sábado, 25 de fevereiro de 2017

“MUNGU YU BABA, MAMA NA YOTE”


Kutafakari kuhusu Isa 49,14-16; Mt 6,24-34


        “Kwa njia yake ya kututunza Mungu yu mama kuliko baba”. Maneno haya yalisemwa na baba mtakatifu Yohane Paulo wa Kwanza na kuonyesha mtazamo tofauti kuhusu hali ya Kimungu, kulingana na andiko la kwanza la tafakari yetu (Isa 49,14-16). Mungu ni kama mama ndiye mpole na mwangalifu. Yeye hawezi kutusahau kwa sababu sisi tu watoto wake wapendwa na maisha yetu yanathamini sana kwake. Anataka tuonje upendo wake wa kimama nasi tuweze kujikabidhi mikononi mwake kwa imani kubwa. Mtakatifu Yohane Calabria alikuwa na haya ya kusema, “Riziki ya Mungu ni kama mama mpole anayepatia mambo yote kwa manufaa yetu sisi. Tujione kuongozwa na mikono yake ya kimama.” Yeyote anayeishi imani kama hiyo anaweza kuenda mbele akitangaza Ufalme wa Mungu kama kipaumbele katika maisha yake.  
         Kwa wale walioamua kumfuata Yesu ni lazima kupanga maisha yao kulingana na hali mpya ambayo walichukua. Hawawezi kutumikia mabwana wawili. Kumtumikia Mungu ni muhimu kuliko mambo yote. Hivyo, baada ya kukutana na Kristo, pesa na mali zingine hazina maana tena maishani mwao kama ilivyotokea kabla ya mkutano huu. Ilikuwa hivyo mwanzoni mwa wito, yaani Yesu aliwaita; mara waliacha kila kitu... Lakini tunajua kwamba, wakati wa safari, mara nyingi walikuwa na hofu na mashaka kuhusu kesho, mfano Petro alipomwambia, “Na sisi je? Tumeacha yote, tukakufuata wewe; tutapata nini basi?” (Mt 19,27). Yesu alijua mahitaji yao na kwa hivyo, akawahakikishia maisha mapya ambayo yanajumuisha mambo hayo yote kwa njia tofauti na iliyo bora, pamoja na kujitolea kwao kwa ajili yake.  Kulingana na Mtakatifu Augustino, “Petro aliacha ulimwengu wote na akapata ulimwengu wote. Walikuwa kama wale ambao hawakuwa na kitu, wakati huo wana kila kitu.”
        Umuhimu wa mafundisho ya Yesu katika andiko hili ni utunzaji wa Mungu kwa ajili ya watumishi wake. Yeye ndiye Baba mwema anayejua mahitaji ya wanae na kuwasaidia bora kuliko anavyofanya kwa ajili ya ndege na maua ya mashamba. Yesu aliwaalika kufungua macho na kuangalia kandokando yao. Katika Vyote kuna ishara za upendo ya Baba huyo ambaye anashughulika hata kwa mambo madogo. Anayaongoza mambo yote kulingana na mpango wake wa hekima na wema. Hakuna jambo ambalo linakosa mtazamo wake wa upendo. Hivyo, tunaalikwa kufikiria kwamba tuko mikononi mwake ambapo ni pazuri. Maandiko Matakatifu yanashuhudia hivyo, yaani “Mpaka sasa hivi Bwana ametusaidia”, na tena “Ni nani aliyetumaini Bwana akaaibika?.” Ushuhuda huu unatualika “kunaangalia ya nyuma na kuona jinsi Mungu alivyotutendea mema na hivyo tunaweza kuona yale anayotufanyia sasa. Hivyo, tunaweza kuangalia mbele kwa matumaini na imani kwamba Mungu atatutendea vile alivyotutendea”. Hii ni njia yake ya kutenda.
Yesu hakanushi kwamba baadhi ya mambo ni muhimu kwa maisha. Lakini anajua pia kwamba mtu anayeishi kwa wasiwasi na kusumbulika anakosa uangalifu katika yale yasiyo muhimu sana. Ikiwa Mungu Baba anajua kwamba tunahitaji mambo hayo yote na kutusaidia, tunaalikwa kujisalimisha mikononi mwake kwa imani kubwa na kuzitumia juhudi zetu kwa ajili ya kujenga ulimwengu bora kila siku. Mtakatifu fulani alisema: “Tufanye tunayopaswa kufanya kama yote yanatutegemea sisi, kwa kumwamini Mungu kama yote yanamtegemea Mungu.” Mtakatifu Yohane Calabria aliishi hali hii kwa hamu sana. Ugunduzi wake wa injili ulikuwa ugunduzi wa ubaba wa Mungu. Kwa Yohana Calabria, Mungu ni Baba na Mtoaji daima ingawa hatujaishi kama watoto daima. Alichukua maneno ya mstari wa 23 kama mpango wa maisha kwake na kwa Familia yake ya Kiroho, yaani, “Mtafuteni kwanza Ufalme wa Mungu na haki yake na hayo yote mtapewa kwa ziada.” Kwa mtakatifu huyo, hapo tuko na njia halisi ya kumjibu Mungu anayewapenda na kuwalinda wana wake bila kumsahau hata mmoja wao. Kwa hivyo, kama kutafuta kwa ufalme wake kunayaongoza maisha yetu, “matatizo yote yapaswa kufikiriwa na kusomeka kwa maelewano na ubaba wake” na kamwe nje yake.

     Mungu anatupenda, yeye anatujua na kwa hivyo anatutunza. Kwa utunzaji wake maalum, yeye ameshiriki zawadi zake nasi, akitarajia tuweze kufanya vivyo hivyo kwa ajili ya wengine ili undugu kati yetu uwe maonyesho ya ubaba wake. Basi, tunaalikwa kuchukua historia yetu ya maisha na kutambua kwamba tumepokea sana. Ingawa sisi hatupokei daima yale tunayomwomba yeye, tuwe na uhakika kwamba yeye ametupatia daima tunayohitaji. Hivyo, tufanye upya imani yetu katika riziki yake kwa maana yeye yu BABA, MAMA, YOTE naye hawaachi wale wanaomtumainia.

“GOD IS FATHER, MOTHER, ALL”


Reflection about Isa 49:14-16; Mt 6:24-34



         “On his way to take care of us, God is more mother than father.” These words were spoken by the Holy Father John Paul I and show a different perspective about God, according to the first text our reflection (Isa 49:14-16). God is as a tender and attentive mother. He cannot forsake us because we are his beloved children and our lives are very precious to him. He wants that we may experience his motherly love and put ourselves in his hands with great confidence. St. John Calabria used to say, “The Providence is a tender mother who provides everything for our good. Let us feel curried in her motherly hands.” Whoever lives such a faith can go forward proclaiming the Kingdom of God as priority in his own life.

        Those who decided to follow Jesus must organise their lives according to the new reality they have assumed. It is not possible to serve two masters. Serving God is more important than everything else. So, after they having found in Christ the reason of their existence, money and other possessions do not have more the same meaning for them as it did before this decision. It was so at the beginning of the call, i.e. Jesus called them; they left everything... However, we know that during the journey, sometimes they were worried about tomorrow, for example, when Peter said to him, “Look, we have left everything and followed you. What will we have?” (Mt 19:27). Jesus perceived their concerns and assured a new life that includes all what they left, in a different and new way, together with the surrender of their lives for his sake. According to St. Augustine, “Peter gave up the whole world and found the whole world. They were like those who do not have anything; then, they have everything.”

        The centrality of the teaching of Jesus, in this text, is the God’s care for his servants. He is a good Father who knows the needs of His children and helps them much more than he does for the birds and flowers of the field. Therefore, Jesus invited his disciples to open their eyes and look around. In everything, there is a sign of the love of the Father, who occupies himself even the smallest things. He guides all according to his plan of wisdom and goodness. There is no matter out of his look of love. Thus, we are invited to consider that we are in his hands, which are good ones. The Scriptures testify, “Until now the Lord has helped us”; and “Has anyone hoped in the Lord and been disappointed?” These evidences invite us “To look back and see how God cared us and so we can see what he is doing for us now. So, we can look forward with hope and faith that God will deal with us as he has done so”, because this is his own way of acting.

