizani nazi giza hazikupata kuishinda.” Maneno haya ni tangazo la ushindi wa Kristo na wa wanaomfuata kwa ajili ya kupata nuru ya uzima. Akiwaita washirika, Yesu alishiriki nao nuru yake mwenyewe ili wawe nuru kama yeye alivyo. Ushuhuda wa waliomfuata Yesu ni nuru kwa maana unajaza na maana maisha ya watu. Nuru ilifanyika itie nuru na kufikia lengo lake wakati inapotoa nguvu na uhai kwa vyote. Ilitokea hivyo tangu mwanzo, yaani, wakati Mungu aliposema “nuru ifanyike”! Nuru ilifanyika na uhai ukatokea. Mwanga wa Mungu ni hekima yake, tena ni msukumo wake, pia ni Neno lake. Yeyote ambaye anaruhusu kuongozwa na nuru hii anaweza kuona vizuri ili afikie malengo yake.


       Ni vizuri kujua na kuhisi kwamba hatuko gizani tena. Mwanga mkubwa uliangaza kwetu na ilikuwa ni kwa uhuru kwamba Kristo ametuweka huru. Hili likawa jukumu la Kristo kwa maana yu mwaminifu. Kwa upande wetu, tunapaswa tutoke nguvu za giza kwa maana sisi hatujateketezwa kwa nguvu za giza. Hivyo, Mtakatifu Paulo asema: “kama wakati wa zamani mlikuwa wa giza, sasa ninyi ni nuru katika Bwana. Muwe na tabia ya watoto wa nuru” (Ef 5,8). Anatukumbusha kwamba baadhi ya mgawanyiko kati yetu unazuia mwangaza wa nuru hii ukisababisha hali tofauti na ile iliyotakwa na Yesu kwa Kanisa lake. Inawezekana tuweze kuikuta njia tena, ikiwa tunachukua Kristo tena kama muhimu sana katika kila kitu tunachofanya.  Mara nyingi mgawanyiko unasababishwa kwa maana, katika safari yetu ya kuvua wanafunzi wapya, hatufanyi kwa ajili ya Kristo bali kwa ajili yetu wenyewe. Tunalitumia jina la Mungu kuwatendea watu mema. Hili ni sawa! Watu waliosaidiwa walijiona kushikamana nasi. Hii ni hatari! Kwa sababu ya kosa la utambuzi, wanabaki kuhusishwa kwetu kuliko kwa ajili ya Kristo peke yake. Na wakati Kristo sio umuhimu kati yetu, mgawanyiko unatokea. Tuwe macho kwa namna hii ya kuwavua wanafunzi. 

       Kama wafuasi wa Yesu, tumechukua jukumu la kuwa ni nuru. Wakati wa ubatizo wetu, yasemwa kwetu: “mtoto fulani, umeangazwa na Kristo aliye Mwanga wa ulimwengu. Tembea kama mtoto wa nuru.” Kila siku tumeangazwa na nuru ya Neno la Mungu ili tuweze kuwaangaza wengine kutoka nuru hii. Kulingana na Yesu uzoefu huu hauwezi kufichika. Siku ya leo yeye anasema kwetu, “nuru yenu iangaze mbele ya watu ambao wakiyaona matendo yenu mema wamtukuze Baba aliye mbinguni.” Furaha ya mkutano wetu na Bwana haiwezi kufichika. Yapaswa kutangazika. Uamuzi wa kuificha nuru inaonekana iwe tabia ya unyenyekevu, lakini inaonekana pia iwe aibu ama kosa la ujasiri na shauku. Hivyo, nuru haiwezi kutimiza lengo lake. Wakati matendo yetu yatendeka kwa ajili ya Mungu hatuna sababu ya kuyaficha hayo. Ikiwa tunahitaji kuficha baadhi ya matendo yetu ni kwa sababu nuru ya ukweli haiko. Siku moja ukweli wa matendo yetu utagundulika na utambulisho wetu wa kweli utadhihirishwa. Tukifikiria haja ya toba daima, tukaribishe Neno la Yesu kama nuru ili tuweze kuwaangaza wengine kutoka nuru hii ambayo imo ndani yetu.    

Fr Ndega




domingo, 15 de janeiro de 2017

O PADRE É UM DOM DE DEUS PARA A VIDA DA COMUNIDADE


Reflexão a partir de Is 49,3.5-6; 1Cor 1, 1-3; Jo 1, 29-34


* Batismo de Tamele e 15 anos de padre Josuel Ndega

      Nós queremos refletir sobre três testemunhos que nos ajudam a viver com entusiasmo a nossa vocação, isto é, primeiro, o testemunho de Deus sobre o seu servo (primeira leitura); segundo, o testemunho de São Paulo que se considera apostolo por vontade de Deus (segunda leitura); terceiro, o testemunho de João Batista sobre Jesus como Cordeiro de Deus (evangelho). O nosso foco será a nossa participação no sacerdócio de Cristo.