        Jesus is not denying that some things are important in life. However, he knows that when a person live with anxiety and exaggerated worries in relating to material things, has difficulty to pay attention to what is essential. If God the Father knows that we need all these things and is ready to help us, we are invited to surrender ourselves his hands with great confidence, using our efforts to build a better world every day. A saint said: “Let us do what we must do as if everything depended on us, trusting in God as if everything depended on God.” St. John Calabria lived this reality with conviction and passion. His “Discovery of the gospel” was the discovery of the fatherhood of God. For John Calabria, God is Father and Provider always though we have not behaved always as children. John Calabria took the words of the verse 23 as a plan of life for him and for his Spiritual Family, that is, “Seek first the kingdom of God and his righteousness and all these things shall be added to you.” For John Calabria this is the precise way to answer to God, who loves and protects his children without forgetting any of them. Therefore, if it is the search of his kingdom, which guides our entire existence, “all problems should be considered and studied in harmony with his paternity.”

        So, God loves us, he knows us and cares for us. Because of his loving care, he has shared his gift to us, expecting that we might do the same for the good of others in order the brotherhood among us may reflect his paternity. So, we are invited to revise our history of life and recognise that we have received so much from his goodness. Although we do not always receive what we have begged to him, we can be sure that he has given us always what we need really. So, let us renew our faith in his providence because he is FATHER, MOTHER, ALL and does not abandon those who trust in Him.


Fr Ndega

“DIOS ES PADRE, MADRE, TODO”


Reflexión sobre Isaías 49, 14-16; Mt. 6, 24-34


       “En su forma de cuidarnos, Dios es más madre que padre”. Estas palabras fueron pronunciadas por el Santo Padre Juan Pablo I y muestran una perspectiva diferente sobre la realidad divina, como podemos encontrar en el primer texto de nuestra reflexión (Is 49, 14s). Dios es como una madre tierna y atenta. Él no puede abandonarnos porque somos sus hijos e hijas muy amados, y nuestra vida tiene un valor muy grande para él. Él quiere que experimentemos su amor materno y nos entreguemos en sus manos con gran confianza. San Juan Calabria acostumbraba a decir que “La Providencia es una madre tierna, que todo lo provee para nuestro mayor bien. Debemos sentirnos cargados por sus manos maternales”. Quien vive una fe así puede seguir adelante, proclamando el Reino de Dios como prioridad en la propia vida.

Aquellos que deciden seguir a Jesús deben organizar sus vidas de acuerdo con la nueva realidad que asumieron. No pueden servir a dos señores. Servir a Dios es más importante que todo el resto. Así, después de haber encontrado en Cristo la razón de su existencia, el dinero y otras posesiones no tienen más el mismo sentido para ellos como sucedía antes de esta decisión. Fue así en el comienzo del llamado, esto es, cuando Jesús los llamó, ellos dejaron todo y lo siguieron… pero sabemos que durante el camino, muchas veces, estaban preocupados con el mañana, por ejemplo, cuando Pedro le dice: “Es que dejamos todo y te seguimos. ¿Qué vamos a recibir?” (Mt 19,27). Jesús entendiendo sus preocupaciones, les garantizó una vida nueva, que incluye todas las cosas mencionadas, pero de una manera diferente, juntamente con la entrega de sus vidas por causa de Jesús. De acuerdo con San Agustín, “Pedro dejó todo el mundo y ganó el mundo entero. Ellos eran como aquellos que no tenían nada y ahora tienen todo”.

La centralidad de la enseñanza de Jesús, en este texto, está en el cuidado de Dios para con sus siervos. Él es un Padre bueno que conoce las necesidades de sus hijos y hace por ellos mucho más y mejor de lo que hace con los pájaros y las flores del campo. Jesús los invitó a abrir los ojos y mirar a su alrededor. En todo lo que existe hay una señal de amor del Padre, que se ocupa hasta de los detalles. “Él conduce a todas las cosas de acuerdo con su plan de sabiduría y bondad. Nada escapa a su mirada amorosa”. Así, estamos invitados a considerar que estamos en sus manos, que son buenas manos. Las Escrituras testimonian la fidelidad de Dios, especialmente cuando dice, “hasta aquí el Señor nos ayudó” y sigue “¿Quién esperó en el Señor y quedó decepcionado?”. Estos testimonios nos invitan “a mirar para atrás y ver como Dios tiene cuidado de nosotros y vemos también lo que él está haciendo por nosotros ahora. Así, podemos mirar hacia adelante con esperanza y fe que Dios va a hacer por nosotros, como lo ha hecho en el pasado”, porque esta es su manera de actuar.

Jesús no niega que algunas cosas son importantes en la vida, sino que él también sabe que cuando una persona vive con ansiedad y preocupaciones exageradas en relación a las cosas materiales, no tendrá atención suficiente a lo que es esencial. Si Dios es Padre y sabe que necesitamos de todas estas cosas, tenemos que abandonarnos en sus manos con gran confianza, usando nuestros esfuerzos para construir un mundo mejor todos los días. Un santo dijo: “hacíamos el que hemos a hacer como se todo dependiera de nosotros, confiando en Dios como se todo dependiera de Dios”. San Juan Calabria vivió esta realidad con mucha convicción. Su “Descubrimiento del Evangelio” fue descubrir la paternidad de Dios. Para Calabria, Dios es siempre Padre y Providente, aunque nosotros no siempre nos comportamos como hijos. Calabria asumió el versículo 23 como un proyecto de vida para él y para su familia espiritual, esto es, “Busca primero el Reino de Dios y su justicia y lo demás añadido será”. Para ellos, esta es una manera concreta de responder al Dios que ama y protege a sus hijos, sin olvidarse de ninguno de ellos. Por eso, si es la búsqueda del su reinado que debe dirigir toda la nuestra vida, “todos los problemas deben ser considerados y estudiados en armonía con su paternidad” non fuera di esa.


Entonces, Dios nos ama, nos conoce y nos cuida. Debido a su cuidado especial, él compartió sus dones con nosotros esperando que podamos hacer lo mismo por los otros para que la fraternidad entre nosotros sea reflejo de su paternidad. Así estamos invitados a tomar en nuestras manos nuestra historia de vida y percibir cuánto hemos recibido de su bondad. Aunque no siempre recibimos aquello que le pedimos, tengamos la certeza de que él nos ha dado siempre lo que necesitamos. Renovemos nuestra fe y confianza en su maternal providencia porque Él es PADRE, MADRE, TODO y no abandona a aquellos que confían en él. 

Fr Ndega
Tradución: Nómade de Dios

“DIO È PADRE, MADRE, TUTTO”