    Sobre o primeiro testemunho, este é um dos cânticos do servo do Senhor escrito durante o exilio na Babilônia e podemos encontrá-lo na segunda parte do livro do profeta Isaias. É realmente edificante o jeito como Deus fala a respeito do seu servo. Primeiro de tudo existe um plano. Deus não age de qualquer jeito. Ele conhece o seu servo pois ele mesmo o preparou desde o ventre materno e o apresenta com amor porque a vida do seu servo lhe agrada. Alguém que decidiu ser padre escolheu ser servo e sua vida agrada a Deus porque ele não busca a si mesmo, mas a gloria de Deus e o bem do seu povo. A relação de intimidade com o seu Senhor é a razão da sua fidelidade (cf. 1Sm 2,35). Esta é de fato a experiência que gera identidade e dá sentido à missão, motivando-o a viver com alegria sua vocação sacerdotal. A reflexão sobre este cântico é uma oportunidade de renovar meu compromisso como pobre servo, agradecendo a Deus pelo dom do sacerdócio e pela sua presença constante em minha vida.    
    
     As Sagradas Escrituras testemunham sobre a fidelidade de Deus para com seus servos como um jeito seu próprio de agir e como um caminho seguro para fazer a vontade de Deus. Ele conhece as fraquezas dos seus servos e por isso permanece próximo e age junto com eles para que sejam fiéis. A fidelidade de Deus é convite para que façamos do mesmo modo. Esta é a síntese da vida de São Paulo na segunda leitura. Ele é muito consciente de que sua vocação como apostolo de Jesus Cristo é vontade de Deus. São Paulo vive sua vocação com muito zelo e total disponibilidade à causa da evangelização. O seu testemunho de vida nos ajuda muito a entender o sentido profundo da nossa participação no sacerdócio de Cristo através do batismo. Como batizados, nós somos membros do corpo do Senhor e convidados a contribuir para a edificação deste seu corpo, que é a Igreja.  Em cada pessoa batizada está presente toda a Igreja. Aquilo que acontece com um membro é de responsabilidade de todo o corpo. Nós vivemos a nossa vocação em uma comunidade, mas para o bem de toda a Igreja de Cristo.

     Um outro exemplo muito importante é o testemunho de João Batista. Ele foi capaz de reconhecer Jesus como “Cordeiro de Deus que tira o pecado do mundo”, porque estava atento à inspiração de Deus como tem sempre acontecido (no ventre de Isabel, no deserto, no Jordão e na passagem de Jesus, de acordo com o Evangelho de hoje). Ser batizado é participar da vida de Deus, entrando no movimento do Espirito que gera a pessoa de novo, causando grande alegria para a nossa família espiritual, a Igreja. De acordo com Papa Francisco, “toda criança que nasce é um presente de alegria e esperança, e toda criança que é batizada é um milagre da fé e festa para a família de Deus”. O nome que é pronunciado durante o batismo recebe um novo significado/nova identidade. “É Deus mesmo quem quer que o teu nome seja colocado no segundo nome dele. Seu nome será incluído nesta lista: Deus de Abraham, Deus de Isaque, Deus de Jacó, Deus de Ana, Deus de Davi”, Deus de Clementina, Deus de Josafá, Deus de Tamele.

     João disse duas vezes que não conhecia Jesus, mas através da inspiração de Deus foi capaz de reconhecer seu Filho. Depois o mesmo João afirmou “eu vi e dou testemunho”. Ser padre é ser testemunha dos feitos de Deus no mundo e na vida das pessoas. Padre é uma pessoa que busca conhecer a Deus sempre mais para poder reconhece-lo e mostra-lo aos demais. Padre é ministro da misericórdia porque ele mesmo ele por primeiro é tocado por ela. O sacerdócio é como “Ubuntu”, isto é, a experiência de sentir-se um com os demais irmãos irmãs na comunidade porque ser padre é ser um irmão entre irmãos e para a vida deles.


Fr Ndega

IL SACERDOTE È UN DONO DI DIO PER LA VITA DELLA COMUNITÀ


Riflessione su Is 49, 3.5-6; 1Cor 1, 1-3; Gv 1, 29-34

Battesimo della bambina Tamele e 15 anni di don Josuel Ndega 

   Vogliamo riflettere sulle tre testimonianze che la liturgia ci propone e che ci aiutano a vivere la nostra vocazione vale a dire, in primo luogo, la testimonianza di Dio stesso sul suo servo (prima lettura); in secondo luogo, la testimonianza di S. Paolo come apostolo per volontà di Dio (seconda lettura); e, terzo, la testimonianza di Giovanni Battista su Gesù come l'Agnello di Dio (Vangelo). Ci concentreremo sulla nostra partecipazione al sacerdozio di Cristo.

     Per quanto riguarda la testimonianza di Dio, questo è uno dei canti del servo del Signore scritto durante l’esilio babilonese e possiamo trovare questo cantico nella seconda parte del libro di Isaia. È veramente meraviglioso il modo come Dio parla del suo servo. In primo luogo c’è un piano. Dio non fa le cose in qualsiasi modo. Egli conosce il suo servo perché lui stesso lo ha preparato dal seno di sua madre e lo presenta in forma molto affettuosa perché la vita del suo servo gli è cara. L’uomo che ha deciso di diventare sacerdote ha scelto di essere servo. La sua vita è gradita a Dio, perché non cerca se stesso, ma la gloria di Dio. Il rapporto d’amore con il suo Signore è la ragione della sua fedeltà nel suo cammino vocazionale (cfr 1Sm 2.35). Questa è l’esperienza che genera identità e dà senso alla missione, aiutandolo a vivere con gioia la sua vocazione. La riflessione su questo cantico è un’occasione per rinnovare il mio impegno come povero servo e ringraziare Dio per il dono di essere un sacerdote, e per la sua presenza sempre con me.

      Le Sacre Scritture testimoniano la fedeltà di Dio per la causa dei suoi servi come un suo modo proprio d’agire e come un modo giusto per fare la sua volontà. Egli conosce le debolezze dei suoi servi; per questo rimane vicino ed agisce con loro affinché siano fedeli. La fedeltà di Dio è un invito a fare lo stesso. Questa è la sintesi della vita di San Paolo nella seconda lettura. Egli è consapevole del fatto che la sua chiamata come apostolo di Gesù Cristo è la volontà di Dio. San Paolo ha vissuto la sua vocazione con grande passione e disponibilità assoluta per causa dell'evangelizzazione. La sua esperienza di vita ci aiuta a capire il senso profondo della nostra partecipazione al sacerdozio di Cristo mediante il battesimo. Come battezzati siamo membri del corpo di Cristo e chiamati ad agire per l'edificazione di questo suo corpo, che è la chiesa. In ogni battezzato sta presente tutta la Chiesa. Ciò che accade nella vita di un membro è responsabilità di tutto il corpo. Noi viviamo la nostra vocazione in una comunità per la causa di tutta la Chiesa.

     Un'altra motivazione molto importante è la testimonianza di Giovanni Battista. Egli è stato capace di riconoscere Gesù come "l’Agnello di Dio che toglie il peccato del mondo", perché da sempre era attento all’ispirazione di Dio (nel seno di Elisabetta, nel deserto, nel Giordano e quando Gesù passava, d’accordo con il vangelo d’oggi). Essere battezzato è partecipare alla vita di Dio entrando nel movimento dello Spirito Santo, che rigenera la persona causando grande gioia nella nostra famiglia spirituale, che è la Chiesa. Secondo il Santo Padre Francesco, “Ogni bambino che nasce è un dono di gioia e di speranza, e ogni bambino che viene battezzato è un miracolo di fede ed è una festa per la famiglia di Dio.” Il nome menzionato durante il battesimo riceve senso nuovo, identità nuova. Dio stesso vuole che il tuo nome sia messo nel suo secondo nome. Tu sarai incluso in questa lista: “Il Dio di Abramo, Dio di Isacco, Dio di Giacobbe, il Dio di Anna, il Dio di Davide”, il Dio di Clementina, il Dio di Josafá, il Dio di Maria, il Dio di Tamele.

     Giovanni, pur affermando per due volte che non conosceva Gesù, attraverso l’ispirazione di Dio, è stato capace di identificare il suo Figlio. E poi Giovanni disse: “Ho visto e testimonio”. Essere un prete è essere testimone di ciò che Dio ha fatto nel mondo e nella vita delle persone. Il prete è una persona che cerca di conoscere Dio sempre di più, in modo di potere riconoscerlo e mostrarlo agli altri. Essere un prete è essere ministro della misericordia perché lui per primo è colpito d’essa. Il sacerdozio è come “Ubuntu”, cioè l’esperienza de sentirsi uno con gli altri nella comunità perché essere sacerdote è essere un fratello tra i fratelli e per la vita dei fratelli. Ringraziamo Dio per il dono del sacerdozio.

Fr Ndega
Revisione: Giusi


EL SACERDOTE ES UN DON DE DIOS PARA LA VIDA DE LA COMUNIDAD


Reflexión a partir de Is 49,3.5-6; 1Cor 1, 1-3; Jn 1, 29-34

* Bautizado de la niña Tamele e 15 años de padre Josuel Ndega

    Queremos reflexionar sobre tres testimonios que nos ayudan a vivir con entusiasmo nuestra vocación esto es, primero el testimonio de Dios sobre su ciervo (primera lectura); segundo el testimonio de San Pablo que se considera apóstol por voluntad de Dios (segunda lectura); tercero, el testimonio de Juan Bautista sobre Jesús como Cordero de Dios (Evangelio).  Nuestro foco será nuestra participación en el sacerdocio de Cristo.