Riflessione su Is 49,14-16; Mt 6,24-34



          “Nel suo modo di prendersi cura di noi Dio è più madre che padre”. Queste parole sono state pronunciate dal Santo Padre Giovanni Paolo I e mostrano una prospettiva diversa sulla realtà divina, come ci parla il primo testo di questa riflessione (Is 49, 14s). Dio è come una madre tenera e attenta. Egli non può abbandonarci perché noi siamo i suoi figli amati e la nostra vita è molto apprezzata ai suoi occhi. Lui vuole che sperimentiamo il suo amore materno e che possiamo consegnarci nelle sue mani con grande fiducia. San Giovanni Calabria, chiamato anche “Il Santo della Provvidenza”, usava dire: “La Provvidenza è una tenera madre che tutto provvede per il nostro maggior bene. Dobbiamo sentirci condotti dalle sue mani materne”. Chi riesce vivere una fede cosi può andare avanti proclamando il Regno di Dio come priorità nella vita.
          Per coloro che decidono di seguire Gesù è necessario organizzare la propria vita in base alla nuova realtà in cui stanno vivendo. Non si può servire a due padroni. Servire Dio è più importante di tutto il resto. Così, dopo avere incontrato Cristo, denaro e altre cose non hanno più lo stesso senso di prima. È stato così all’inizio della chiamata, lui ha chiamato, loro hanno lasciato tutto... Ma sappiamo che durante il cammino percorso, spesso erano preoccupati per il domani, ad esempio Pietro che disse una volta: “Ecco, noi abbiamo lasciato tutto e ti abbiamo seguito; che cosa dunque ne avremo?” (Mt 19,27). Gesù, conosceva i loro bisogni e per questo assicura loro una vita nuova che include tutte queste cose in modo diverso, insieme con l’offerta della loro vita a causa sua. Secondo S. Agostino, “Pietro ha lasciato tutto il mondo e ha trovato il mondo intero. Erano come quelli che non avevano nulla e allo stesso tempo hanno tutto.”
       La centralità dell’insegnamento di Gesù in questo testo è la cura di Dio per i suoi servitori. Lui è un padre buono che conosce i bisogni dei suoi figli e fa per loro molto di più di ciò che fa verso gli uccelli del cielo e i fiori del campo. Gesù ha invitato i suoi discepoli ad aprire gli occhi e guardare intorno. In tutto sono presenti segni dell’amore del Padre che si occupa anche delle più piccole cose. Lui conduce tutte le cose secondo il suo disegno di saggezza e bontà. Nulla sfugge al suo sguardo d’amore. Così siamo invitati a considerare che siamo nelle sue mani, che sono buone. La Bibbia testimonia la fedeltà del Signore, vale a dire “fino ad ora il Signore ci ha aiutato” oppure “Chi ha confidato nel Signore ed è rimasto deluso?” Questo ci invita a “guardare indietro e vedere come Dio si è preso cura di noi e così vedere quello che sta facendo per noi adesso. Quindi possiamo guardare avanti con speranza e fede: Dio farà con noi come ha fatto nel passato”. Questo è il suo modo d’agire.
         Gesù non nega che alcune cose sono importanti per la nostra vita. Tuttavia lui sa che il vivere con ansia e agitazione per cose materiali toglie la nostra attenzione verso ciò che è più importante. Se Dio è Padre e sa che abbiamo bisogno di tutte queste cose, dobbiamo affidarci nelle sue braccia con grande fede. S Giovanni Calabria ha vissuto questa realtà con molta convinzione. La sua “scoperta del Vangelo” fu la scoperta della paternità di Dio. Per lui Dio è sempre Padre e Provvidente, anche se noi non sempre abbiamo un atteggiamento di figli. Lui ha preso il versetto 23 come un programma di vita per se stesso e per la sua Famiglia spirituale, cioè: “Cercate prima il regno di Dio e la sua giustizia e tutte queste cose vi saranno date in aggiunta”. Per don Calabria questo è un modo concreto di rispondere al Dio che ama e protegge i suoi figli senza dimenticare nessuno. Per questo, la ricerca del suo Regno deve orientare tutta la nostra esistenza e cosi “tutti i problemi dovrebbero essere considerati e studiati in armonia con la sua paternità.”
       Dio ci ama, ci conosce e così si prende cura di noi. A causa della sua particolare attenzione, ha condiviso il suo doni con noi, sperando che possiamo fare lo stesso verso gli altri affinché la fraternità tra noi sia riflesso della sua paternità. Così, siamo invitati a prendere in mano la nostra storia di vita e vedere che abbiamo ricevuto tanto dalla sua bontà. Anche se non sempre riceviamo quello che abbiamo chiesto, possiamo essere sicuri che Egli ci dona continuamente ciò di cui abbiamo bisogno. Che possiamo rinnovare la nostra fede nella sua provvidenza perché Egli è PADRE, MADRE, TUTTO e non abbandona coloro che si affidano a Lui.


Fr Ndega
Revisione: Giusi

“DEUS É PAI, MÃE, TUDO”


Reflexão sobre Isa 49,14-16; Mat. 6,24-34



       “Em seu jeito de cuidar de nós, Deus é mais mãe que pai”. Estas palavras foram pronunciadas pelo Santo Padre João Paulo I e mostram uma perspectiva diferente sobre a realidade divina, como podemos encontrar no primeiro texto da nossa reflexão (Is 49,14s). Deus é como uma mãe terna e atenta. Ele não pode nos abandonar porque somos seus filhos e filhas muito amados e nossa vida tem um valor muito grande para ele. Ele quer que experimentemos seu amor materno e nos entreguemos em suas mãos com grande confiança. São João Calábria costumava dizer que “A Providência é uma terna mãe, que tudo provê para o nosso maior bem. Devemos nos sentir carregados por suas mãos maternas”. Quem vive uma fé assim pode ir adiante proclamando o Reino de Deus como prioridade na própria vida.
         Aqueles que decidem seguir Jesus devem organizar suas vidas de acordo com a nova realidade que eles assumiram. Não podem servir a dois senhores. Servir a Deus é mais importante do que todo o resto. Assim, depois de ter encontrado em Cristo a razão da sua existência, o dinheiro e outras posses não tem mais o mesmo sentido para eles como acontecia antes desta decisão. Foi assim no início de sua vocação, isto é, quando Jesus os chamou; eles deixaram tudo e o seguiram... Mas sabemos que durante a caminhada, algumas vezes estavam preocupados com o amanhã, por exemplo, quando Pedro lhe disse: “Eis que nós deixamos tudo e te seguimos. O que é que vamos receber?” (Mt 19,27). Jesus, entendendo as suas preocupações, garantiu-lhes uma vida nova, que inclui todas as coisas mencionadas, mas de um modo diferente, juntamente com a doação de suas vidas por causa dele. De acordo com Santo Agostinho, “Pedro deixou o mundo todo e ganhou o mundo inteiro. Eles eram como aqueles que não tinham nada e agora eles têm tudo”.
        A centralidade do ensinamento de Jesus, neste texto, está no cuidado de Deus para com seus servos. Ele é um Pai bom que conhece as necessidades de seus filhos e faz por eles muito mais e melhor do que faz com os pássaros e as flores do campo. Jesus os convidou a abrir os olhos e olhar ao redor. Em tudo o que existe há sinais do amor do Pai, que se ocupa até com os detalhes. “Ele conduz todas as coisas de acordo com o seu plano de sabedoria e bondade. Nada escapa ao seu olhar amoroso”. Assim, somos convidados a considerar que estamos em suas mãos, que são boas mãos. As Escrituras testemunham a fidelidade de Deus, especialmente quando diz, “Até aqui o Senhor nos ajudou” e ainda “Quem é que esperou no Senhor e ficou decepcionado?” Estes testemunhos nos convidam “olhar para trás e ver como Deus tem cuidado de nós e vermos também o que ele está fazendo por nós agora. Assim, podemos olhar para frente com esperança e fé que Deus vai fazer por nós, como ele tem feito no passado”, porque este é o seu jeito próprio de agir.
       Jesus não nega que algumas coisas são importantes na vida. Mas ele também sabe que quando uma pessoa vive com ansiedade e preocupações exageradas com relação às coisas materiais, não terá atenção suficiente ao que é essencial. Se Deus é Pai e sabe que necessitamos de todas estas coisas temos que nos abandonarmos em suas mãos com grande confiança, usando nossas forças para construirmos a cada dia um mundo melhor. Dizia um santo: “Façamos o que temos a fazer como se tudo dependesse de nós, confiando em Deus como se tudo dependesse de Deus”. São João Calábria viveu esta realidade com muita convicção. Sua “Descoberta do evangelho” foi a descoberta da paternidade de Deus. Para o Calábria, Deus é sempre Pai e Providente, mesmo que nós nem sempre nos comportamos como filhos. O Calábria assumiu o versículo 23 como um projeto de vida para ele e para a sua Família espiritual, isto é, “Buscai primeiro o reino de Deus e a sua justiça e todas estas coisas vos serão acrescentadas”. Para ele, esta é uma forma concreta de responder ao Deus que ama e protege seus filhos, sem esquecer de nenhum deles. Por isso, se é a busca do seu Reino que orienta toda a nossa existência, “todos os problemas devem ser considerados e estudados em harmonia com a sua paternidade”, não fora dela.

       Então, Deus nos ama, nos conhece e cuida de nós. Por causa do seu cuidado especial, ele compartilhou seus dons conosco esperando que possamos fazer o mesmo pelos outros para que a fraternidade entre nós seja reflexo de sua paternidade. Assim, somos convidados a tomar em mãos a nossa história de vida e perceber o quanto temos recebido de sua bondade. Embora nem sempre recebemos aquilo que pedimos a ele, tenhamos certeza de que ele nos tem dado sempre o que precisamos. Renovemos nossa fé e confiança em sua maternal providência porque Ele é PAI, MÃE, TUDO e não abandona aqueles que nele confiam.

Fr Ndega

domingo, 19 de fevereiro de 2017

“KUTENDA MEMA BILA KUMCHAGUA MTU”


Kutafakari kuhusu Law 19,1-2.17-18; 1Kor 3,16-23; Mt 5,38-48



       Uumbaji wa mwanadamu ulikuwa ni tendo la upendo. Wakati Mungu alimwumba alisema: “Tumfanye mtu kwa mfano wetu, kwa sura yetu.” Kwa hiyo, tangu asili binadamu ameitwa kutenda kama Mungu alivyo. Kutenda kama Mungu ni kupenda. Ahadi yote ambayo mtu anachukua katika safari yake duniani inapaswa kumwongoza kwenye mwelekeo huo. Hivyo, tunaweza kuelewa sababu ya agizo la sheria katika Agano la Kale linalosema, “Muwe watakatifu kwa kuwa mimi Bwana, Mungu wenu, ni mtakatifu.” Sheria hii ni njia ya utakatifu kwa Wayahudi. Kwa sababu ya utakatifu wa Mungu, watu ambao wamechaguliwa naye wameitwa kuwa watakatifu, na njia ya kufikia lengo hili ni “kumpenda jirani yao kama nafsi yao wenyewe.” Matarajio ya Mungu ni kwamba waweze kutenda kama yeye alivyo. Andiko la pili linatuambia kwamba Yesu ametupa Roho wake naye huyo Roho anaishi ndani yetu. Hivyo maisha yetu yamekuwa hekalu la Mungu. Hii inathibitisha wito wetu kuwa watakatifu, kulingana na mpango wa Mungu tangu mwanzo. Uwepo wa Roho Mtakatifu ndani yetu ni msaada ili matendo yetu yawe matakatifu.

        Mafundisho ya Yesu yanalenga kuzaa uhusiano mpya kati ya watu na Mungu na kati ya watu wenyewe. Yeye anaonyesha kuwa ukamilifu wa Baba ni msukumo wa ukamilifu wa wana wake. Hili si jambo lisilowezekana, bali Yesu mwenyewe anajulisha, hatua kwa hatua, jinsi ya kumkaribia Mungu hata jinsi ya kuishi kama yeye aliyejaa upendo na ukarimu. Maneno haya “jicho kwa jicho na jino kwa jino” ambayo Yesu aliyataja, unaitwa “Sheria ya Talioni”. Sheria hii haikulenga kuwa msukumo kwa ajili ya ukatili ama wa kisasi, bali “ilikusudiwa kuzuia kulipiza kisasi, na hivyo kumlinda mtu aliyefanya kosa asipewe adhabu kubwa kuliko uzito wa kosa lenyewe.” Kweli sheria hii ilizaliwa kwa sababu “mara nyingi adhabu ilikuwa kubwa kuliko kosa.” Hata hivyo, njia hii iliyofundisha na Sheria hii haikuonyesha mapenzi ya Mungu, ambaye aliagiza “wampende jirani kama nafsi yao.”

     Kama nia ya Yesu ni kugundua tena mpango wa Mungu wa kiasili, anataka kuwafundisha watu kwa njia tofauti. Yeye hawalazimishi wasikilizaji wake kuchukua ahadi hii, bali ili waweze kumfuata kwa kweli kuna masharti. Wakati watu wengine wanapenda tu wale wanaowapenda wao, kwa upande wa wanafunzi wa Yesu ni masharti kuwapenda hata maadui zao na kuwatendea mema wale wanaowachukia. Huu ni upendo bila mipaka ulio tabia ya upendo wa Kikristo. Lengo kwa jambo hili ni tuwe watoto wa Mungu ambaye anazitoa zawadi zake kwa wale walio wema na kwa wabaya. Anafanya hivyo kwa sababu ni tabia yake na kwa sababu anataka tujifunze kutoka kwake. Ingawa hatustahili zawadi zake, hatuwezi kuweka mipaka katika ukarimu wake.

         Mwanafunzi wa kweli wa Yesu “hashindani na mtu mwovu”, bali anatoa “shavu tofauti la maisha” na njia tofauti ya kutenda. Hii inamaanisha kumpa mwingine nafasi ya kufikiri vizuri na kubadilisha matendo yake. Hii ni pia nafasi ya kutafakari kuhusu uwepo wa uovu ulimwenguni. Hali hii si kazi ya Mungu, bali matokeo ya uhuru wa binadamu. Mungu mwenyewe ndiye wa kwanza anayetaka kuufuta uovu duniani na kuwaimarisha wanafunzi wa Yesu watumie wema wa moyo na matendo mema kwa wengine bila kuzihukumu tabia zao, yaani, “kutenda mema bila kumchagua mtu.” Kwa msaada wa Mungu tunaweza kuibadilisha hali ya uovu kwa sababu yeye mwenyewe ana mazoea ya kubadilisha hali mbaya kuwa hali nzuri na hali ya mauti kuwa hali ya uzima. Kifo cha Mwanae kilikuwa tendo baya la wanadamu, lakini yeye alibadilisha hali hii mbaya kuwa manufaa ya wokovu wao. ushuhuda wazi sana ya hili ni wakati Yesu alipokuwa msalabani akiteswa na maadui wake, akawaombea msamaha kwa Mungu Baba. Pia aliwatetea kuwa hawakujua walilolifanya.

         Kutokana na mfano wa Kristo, anayeitwa pia “nabii asiye na ukatili”, njia ya kipekee ya kuushinda ukatili ni kujibu kwa ishara za amani. Yesu anataka kwamba tabia zetu zishinde mwelekeo wa kijamii kwenye kisasi, ukatili na ukabila. Ukabila unauharibu undugu na kuukanusha utambulisho wetu wa Kikristo. Kulingana na Baba Mtakatifu Francisco, “kipimo cha utambulisho wetu kama watoto wa Mungu ni tabia ya huruma.” Kama wafuasi wa Yesu sisi sio bora kuliko wengine, lakini tunapaswa kutenda tofauti, yaani kulionyesha “shavu lingine.” “tunapowachukia maadui wetu tunawapa uwezo juu yetu: uwezo juu ya usingizi wetu, hamu yetu ya chakula, shinikizo letu la damu, afya yetu na furaha yetu” (Dale Carnegie). Kwa kifupi, Hatuwezi kuruhusu kuwa waovu waamue jinsi tunavyopaswa kutenda.

       Kuna hadithi fulani inayoongea zaidi kuhusu hayo. “Mwandishi fulani anayeitwa Sydney Harris, anatuambia hadithi ambayo ilitokea alipoandamana na rafiki yake kwa duka la magazeti. Rafiki yake alimsalimia mwanagazeti kwa heshima sana, lakini kama jibu, mtu huyo alimtendea vibaya. Rafiki wa Harris akikubali gazeti lililotupwa kwa njia mbaya kwenye mwelekeo wake, alitabasamu kwa heshima na kutakia wikiendi njema kwa mwanagazeti. Baadaye,  walipotembea njiani, mwandishi alimwuliza rafiki yake, akisema, “Mtu huyo una tabia mbaya kwako daima?” “Ndiyo, kwa bahati mbaya, yeye alivyo.” Na wewe una tabia ya heshima na ya kirafiki kwake daima?” “Ndiyo, mimi ndivyo.” “Kwa nini wewe ni mtu mwema mno kwake ikiwa yeye ana tabia mbaya kwako?” “Kwa sababu sitaki kwamba aamue jinsi ninavyopaswa kutenda.”

       Ndiye Yesu mwenyewe ambaye anatualika kutenda vivyo hivyo. Kulingana naye, uovu hauwezi kuondoa uovu, bali ni wema tu unaoweza kufanya hivyo. Tupendane kama Yesu alivyo na, kwa njia ya upendo huu, tuweze kuijenga jamii inayotarajiwa na Mungu kwa watoto wake.

Fr Ndega



“DO GOOD WITHOUT CHOOSING THE PERSON”


Thinking about Law 19,1-2.17-18; 1 Cor 3,16-23; Mt 5,38-48


        The creation of man was an act of love. When God made him, he said, “Let us make man in our image, after our likeness.” Therefore, since the beginning the human being is called to act as God does. Acting as God does is to love. Everything one does in his earthly journey should lead him/her in this direction. Like that, we can understand the reason of the law in the Old Testament, which says, “Be holy, for I the Lord your God, am holy.” This law is the reference of holiness for the Jews. Because of the holiness of God, the people who were chosen by Him are called to be holy, and way to achieve this goal is “to love their neighbour as themselves.” The expectation of God is that they may act likewise he does. The second text tells us that the Holy Spirit was given to us and he lives in us; thus, our life became a temple of God. This confirms our call to holiness according to God’s plan from the beginning. The presence of the Holy Spirit within us is the support we need so that our actions may be holy.