     Sobre el primer testimonio, es uno de los cánticos del siervo del Señor escrito durante el exilio en Babilonia y podemos encontrarlo en la segunda parte del libro del Profeta Isaías.  Es realmente edificante la manera como Dios habla respecto de su siervo.  En primer lugar existe un plan. Dios no actúa de cualquier manera. Él conoce a su siervo pues Él mismo lo preparó desde el vientre materno y lo representa con amor porque la vida de su siervo le agrada.  Alguien que decidió ser padre elige ser siervo y su vida agrada a Dios porque él no se busca a sí mismo sino la gloria de Dios y el bien de su pueblo. La relación de intimidad con su maestro es la relación de su fidelidad (cf. 1Sam 2,35).  Esta es de hecho la experiencia que genera identidad y da sentido a la misión motivándolo a vivir con alegría su vocación sacerdotal. La reflexión sobre este cántico es una oportunidad de renovar mi compromiso como pobre siervo y agradecer a Dios por el don del sacerdocio, y por su presencia constante en mi vida.

      Las sagradas escrituras testimonia sobre la fidelidad de Dios para con sus siervos como una manera suya propia de actuar y como un camino seguro para hacer la voluntad de Dios. Él conoce las debilidades de sus siervos y por eso permanece próximo y actúa junto con ellos para que sean fieles. La fidelidad de Dios es una invitación para que hagamos de la misma manera. Esta es la síntesis de la vida de San Pablo en la segunda lectura. Él es muy consciente que su vocación como Apóstol de Jesucristo es voluntad de Dios. San Pablo vive su vocación con mucho celo con total disponibilidad en la causa del Evangelio. Su testimonio de vida nos ayuda a entender el sentido profundo de nuestra participación en el sacerdocio de Cristo a través del bautismo. Cómo bautizados nosotros somos miembros del cuerpo del señor e invitados a contribuir a la edificación de su cuerpo que es la iglesia. En cada persona bautizada está presente toda la iglesia. Aquello que sucede con uno miembro es la responsabilidad de todo el cuerpo.  Vivimos la vocación en una comunidad, pero para el bien de toda la Iglesia de Cristo.

   Otro ejemplo muy importante es el testimonio de Juan Bautista. Él fue capaz de reconocer a Jesús como "Cordero de Dios que quita el pecado del mundo" porque estaba atento a la Inspiración de Dios como siempre ha sucedido (en el vientre de Isabel, en el desierto, en el Jordán, y en el pasaje de Jesús de acuerdo con el evangelio de hoy). Ser bautizado es participar de la vida de Dios entrando en el movimiento de espíritu que hace a la persona de nuevo, causando gran alegría para nuestra familia espiritual. De acuerdo con el Papa Francisco "cada niño que nace es un presente de alegría y esperanza y cada niño que es bautizado es un milagro de la fe y fiesta para la familia de Dios" El nombre que es pronunciado durante el bautismo recibe un nuevo significado, nueva identidad, es Dios mismo quien quiere que el nombre de la persona sea su segundo nombre, siendo incluida en esta lista: Dios de Abraham, Dios de Isaac, Dios de Jacob, Dios de Ana, Dios de David, Dios de Clementina, Dios de Josafá, Dios de Tamele.


      Juan dice dos veces que no conocía a Jesús, pero a través de la inspiración de Dios fue capaz de reconocer a su Hijo. Después el mismo Juan afirmó "yo lo vi y doy testimonio". Ser sacerdote es ser testimonio de los hechos de Dios en el mundo y en la vida de las personas. El sacerdote es una persona que busca conocer a Dios siempre más para poder reconocerlo y mostrarlo a los demás. El sacerdote es ministro de la misericordia porque él primero hace la experiencia de la misericordia. El sacerdocio es como “Ubuntu” esto es la experiencia de sentirse uno con los demás hermanos y hermanas en la comunidad porque ser sacerdote es ser un hermano entre hermanos y para la vida de ellos.

Fr Ndega
Tradución: Nómade de Dios

THE PRIEST IS A GIFT OF GOD FOR THE LIFE OF THE COMMUNITY



Kutafakari kuhusu Is 49,3.5-6; 1Cor 1, 1-3; Yoh 1, 29-34

* Baptism of child Tamele and 15 years of father Josuel Ndega

     We want to reflect about three testimonies that help us to live well our vocation, such as, first, the testimony of God about his servant (first reading); second, testimony of St. Paul as apostle for will of God (second reading); and three, testimony of John the Baptist about Jesus as Lamb of God (gospel). We’ll focus our participation in the priesthood of Christ.