       The teachings of Jesus are focused to bear new relationships between the people and God and between the people themselves. He shows that the perfection of the Father is the motivation for the perfection of his children. To be like the Father is not impossible, because Jesus himself showed step by step how to approach God and how to live like him in his love and generosity. The expression “eye for an eye and a tooth for a tooth”, mentioned by Jesus, is called “Lexis Talionis” (Law of Retaliation). This Law was not prepared to be motivation to violence or revenge, but it is intended to prevent uncontrollable revenge, “and thus to protect the person who makes a mistake in order should not be given the punishment greater than the offense which was done." Truly, this law was born because “many times the punishment was greater than the bad action done.” Even so, the result of this law does not reflect the will of God, who commanded the people “to love their neighbour as themselves.”

         As the intention of Jesus is to recover the original plan of God, he decided to teach the people in different way. He does not force his disciples to assume this commitment, but in order they might follow him truly, there are some conditions. While other people love only those who love them, the disciples of Jesus should love even their enemies and to do good to those who hate them. This is the love lived without limits and that it is own characteristic of the Christian’s love. To live the love in this way is condition so that we may be children of God who bestows his gifts in equal way to good people and bad ones. He does it because it is his way of acting and because he wants that we should learn from him. Although we do not deserve his gifts, we cannot put limits on his generosity.

       The true disciple of Jesus “does not resist an evil person”, but gives a “different cheek of life”, that is, a different way of acting. This means to give him/her an opportunity to think better and to change his/her way. This is also a good occasion to reflect about the presence of evil in the world. This situation is not work of God, but result of human freedom. God himself is the first one who wants to eliminate the evil of the the world and for that he strengthens the disciples of his Son to do good to others, without judging the their behaviour, that is, “to do good without paying attention to whom you are doing so.” With God’s help, we can overcome the evil because God himself has the good habit of changing bad situations into good ones and the reality of death into way of life. The death of his Son was an evil act of men, but he changed this situation for the good of their salvation. Very clear witness of that is when Jesus was on the cross, tortured by his enemies, he prayed for them to God the Father and also defended them, saying that they didn’t know what they were doing.

       From the example of Christ, who is also called also “The prophet of non-violence”, a unique way to overcome it is to answer with peace signs. Jesus wants that our attitude should overcome the tendency of society to revenge, violence and tribalism. Tribalism destroy the fraternity, denying our identity of children of God. According to Baba Mt Francisco, “the condition of our identity as children of God” is the attitude of mercy.” As followers of Jesus, we are not better than other people, but we should act differently, that is, “to show other cheek.” When we hate our enemies, we give them power upon us: power over our sleep, our appetite for food, our blood pressure, our health and our happiness “(Dale Carnegie). In short, we cannot allow that evil person may decide how we should act.

       There is a chronicle, which speaks more about that. “A writer named Sydney Harris tells us an event that happened when he was accompanying his friend to the magazine shop. His friend greeted newspaperman with much respect, but as an answer, the man mistreated him. The friend of Harris accepted the magazine that was thrown in stupid way towards him, smiling respectfully and wishing a good weekend to the newspaperman. Later, as they walked along the way, the author asked his friend, saying, “Does that man have this bad habit always?” “Yes, unfortunately, he does.” “Do you have attitude polite and friendly to him always?” “Yes, I do so.” “Why do you continue doing good to him if he misbehaves you?” “Because I do not want that he may decide how I should act.”


     It is Jesus himself who invites us to act in the same way. According to him, the evil cannot remove the evil, but only the good can do that. Let us live the love as Jesus did and, through this love, we may be able to build the society, which God expects for his sons and daughters.

Fr Ndega

“FAÇA O BEM SEM OLHAR A QUEM”


Pensando em Direito 19,1-2.17-18; 1 Cor 3,16-23; Mt 5,38-48


      
       A criação do ser humano foi um ato de amor. Quando Deus o criou ele disse: “Façamos o ser humano à nossa imagem, conforme a nossa semelhança”. Portanto, desde o início o ser humano é chamado a agir como Deus. Agir como Deus é amar. Tudo o que o ser humano realiza em seu caminho terreno deve conduzi-lo nesta direção. Assim, podemos entender a razão daquela lei no Antigo Testamento que diz: “Sede santos, porque Eu, o Senhor vosso Deus, sou santo”. Esta lei é a referência de santidade para os judeus. Por causa da santidade de Deus, o povo que foi escolhido por ele é chamado a ser santo, e o meio para alcançar este objetivo é "amar o próximo como a si mesmo”. O desejo de Deus é que eles possam agir como ele faz. O segundo texto nos diz que Espírito Santo nos foi dado e vive em nós. Assim, nossas vidas têm se tornado templo de Deus. Isto confirma a nossa vocação à santidade de acordo com o plano original de Deus. A presença do Espírito Santo em nós é a ajuda que precisamos para que nossas ações sejam santas.

     Os ensinamentos de Jesus propõem uma nova relação entre as pessoas com Deus e entre as próprias pessoas. Seu objetivo é mostrar que a perfeição do Pai é inspiração para a perfeição dos seus filhos e filhas. Isso não é impossível, pois o próprio Jesus mostrou passo por passo, como se aproximar de Deus e como viver como ele, que é cheio de amor e generosidade. A expressão “olho por olho e dente por dente”, que Jesus mencionou, é chamada de “Lei do Talião”. Esta lei não quer se motivação à violência ou à vingança, mas foi feita justamente para evitar a vingança sem controle “e, assim, proteger a pessoa que comete um erro para que não lhe seja dada a punição maior do que o peso da ofensa”. Verdadeiramente, esta lei nasceu porque “muitas vezes a punição era maior do que a má ação da pessoa”. No entanto, esta forma de agir não refletia a vontade de Deus, que comandou “amar ao próximo como a si mesmo”.

     Como a intensão de Jesus é resgatar o plano original de Deus, ele decide ensinar as pessoas em um modo diferente. Ele não força seus discípulos a assumir esse compromisso, mas para que eles possam segui-lo verdadeiramente, existem algumas condições. Enquanto outras pessoas amam somente aqueles que as amam, os discípulos de Jesus devem amar até mesmo os seus inimigos e fazer o bem aos que os odeiam. Este é a mor sem limites, que é característica do amor cristão. O objetivo desse processo é que sejamos filhos de Deus, que concede seus dons àqueles que são bons e também aos maus. Ele faz isso porque é o seu jeito mesmo de ser e para que possamos aprender dele. Embora não mereçamos seus dons, não podemos colocar limites à sua generosidade.

      O verdadeiro discípulo de Jesus “não dispute com a pessoa má”, mas oferece uma face diferente da vida, isto é um modo diferente de agir. Isso significa dar-lhe a possibilidade de pensar melhor em vista de uma mudança em suas ações. Esta é também uma oportunidade para refletir sobre a presença do mal no mundo, que não é obra de Deus, mas resultado da liberdade humana. O próprio Deus é o primeiro interessado em eliminar o mal do mundo e por isso mesmo motiva os discípulos de seu Filho a usarem a bondade do coração e boas ações para os outros sem julgar o seu comportamento, ou seja, “fazer o bem sem olhar a quem”. Com a ajuda de Deus, podemos vencer o mal, porque Deus mesmo tem hábito de fazer com que realidades que são ruins se tornem boas e situações de morte se tornem situação de vida. A morte de seu Filho, foi um ato mau do ser humano, mas ele fez essa situação ruim se tornar benéfica para a salvação do próprio ser humano. Um sinal muito claro desta realidade é que quando Jesus estava na cruz, torturado por seus inimigos, ele reza a Deus Pai por eles e até os defende dizendo que eles não sabem o que fazem.

      Dado o exemplo de Cristo, que é chamado também de profeta da “não-violência”, a única forma de superar este mal é responder com sinais de paz. Jesus quer que nossas atitudes superem a tendência da nossa sociedade à vingança, violência, etc. Estas situações tem atrapalhado a fraternidade e negado a nossa identidade de filhos de Deus. De acordo com o papa Francisco “o critério da nossa identidade como filhos de Deus é a atitude de misericórdia”. Como seguidores de Jesus, não somos melhores do que outros, mas devemos agir de forma diferente, isto é, mostrarmos uma “outra face” à violência. Quando nós odiamos nossos inimigos nós lhes damos poder sobre nós: poder sobre nosso sono, nosso apetite, nossa pressão arterial, nossa saúde e nossa felicidade (Dale Carnegie). Em suma, não podemos permitir que a pessoa má decida como devemos agir.

      Existe um pequeno conto que diz um pouco mais sobre isso. “Um escritor chamado Sydney Harris, conta um fato que aconteceu quando ele acompanhava seu amigo para a loja de revistas. Seu amigo saudou o jornaleiro com muito respeito, mas como uma resposta, o homem foi muito mal educado. O amigo de Harris aceitou a revista, que lhe foi jogada de qualquer jeito em sua direção, e sorriu respeitosamente, desejando um bom fim de semana para o jornaleiro. Mais tarde, enquanto caminhavam ao longo da estrada, o autor perguntou ao amigo, dizendo: “Aquele homem tem sempre este mau hábito com você”? “Sim, infelizmente, ele é assim”. E você tem atitude educada e cordial com ele sempre”? “Sim, eu tenho”. “Por que você age tão bem com ele se ele se comporta tão mal com você”? “Porque eu não quero que ele decida como eu devo agir”.


        É Jesus mesmo quem nos convida a agir assim. Segundo ele, o mal não pode remover o mal, mas é apenas bem que pode fazê-lo. Tentemos amar como Jesus fez e, através deste amor, construamos a sociedade que Deus espera para seus filhos e filhas.

Fr Ndega

“HACER EL BIEN, SIN MIRAR A QUIEN”


A partir de Levítico 19, 1-2. 17-18; 1Cor 3, 16-23; Mt 5, 38-48



La creación del ser humano fue un acto de amor. Cuando Dios lo hizo él dice: “hagamos al hombre a nuestra imagen, según nuestra semejanza”. Por lo tanto, desde el inicio el ser humano es llamado a actuar como Dios. Actuar como Dios es amar. Todo lo que el ser humano realiza en su camino terreno debe llevarlo en esta dirección. Así, podemos entender la razón de aquella ley en el Antiguo Testamento que dice: “Sed santos, porque Yo, el Señor, vuestro Dios, soy santo”. Esta ley es la referencia de la santidad para los judíos. Debido a la santidad de Dios, el pueblo que fue elegido por él, es llamado a ser santo, y el medio para alcanzar este objetivo es “amar al prójimo como a sí mismo”. El deseo de Dios es que ellos puedan actuar como él lo hace. El segundo texto nos dice que el Espíritu Santo nos ha sido dado y vive en nosotros. Así nuestras vidas se han vuelto templo de Dios. Esto confirma nuestra vocación a la santidad de acuerdo con el plan original de Dios. La presencia del Espíritu Santo en nosotros es la ayuda que necesitamos para que nuestras acciones sean santas.

Las enseñanzas de Jesús proponen una nueva relación entre las personas con Dios y entre las mismas personas. Su objetivo es mostrar que la perfección del Padre es inspiración para la perfección de sus hijos e hijas. Esto no es imposible, ya que el mismo Jesús mostró paso a paso como aproximarse de Dios, y como vivir con él, que es lleno de amor y generosidad. La expresión “ojo por ojo, diente por diente” que Jesús mencionó, es llamada como “Ley del Talión”. Esta ley no quiere ser motivación a la violencia o a la venganza, sino que se hizo justamente para evitar la venganza sin control, “y así proteger a la persona que comete un error, para que no sea castigada con un peso mayor que el de la ofensa”. Verdaderamente esta ley nació porque “muchas veces el castigo era mayor que la mala acción de la persona”. Por lo tanto, esta manera de actuar que esta Ley enseñaba no reflejaba la voluntad de Dios, que mandó “amar al prójimo como a sí mismo”.

Como la intención de Jesús es rescatar el plan original de Dios, él decide enseñar a las personas una manera diferente. Él no fuerza a sus discípulos a asumir ese compromiso, sino que para que ellos puedan seguirlo verdaderamente existen algunas condiciones. Mientras otras personas aman solamente a aquellos que los aman, los discípulos de Jesús deben amar hasta a los enemigos y hacer el bien a los que los odian. Este es lo amor sin límite che la característica del amor cristiano. El objetivo de ese proceso es que sean hijos de Dios, que concede sus dones a aquellos que son buenos y también a los malos. Él hace esto porque es su manera de ser y para que podamos aprender de él. Aunque no merezcamos sus dones, no podemos poner límites a su generosidad.

El verdadero discípulo de Jesús “no dispute con la persona mala”, sino ofrezca una visión diferente de la vida, esto es una manera diferente de actuar. Eso significa darle la posibilidad de pensar mejor en vista de un cambio en sus acciones. Esta es también una oportunidad para reflexionar sobre la presencia del mal en el mundo. Esta situación no es obra de Dios, sino resultado de la libertad humana. El mismo Dios es el primer interesado en querer eliminar el mal del mundo, y por eso mismo motiva a los discípulos de su Hijo a usar la bondad del corazón y buenas acciones para los otros, sin juzgar sus comportamientos, o sea, “hacer el bien, sin mirar a quien”. Con la ayuda de Dios podemos vencer el mal, porque el mismo Dios tiene el hábito de hacer que las realidades que son malas se vuelvan buenas, y situaciones de muerte se vuelvan situaciones de vida. La muerte de su Hijo, fue un acto malo del ser humano, pero él hizo que esa situación mala se vuelva beneficiosa para la salvación del ser humano. Una señal muy clara de esta situación es que cuando Jesús estaba en la cruz, torturado por sus enemigos, él reza a Dios Padre por ellos y los defiende diciendo que ellos no saben lo que hacen.

Dando el ejemplo de Cristo, que es llamado también profeta de la “no violencia”, la única forma de superar este mal es responder con señales de paz. Jesús quiere que nuestras actitudes sean opuestas a la tendencia de nuestra sociedad a la venganza, violencia, etc. Estas situaciones entre nosotros han complicado la vida fraterna y negado nuestra identidad de hijos de Dios. De acuerdo con el papa Francisco “el criterio de nuestra identidad como hijos de Dios es la actitud de misericordia”. Como seguidores de Jesús no somos mejores que los otros, sino que debemos actuar de forma diferente, esto es, mostrar la otra mejilla a la violencia. Cuando nosotros odiamos a nuestros enemigos les damos poder sobre nosotros: poder sobre nuestro sueño, nuestro apetito, nuestra presión arterial, nuestra salud, nuestra felicidad (Dale Carnegie). En resumen, no podemos permitir que la persona mala decida cómo debemos actuar.

Existe una pequeña historia que dice algo más sobre eso. “Un escritor llamado Sydney Harris, cuenta una historia que sucedió cuando él acompañaba a su amigo a la puesto de revistas. Su amigo saludó al dueño con mucho respeto, pero como respuesta el hombre fue muy mal educado. El amigo de Harris aceptó la revista que le tiró hacia donde él estaba y sonrió respetuosamente, deseando un buen fin de semana para el vendedor. Más tarde, mientras caminaban, en el camino, el autor preguntó al amigo: “¿Ese hombre siempre tiene ese mal trato con vos? – Sí, infelizmente él es así. ¿Y vos tienes siempre una actitud educada y cordial con él? –Sí, la tengo. – ¿Porque sus tan bueno con él y él se porta tan mal con vos? Porque yo no quiero que él decida cómo debo actuar.


Es el mismo Jesús quien nos invita a actuar así. Según él, el mal no puede remover el mal, sólo el bien lo puede hacer. Intentemos amar como Jesús lo hizo y a través de este amor construyamos la sociedad que Dios espera para sus hijos e hijas. 

Fr Ndega
Traducion: Nomade de Dios

“FA DEL BENE SENZA GUARDARE LA PERSONA”


Riflessione su Lv 19,1-2.17-18; 1 Cor 3,16-23; Mt 5,38-48


      La creazione dell’uomo è stato un atto d’amore. Quando Dio lo creò disse: “Facciamo l’uomo a nostra immagine, secondo la nostra somiglianza”. Perciò, dalla natura l’uomo è chiamato ad agire come Dio. Agire come Dio è amare. Tutto ciò che l'uomo compie nel suo cammino terreno dovrebbero portarlo in questa direzione. Così possiamo capire la ragione del comando della legge nell’ Antico Testamento che dice “Siate santi, perché io, il Signore, vostro Dio, sono santo”. Questa legge è la motivazione per gli ebrei a fare un cammino di santità. A causa della santità di Dio, coloro che sono eletti da Dio sono chiamati ad essere santi e il modo per ottenere questo obiettivo è “amare il prossimo come se stessi”. La prospettiva di Dio è che loro siano come lui. Il secondo testo ci fa capire che Gesù ci ha donato il suo Spirito e lui abita in noi. Così la nostra vita è diventata tempio di Dio. Questo conferma la nostra vocazione alla santità secondo il piano di Dio dall’inizio. La presenza dello Spirito Santo in noi è un aiuto perché i nostri atteggiamenti siano santi.  