     About the testimony of God, this is one of the canticles of the servant of the Lord, which was written during the Babylon’s exile and we can find it in the second part of the book of Isaias. It is amazing the way God speaks about his servant. First, there is a plan. Our God doesn’t act in anyway. He knows his servant because he himself prepared him since the womb of his mother and presents him with affection because his life pleases him (God). The person who decided being a priest has chosen being a servant and his life pleases God because he doesn’t search for his own interest but for the glory of God. The loving relationship with his Lord is the reason of his faithfulness in his vocational journey (cf. 1Sm 2, 35). That is the experience, which bears identity and gives meaning to the mission, helping the person to live his vocation with joy. The reflection about this canticle is for me an opportunity to renew my commitment as a poor servant, thanking God for the gift of the priesthood and for his constant presence in my life.   

      The Scriptures witnesses about the faithfulness of God for the sake of his servants as his own way of acting and as right way of doing his will. He knows about the weaknesses of his servants and for that remains near and acts together with them so that they may be faithful. The faithfulness of God invites us to do the same. This the synthesis of the life of St Paul in second reading. He knows that his vocation as apostle of Jesus is will of God. St Paul lived his vocation with a lot of passion and total availability to evangelization. His testimony of life helps us a lot to understand the deep meaning of our participation in the priesthood of Christ through the baptism. As baptised people, we are members of the body of Christ and invited to act for the building of the Church, which is his body. In each person who is baptised is present the whole Church. Something that happens with one member is responsibility of all body. We live our vocation in one community, but for the sake of the whole Church.

      Another example very important is the testimony of John the Baptist. He could recognise Jesus as “Lamb of God who takes away the sins of the world”, because was attentive to God’s inspiration as it has happened in other moments (in the womb of his mother, in the desert, in the Jordan’s river and during the passage of Jesus, according to this current passage of gospel, etc.). Being baptised is to participate in life of God entering in the movement of the Holy Spirit who causes a new birth and great joy in our spiritual family, that is, the Church. According to Pope Francis, “Each child who is born is a gift of joy and hope, and each child who is baptised is miracle of the faith and it is feast of the family of God.” The name, which is mentioned during the baptism, receives new meaning/ new identity. God himself wants that your name should be included in his second name. You will be included in this list: God of Abraham, God of Isaac, God of Jacob, God of Anna, God of David,” God of Clementina, God of Josafá, God of Maria, God of Tamele. 


     John spook for two times that he didn’t know Jesus, however through the inspiration of God, he could recognise his Son. Afterwards, John stated, “I sow and I witness”. Being a priest is to be witness to what God does in the world and in the life of the people.  The priest is a person who search to know God more and more to recognise him and to show him to others. The priest is minister of mercy because he is the first one to be touched by it.  Priesthood is like “Ubuntu”, that means an experience in which the person feels himself one with others, because to be a priest is to be a brother among brothers for the sake of their lives. Thanks be to God for the gift of priesthood.   

Fr Ndega

PADRE NI ZAWADI YA MUNGU KWA UHAI WA JUMUIYA



Kutafakari kuhusu Is 49,3.5-6; 1Cor 1, 1-3; Yoh 1, 29-34

* Ubatizo wa mtoto Tamele na miaka kumi na mitano ya padre Josuel Ndega


       Tunataka kutafakari kuhusu shuhuda tatu ambayo inatusaidia kuishi vizuri wito wetu, yaani, kwanza, ushuhuda wa Mungu kuhusu mtumishi wake (somo la kwanza); pili, ushuhuda wa mtakatifu Paulo kama mtume kwa mapenzi ya Mungu (somo la pili); na tatu, ushuhuda wa Yohane Mbatizaji juu ya Yesu kama Mwana kondoo wa Mungu (injili). Tutalenga ushiriki wetu katika upadre wa Kristo.

    Kuhusu ushuhuda wa Mungu, huu ni mmoja wa nyimbo ya mtumishi wa Bwana iliyoandikwa wakati wa utumwa wa Babeli nasi tunaweza kuukuta wimbo huu katika sehemu ya pili ya kitabu cha Isaya. Ni jambo la ajabu njia ya Mungu ya kuongea kuhusu mtumishi wake. Kwanza kabisa kuna mpango. Mungu wetu hatendi kwa njia yoyote. Yeye anajua mtumishi wake kwa maana yeye mwenyewe alimwandaa tangu tumboni mwa mama yake na kumjulisha kwa upendo kwa sababu maisha ya mtumishi huyo yanampendeza. Mtu aliyeamua kuwa padre alichagua kuwa mtumishi na maisha yake yanampendeza Mungu kwa sababu hatafuti nafsi yake mwenyewe bali utukufu wa Mungu. Uhusiano wa upendo na Bwana wake ni maana ya uaminifu katika safari yake ya wito (cf. 1Sm 2,35). Huu ndio uzoefu unaozaa utambulisho na kutoa maana kwa utume, ukimsaidia kuishi wito wake kwa furaha. Kutafakari kuhusu wimbo huu ni nafasi ya kufanya upya ahadi yangu kama mtumishi nikimshukuru Mungu kwa zawadi ya upadre na kwa maana yupo pamoja nami daima.

       Maandiko matakatifu yanashuhudia kuhusu uaminifu wa Mungu kwa ajili ya watumishi wake kama njia yake mwenyewe ya kutenda na kama njia kamili ya kufanya mapenzi yake. Anajua kuhusu udhaifu ya watumishi wake; kwa hivyo, anabaki karibu na kutenda pamoja nao ili wawe waaminifu. Uaminifu wa Mungu ndio mwaliko ili tufanye vivyo hivyo. Huu ndio muhtasari wa maisha ya Mtakatifu Paulo katika somo la pili. Yeye anajua sana kwamba wito wake kama mtume wa Yesu Kristo ni mapenzi ya Mungu. Mtakatifu Paulo aliishi wito wake kwa hamu sana na kwa upatikanaji kabisa kwa ajili ya kuinjilisha. Ushuhuda wake wa maisha unatusaidia sana kufahamu maana ya ushiriki wetu katika upadre wa Kristo kupitia ubatizo. Kama wabatizwa sisi ni washiriki wa mwili wa Bwana nasi tunaalikwa kutenda kwa ajili ya kulijenga kanisa, ambalo ni mwili wake. Katika kila mmojawapo aliyebatizwa tunatambua uwepo wa kanisa zima. Kile kinachotokea katika maisha ya mmoja wetu ni jukumu la mwili mzima. Wito wetu tunaishi katika jumuiya moja, lakini kwa ajili ya kanisa zima.

    Mfano mwingine muhimu sana ni ushuhuda wa Yohana mbatizaji. Yeye aliweza kumtambua Yesu kama “Mwana kondoo wa Mungu aondoaye dhambi za dunia”, kwa sababu alikuwa macho kwa msukumo wa Mungu kama vile imetokea daima (tumboni mwa mama Elizabeth, jangwani, mtoni Yordani na kupita kwake Yesu, kulingana na andiko la leo). Kubatizwa ni kushiriki uhai wa Mungu kwa kuingia katika mwendo wa Roho Mtakatifu anayesababisha kuzaliwa upya na furaha kubwa katika familia yetu ya kiroho, yaani Kanisa. Kulingana na Baba mtakatifu Fransisko, “Kila mtoto anayezaliwa ni zawadi ya furaha na matumaini, na kila mtoto anayebatizwa ni muujiza wa imani nayo ni sikukuu kwa familia ya Mungu.” Jina linalotajwa wakati wa ubatizo linapokea maana mpya na utambulisho mpya. “Mungu mwenyewe anataka jina lako liwe jina lake la pili. Uingizwe katika orodha hii: Mungu wa Abrahamu, Mungu wa Isaka, Mungu wa Yakobo, Mungu wa Anna, Mungu wa Daudi,” Mungu wa Clementina, Mungu wa Josafá, Mungu wa Maria, Mungu wa Tamele.


      Yohane alisema mara mbili kwamba hakumjua Yesu, lakini kwa msukumo wa Mungu, aliweza kumtambua Mwanawe. Na baadaye Yohane alisema “niliona na kushuhudia”. Kuwa padre ni kuwa shahidi wa yale anayotenda Mungu duniani na maishani mwa watu. Padre ni mtu anayetafuta kumjua Mungu daima ili aweze kumtambua na kumwonyesha kwa wengine. Padre ni chombo cha huruma kwa maana yeye kwanza ameguswa na huruma hii. Upadre ni kama “Ubuntu”, yaani huu ni uzoefu ambao mtu anajiona mmoja na wenzake wa jumuiya, kwa maana kuwa padre ni kuwa ndugu kati ya wenzake na kwa ajili ya uhai wao. Tumshukuru Mungu kwa upadre!

Fr Ndega

domingo, 8 de janeiro de 2017

A LUZ QUE NOS CONDUZ A DEUS


Reflexão sobre Is 60, 1-6; Ef 3, 2-3a. 5-6; Mt 2, 1-12

        Pouco a pouco e passo por passo, a liturgia tem nos ajudado a entender o significado do nascimento de Jesus e a intenção de Deus sobre a vida do ser humano. Jesus nasceu em Belém, que é uma das cidades dos judeus, mas não nasceu somente para os judeus; nasceu para todos os povos. Segundo o biblista Antonio Pagola, “Jesus é patrimônio da humanidade”. A explicação sobre o seu nascimento na versão de Mateus e Lucas mostra que desde o início de sua vida humana, Jesus foi rejeitado pela sua gente, mas foi respeitado e buscado pelos Não-Judeus. Essa realidade é muito clara também no início do evangelho de João (1,11-12), embora este evangelho não trata da infância de Jesus como os outros dois evangelistas fazem. De acordo com o texto de João, Jesus “veio para os que eram seus, mas os seus não o receberam. Então, Jesus veio para todos os seres humanos e ilumina a todos com a sua luz. O seu nascimento nos garante que todos são filhos e filhas de Deus e que é vontade de Deus salvar a todos e todas. Lembremos uma frase de um santo que diz assim: “O que nós somos? Filhos de Deus. E o que nos tornamos? Esta é a nossa resposta a Ele".