       Gli insegnamenti di Gesù hanno come obiettivo creare un nuovo rapporto tra le persone e Dio e tra le persone stesse. Lui rivela che la perfezione del Padre è la motivazione della perfezione dei suoi figli. Questo non è impossibile e Gesù stesso ha mostrato, passo dopo passo, come ci si può avvicinare a Dio e anche vivere come lui che è pieno d’amore e generosità. L’espressione “occhio per occhio e dente per dente”, che lui ha menzionato, si chiama “Legge del Taglione". Questa legge non vuole essere ispirazione alla violenza o alla vendetta, ma evitare la vendetta indiscriminata, quindi proteggere la persona che fa un errore perché non dovrebbe essere data la pena superiore al peso del suo atto. In verità, questa legge è nata perché molte volte la punizione era maggiore che l’azione fatta. Tuttavia il modo d’agire che questa legge inspira non riflette la volontà di Dio, che ha comandato di “amare il prossimo come se stesso”.

    L’intenzione di Gesù è recuperare il progetto originale di Dio. Egli non forza i suoi discepoli a prendere questo impegno, ma affinché possano seguirlo veramente dà delle condizioni. Mentre alcune persone amano coloro da cui sono amate, per i discepoli di Gesù è condizione fondamentale amare anche i nemici e fare del bene a coloro che li odiano. Questa è la caratteristica dell’amore cristiano cioè, un amore senza limiti e, per questo è perfetto. L’obiettivo di tutto questo è che siamo chiamati figli di Dio che concede i suoi doni a coloro che sono buoni e anche ai cattivi. Lui fa così perché è il suo modo di essere e perché possiamo imparare da lui. Anche se noi non meritiamo i suoi doni, non possiamo porre limiti alla sua generosità.

     Il vero discepolo di Gesù “non si oppone a una persona malvagia”, ma offre una “guancia diversa di vita”, cioè un modo diverso d’agire. Questo significa dargli un’altra possibilità di pensare e di cambiare il suo atteggiamento. Questa è anche l’occasione per riflettere sulla presenza del male nel mondo, che non è opera di Dio ma il risultato della libertà umana. Dio stesso è il primo che vuole eliminare il male nel mondo e per questo motiva i discepoli di suo Figlio ad usare la bontà del cuore e le buone azioni per aiutare gli altri senza giudicare il loro comportamento cioè, “Fare del bene senza guardare la persona.” Con l’aiuto di Dio possiamo cambiare la realtà del male perché lui ha questa stupenda abitudine di cambiare le realtà cattive perché diventino buone e la realtà di morte in situazione di vita. La morte del suo Figlio fu un atto cattivo degli uomini, ma lui ha cambiato questa situazione in beneficio per la loro salvezza. Una bella testimonianza di questo è il perdono che Gesù offre sulla croce, torturato dai suoi nemici. Lui prega per loro e li difende dicendo che non sanno quello che fanno.

      Dato l’esempio di Cristo, chiamato anche il “profeta della non-violenza”, un modo unico per superarla è quello di rispondere con segni di pace. Gesù vuole che i nostri atteggiamenti siano capaci di superare la tendenza alla vendetta, alla violenza ecc. Questa situazione tra noi seguaci di Gesù rovina la fraternità e nega la nostra identità di figli di Dio. Secondo papa Francesco, la condizione per sapere chi è figlio di Dio è l’atteggiamento della misericordia. “Come seguaci di Gesù, noi non siamo migliori degli altri, ma dobbiamo agire in modo diverso, cioè offrire un’altra guancia.” Quando noi odiamo i nostri nemici diamo potere su di noi: potere sul nostro sonno, il nostro appetito per il cibo, la nostra pressione sanguigna, la nostra salute e la nostra felicità” (Dale Carnegie). In breve, non possiamo permettere che persone cattive decidano come dobbiamo agire.

     C'è una storia che parla di questo. “Uno scrittore di nome Sydney Harris, racconta un fatto accaduto quando ha accompagnato un suo amico in un negozio di giornali. Questi salutò il venditore con molto rispetto, ma come risposta, l’altro lo salutò in modo cattivo.  L’amico di Harris accettò la rivista lanciata in modo arrogante nella sua direzione. Lui, sorrise con rispetto augurando un buon fine settimana per il venditore. Più tardi, mentre camminavano lungo la strada, l’autore ha chiesto al suo amico: “Quell’uomo ha sempre una cattiva abitudine con te?" "Sì, purtroppo.” “E tu hai un atteggiamento gentile e cordiale sempre?” “Sì.” “Perché tu sei buono con lui se egli si comporta male con te?” “Perché non voglio che lui decida come io devo agire.”

       E proprio Gesù ci invita a fare lo stesso. Secondo lui, il male non può rimuovere il male, solo il bene può farlo. Amiamoci gli uni gli altri, come vuole Gesù e, attraverso questo amore, possiamo costruire la nuova società che Dio spera per suoi figli e figlie.

Fr Ndega
Revisione: Giusi







domingo, 12 de fevereiro de 2017

O VALOR DAS NOSSAS PALAVRAS


Reflexão sobre Eclo 15,15-20; 1Cor 2,1-10; Mt 5,17-37

       “Deus conduz o universo inteiro de acordo com o seu plano de sabedoria e bondade. Não existe nada que escape ao seu olhar amoroso”. Ele respeita a liberdade dos seres humanos e, quando propõe a eles o caminho para alcançar a vida eterna, espera que possam escolher bem para viverem para sempre. De acordo com São Paulo, a sabedoria que sempre esteve com Deus, está dentro de nós e nos conduz em nossas decisões. Este mistério Deus preparou para aqueles que o amam e nos revelou através do seu Espírito. Reconhecer esta ação em nós é a condição para que possamos fazer a diferença na realidade em que vivemos.
        O texto de Mateus apresenta Jesus como o “Novo Moisés” e o seu ensinamento é totalmente novo. Não podemos dizer que existe ruptura entre o ensinamento de Jesus e aquele dos Antepassados, mas continuidade. No entanto, embora este seja continuidade, é Jesus aquele que dá a correta interpretação sobre tudo aquilo que foi dito no passado. Por isso ele pediu aos seus ouvintes que prestassem atenção às suas palavras, dizendo: “Eu, porém, vos digo...” Ele disse assim porque teve que enfrentar a dureza do coração de algumas pessoas. No entanto, ele respeitava os Escritos do Antigo Testamento e aconselhava as pessoas a fazerem o mesmo. Portanto, o Antigo Testamento é também importante para os Cristãos, pois Jesus disse que ele não veio anular a Lei e os Profetas. De fato, ele veio dar pleno cumprimento às promessas que foram feitas através destes Escritos. Ele é a confirmação plena da fidelidade de Deus às suas promessas.   
           Jesus retoma temas fundamentais, resgatando o plano original de Deus. Este plano é revelação do seu amor que não pode depender da mentalidade deficiente do ser humano. Jesus insiste que a justiça dos seus discípulos deve superar aquela dos fariseus e dos doutores da lei. Em Mateus, justiça significa “vontade de Deus” e os justos são aqueles que fazem a vontade de Deus. Esta vontade é que as pessoas possam viver a generosidade sem medida, fazendo além do que é estabelecido por lei, isto é, cultivando relações de respeito e reconciliação. Pouco a pouco os discípulos de Jesus foram percebendo que o desejo dele ela estabelecer novas relações entre as pessoas e Deus e também entre as próprias pessoas. Ele quer que as pessoas cultivem a obediência que vem do coração, e não falsa obediência externa para com a lei.
           “Jesus quer que a nossa lei acompanhe nossos atos. Obediência somente à lei, sem ações verdadeiras, não nos ajuda em nada. No nosso coração, e no amor como o de Jesus, de fato nós podemos fazer a vontade de Deus com palavras e ações”. Assim, é o evangelho de Jesus que deve ser lei em nossas relações humanas. Se queremos ter boa relação com Deus não podemos desprezar os outros nem ter uma má relação com eles. De acordo com a visão nova que Jesus traz, o jeito de viver de uma pessoa pode causar a morte de outra, sem necessidade de usar arma de fogo. Ter raiva de alguém e cultivar este sentimento é matar a pessoa em seu coração. Jesus considera isso um verdadeiro assassinato. A falta de respeito é o começo deste assassinato.      
            Nós devemos estar atentos porque cada pensamento, palavra ou ação que não tem como objetivo a vontade de Deus como pensava Jesus, dá oportunidade ao adversário de Deus, causando destruição em nossa vida familiar e comunitária. Nossa liberdade nos leva a usar nossas palavras tanto como instrumento de edificação fraterna, por exemplo, palavras de carinho, de consolo, de esperança, etc; como também instrumento de destruição, por exemplo, palavras de desprezo e fofocas. A fofoca sobre alguém rouba a sua dignidade. Existe uma parábola que tem relação com o pensamento de Jesus e nos ajuda a lutar contra a triste realidade da fofoca. “Sócrates era um filósofo grego. Um dia alguém se achegou a ele e disse: - ‘Escuta um comentário sobre o teu amigo’. Sócrates disse: - ‘Espera, a mensagem que você está querendo me transmitir já passou pela análise das três peneiras?’ – ‘E o que são as três peneiras?’, perguntou o fulano. Sócrates respondeu: - ‘Aquilo que você quer me dizer é um fato verdadeiro?’ O fulano respondeu: - ‘Para dizer a verdade, foi alguém que me contou’. Continuou Sócrates: – ‘Aquilo que você quer me dizer se trata das características positivas do meu amigo?’ – ‘Que positivo que nada! Pelo contrário, é muito negativo’. Citando a última peneira, Sócrates perguntou: - ‘Aquilo que você quer me dizer, é realmente necessário ser falado?’ - ‘Acho que não tem necessidade alguma de te dizer isso!’ Então, Sócrates concluiu dizendo: - ‘Como aquilo que você tem a me dizer sobre meu amigo não é verdadeiro, não é positivo e não tem necessidade de ser falado, então, esquece isso!” 