    A primeira leitura é um cântico feito depois do exilio da Babilônia e proclama as maravilhas de Deus para o seu povo. Por causa desta realidade o profeta Isaias vê Jerusalém transformada em um centro de peregrinação para muitos povos. A glória do Senhor brilhou de fato sobre esta cidade, mas o sentido deste lugar é mais de fé do que geográfico. Nesta cidade Jesus concluiu sua missão e garantiu a todos a salvação de Deus. A ideia de salvação já existia no Antigo Testamento, mas não era muito bem clara. A interpretação que se dava era étnico-cultural, condicionando a possibilidade de salvação à pertença ou não ao Judaísmo. Esta realidade impediu os Judeus de se aproximarem de outros povos, considerando-os “próximos” ou “irmãos”. Jesus nasceu justamente para isso, ou seja, para ser luz, fazendo de todos os seres humanos uma única família. Em sua carta, São Paulo confirma que Jesus é de fato a revelação do mistério que estava escondido por muito tempo. De acordo com esta revelação, os Não-Judeus são herdeiros das mesmas promessas feitas aos judeus.  A presença de Jesus entre os seres humanos traduz de um modo perfeito tudo o que foi dito por Deus através dos profetas antigos. Em poucas palavras, “Deus escolheu um povo como instrumento para poder chegar mais facilmente aos demais povos”.

       Verdadeiramente, a notícia do nascimento de Jesus é boa, mas a recepção desta notícia não aconteceu do mesmo jeito para todos. Por parte dos Visitadores vindos do Oriente, esta notícia trouxe verdadeiro sentido para as suas vidas; por isso buscaram o novo rei com perseverança, sem medo de deixar sua terra e suas seguranças. Por parte das lideranças dos judeus esta notícia causou preocupação e agitação porque estavam com medo de perder suas posições e privilégios. A vinda dos Magos realiza uma das profecias do profeta Isaias (60,3) que diz: “As nações caminharão na tua luz, e os reis, no clarão do teu sol nascente. ” Eles ofereceram a Jesus dons de grande valor para as suas culturas, isto é, “ouro, incenso e mirra”. Através destes presentes eles expressam a identidade de seus povos, suas riquezas, suas habilidades, seus esforços e sonhos. Os Magos deixaram sua terra de origem e se deixaram conduzir pela estrela para darem correta direção às suas vidas. Esta estrela significa a luz de Deus que ilumina as pessoas para que o busquem com perseverança. Esta luz é também o seu próprio Filho o qual não permite que caminhe nas trevas a quem o segue (cf. Jo 8,12).  

       Hoje, Deus nos convida a estarmos atentos à estrela que ele usa para nos guiar. E você, já descobriu a estrela que dá verdadeiro sentido à sua vida? Em todos os evangelhos nós podemos encontrar sinais desta estrela. Tomemos como exemplo os pescadores que pescaram muitos peixes; para eles os peixes eram a estrela de Jesus. Para os agricultores, as sementes eram a estrela de Jesus. Para os noivos de Caná, o vinho era a estrela de Jesus porque o milagre da água transformada em vinho anunciava Jesus. Para a mulher que buscava água, a estrela de Jesus era a água. Para Pedro que o negou, Jesus preparou um fogo onde colocou peixes; o fogo foi a estrela da volta de Pedro novamente a Jesus. Para os discípulos de Emaús que se decepcionaram com o Mestre, o pão foi a estrela para eles.

     Como aconteceu com os Magos, a nossa vida é uma caminhada à luz da fé para encontrarmos a Deus, permitindo que ele possa mudar nossos caminhos. Somos chamados a deixar algumas mentalidades e falsas seguranças tomando a decisão de ir ao seu encontro guiados pela sua inspiração. Somos chamados a oferecer a ele o melhor de nossas vidas porque ele merece. Os dons que lhe oferecemos vem da sua própria generosidade. Este Jesus que reconhecemos como o maior presente de Deus para nós quer ser a nossa luz sempre para que sejamos também luz pela causa da salvação das pessoas.   


Fr Ndega

LA LUZ QUE NOS CONDUCE A DIOS


Reflexión sobre Is 60, 1-6; Ef 3, 2-3ª. 5-6; Mt 3, 1-12

Poco a poco y paso por paso, la liturgia nos ha ayudado a entender el significado del nacimiento de Jesús y la intención de Dios sobre la vida del ser humano. Jesús nació en Belén, que es una de las ciudades de los judíos, pero no nació solamente para los judíos; nació para todos los pueblos. Según el biblista Antonio Pagola, “Jesús es patrimonio de la humanidad”. La explicación sobre su nacimiento en la versión de Mateo y Lucas muestra que desde el inicio de su vida humana, Jesús fue rechazado por su gente, pero fue respetado y buscado por los no judíos. Esa realidad es muy clara también en el inicio del Evangelio de Juan (1, 11-12), aunque este evangelio no trata de la infancia de Jesús como los otros dos evangelistas lo hacen. De acuerdo con el texto de Juan, Jesús “vino para los suyos, pero los suyos no lo recibieron. Entonces, Jesús vino para todos los seres humanos e ilumina a todos con su luz. Su nacimiento nos garantiza que todos son hijos e hijas de Dios y que es voluntad de Dios salvar a todos y todas. Recordemos una frase de un santo que dice así: ¿qué somos? Hijos de Dios. ¿Y que nos volvemos? Esta es nuestra respuesta a Él”.

La primera lectura es un cantico hecho después del exilio de Babilonia y proclama las maravillas de Dios para su pueblo. A causa de esta realidad el profeta Isaías ve Jerusalén transformada en centro de peregrinación para muchos pueblos.   En verdad la gloria del Señor brilló sobre esta ciudad, pero el sentido de este lugar es más de fe que geográfico. En esta ciudad Jesús concluyó su misión y garantizó a todos la salvación de Dios. La idea de salvación ya existía en el Antiguo Testamento, pero no era muy clara. La interpretación que se daba era étnico-cultual, condicionando la posibilidad de salvación a la pertenencia o no del Judaísmo. Esta realidad impidió que los Judíos se aproximen de otros pueblos, considerándolos “próximos” o “hermanos”. Jesús nació justamente para eso, o sea, para ser luz, haciendo de todos los seres humanos una única familia. En su carta San Pablo confirma que Jesús es de hecho la revelación del misterio que estaba escondido por mucho tiempo. De acuerdo con esta revelación, los no judíos, son herederos de las mismas promesas hechas a los judíos. La presencia de Jesús entre los seres humanos traduce de una manera perfecta todo lo que fue dicho por Dios a través de los profetas antiguos. En pocas palabras, “Dios escogió al pueblo de Israel como instrumento para poder llegar más fácilmente a los demás pueblos”.

Verdaderamente la noticia del nacimiento de Jesús es buena, pero la recepción de esta noticia no sucedió de la misma manera para todos. Por parte de los visitadores, venidos de Oriente, esta noticia trajo verdadero sentido para sus vidas; por eso buscaron el nuevo rey con perseverancia, sin miedo de dejar su país y sus seguridades. De parte de los líderes de los judíos esta noticia causó preocupación y agitación porque estaban con miedo de perder sus posiciones y privilegios. La venida de los magos realiza una de las profecías del profeta Isaías (60,3) que dice: “las naciones caminaran en tu luz, y los reyes, en la claridad de tu sol naciente”. Ellos ofrecieron a Jesús dones de gran valor para sus culturas, esto es, “oro, incienso y mirra”. A través de estos presentes ellos expresan la identidad de sus pueblos, sus riquezas, sus habilidades, sus esfuerzos y sueños. Los magos dejaran su país y se dejaron conducir por la estrella para dar correcta dirección a sus vidas. Esta estrella significa la luz de Dios que ilumina a las personas para que lo busquen con perseverancia esta luz es su propio Hijo el cual no permite que camine en las tinieblas quien lo sigue (cf. Jn 8,12).

Hoy Dios nos invita a estar atentos a la estrella que él usa para guiarnos. Y vos, ¿ya descubriste la estrella que lleva a encontrar el verdadero sentido de la tu vida? En todos los evangelios podemos encontrar señales de esta estrella. Tomemos como ejemplo los pescadores que pescaron muchos peces, para ellos los peces eran la estrella de Jesús. Para los agricultores, las semillas eran la estrella de Jesús. Para los novios de Caná, el vino era la estrella de Jesús, porque el milagro del agua transformada en vino anunciaba a Jesús. Para la mujer que buscaba agua, la estrella de Jesús era el agua. Para Pedro que lo negó, Jesús preparó un fuego donde puso peses, el fuego fue la estrella del regreso de Pedro nuevamente a Jesús. Para los discípulos de Emaús, que se decepcionaron con el Maestro, el pan fue la estrella para ellos.

Como sucedió con los magos, nuestra vida es un caminar a la luz de la fe para encontrarnos a Dios, permitiendo que él pueda cambiar nuestros caminos. Estamos llamados a dejar algunas mentalidades y falsas seguridades tomando la decisión de ir a su encuentro, guiados por su inspiración. Somos llamados a ofrecerle lo mejor de nuestras vidas porque él lo merece. Los dones que le ofrecemos vienen de su propia generosidad. Este Jesús que reconocemos como mayor presente de Dios para nosotros quiere ser nuestra luz, siempre, para que seamos también luz por la causa de la salvación de las personas.    

Fr Ndega

Traducción: Nómade de Dios