          Nós somos convidados a falar com cuidado porque as palavras tocam muito profundo e conduz nossa relação com Deus e entre nós. Se nossas palavras causam ferida nos demais, temos o dever de buscar a reconciliação. Não podemos cultivar uma relação verdadeira com Deus se não nos reconciliamos com aquele que nós ofendemos ou nos ofendeu. De acordo com Jesus, nós é que devemos tomar a iniciativa da reconciliação e não esperar que a outra pessoa venha até nós, mesmo se não somos os culpados. Eu gostaria de concluir esta reflexão com um refrão de um canto composto no Brasil: “Palavra é como pedra preciosa sim; quem sabe o valor, cuida bem do que diz. Palavra é como brasa, queima até o fim; quem sabe o que diz há de ser mais feliz.”

Fr Ndega

EL VALOR DE NUESTRAS PALABRAS


REFLEXIÓN SOBRE: Eclesiástico 15, 15-20; 1Cor 2, 1-10; Mt 5, 17-37

“Dios conduce el universo entero de acuerdo con su plan de sabiduría y bondad. No existe nada que escape a su mirada amorosa”. Él respeta la libertad de los seres humanos y, cuando les propone el camino para alcanzar la vida eterna, espera que puedan elegir bien, para vivirlo para siempre. De acuerdo con San Pablo, la sabiduría que siempre estuvo con Dios, está dentro de nosotros y nos conduce en nuestras decisiones. Este misterio Dios lo preparó para aquellos que lo aman y nos reveló a través de su Espíritu.  Reconocer esta acción en nosotros es la condición para que podamos hacer la diferencia en la realidad en la que vivimos.
El texto de Mateo presenta a Jesús como el “nuevo Moisés” y su enseñanza es totalmente nueva. No podemos decir que existe ruptura entre la enseñanza de Jesús y la de los antepasados, sino continuidad. Sin embargo, aunque esta sea continuidad, es Jesús el que da la interpretación adecuada, sobre todo lo que fue dicho en el pasado. Por eso él pidió a sus oyentes que presten atención a sus palabras, diciendo: “yo les digo…” Él dice así porque tuvo que enfrentar la dureza de corazón de algunas personas. Por lo tanto, él respetaba los escritos del Antiguo Testamento y aconsejaba a las personas a hacer lo mismo. Así, el Antiguo Testamento también es importante para los cristianos, pues Jesús dice que él no vino a anular la Ley y los Profetas, de hecho, él vino para dar pleno cumplimiento a las promesas hechas a través de estos escritos. Él es la confirmación plena de la fidelidad de Dios a sus promesas.
Jesús retoma temas fundamentales, rescatando el plan original de Dios. Este plan es revelación de su amor que no puede depender de la mentalidad deficiente del ser humano. Jesús insiste que la justicia de sus discípulos debe superar aquella de los fariseos y de los doctores de la ley. En Mateo, justicia significa “voluntad de Dios” y los justos son aquellos que hacen la voluntad de Dios. Esta voluntad es que las personas puedan vivir la generosidad sin medida, haciendo más allá de lo que es establecido por la ley, esto es, cultivar las relacione de respeto y reconciliación. Poco a poco los discípulos de Jesús fueron descubriendo que su deseo era establecer nuevas relaciones entre las personas y Dios y también entre las mismas personas. Él quiere que las personas cultiven la obediencia que bien del corazón, y no la falsa obediencia externa que es sólo para la ley.
“Jesús quiere que nuestra ley acompañe nuestros actos. Obediencia solamente a la ley, sin acciones verdaderas, no nos ayudan en nada. En nuestro corazón y en el amor como el de Jesús, de hecho podemos hacer la voluntad de Dios con palabras y acciones”. Así, es el Evangelio de Jesús que debe ser ley de nuestras relaciones humanas. Si queremos tener buena relación con Dios, no podemos desplazar a los otros ni tener una mala relación con ellos. De acuerdo con la nueva visión que Jesús trae, la forma de vivir de una persona puede causar la muerte de otra, sin necesidad de usar armas de fuego. Sentir rabia por alguien y cultivar este sentimiento es matar a la persona en su corazón. Jesús considera eso como un verdadero asesinato. La falta de respeto es el comienzo de este asesinato.
Debemos estar atentos porque cada pensamiento, palabra o acción que no tiene como objetivo la voluntad de Dios, como pensaba Jesús, da oportunidad al adversario de Dios, causando destrucción en nuestra vida familiar y comunitaria. Nuestra libertad no lleva a usar nuestras palabras tanto como instrumento de edificación fraterna, por ejemplo, palabras de cariño, de consuelo, de esperanza, etc. Como también instrumento de destrucción, por ejemplo, palabras de desprecio y chismes. El chisme sobre alguien roba su dignidad. Existe una parábola que tiene relación con el pensamiento de Jesús y nos ayuda a luchar contra la triste realidad del chisme. “Sócrates era un filósofo griego. Un día alguien llego hasta él y le dijo: - “escucha un comentario sobre tu amigo”. Sócrates le dice: - “Espera, ¿el mensaje que estás queriendo transmitir ya pasó por el análisis de los tres coladores? – “¿Qué son los tres coladores?, preguntó el fulano. Sócrates le respondió: - “¿lo que me quieres decir es un hecho verdadero?” – el fulano dice: “Para decir verdad, fue alguien que me lo contó”. Continuó Sócrates: - “¿lo que me quieres decir se trata de las características positivas de mi amigo? - ¡qué positivo, ni nada!, al contrario, es muy negativo. Citando el último colador, Sócrates preguntó: - “¿Lo que me quieres decir es realmente necesario decirlo?” – “Creo que no hay necesidad de decir eso”. Entonces, concluyó Sócrates: - Como lo que tienes para decirme sobre mi amigo no es verdadero, no es positivo y no hay necesidad de decirlo, entonces, olvídalo. 
Estamos invitados a hablar con cuidado porque las palabras tocan muy profundo y conducen nuestra relación con Dios y entre nosotros. Si nuestras palabras causan heridas en los demás, tenemos el deber de buscar la reconciliación. No podemos cultivar una relación verdadera con Dios si no nos reconciliamos con aquellos que ofendemos o que nos han ofendido. De acuerdo con Jesús, nosotros debemos tomar la iniciativa de la reconciliación y no esperar que la otra persona venga hasta nosotros, aún si no somos culpables. Me gustaría terminar esta reflexión con un verso de un canto compuesto en Brasil: “La Palabra es como una piedra preciosa, quien sabe el valor, cuida bien de lo que dice. La palabra es como brasa, quema hasta el fin; quien sabe lo que dice ha de ser más feliz”.

Fr Ndega

Tradición: Nómade de Dios