segunda-feira, 27 de setembro de 2021

LOS OTROS DISCÍPULOS DE JESÚS.

 

Una reflexión a partir de Núm. 11, 25-29; Stg. 5, 1-6; Mc 9, 38-43. 45. 47-48




Dios no discrimina a nadie poque ama y en el amor no hay discriminación. De acuerdo con la primer lectura, Él espera que todo su pueblo sea profeta, escuchando su Palabra y hablando en su nombre. Los dones de su Espíritu nos motivan a actuar con bondad para todos, confirmando que su amor no tiene límites. Nadie debe retener para sí los dones recibidos, ni pensar que es un privilegiado de Dios. Delante de él, nadie tiene más dignidad que los otros.

En la segunda lectura, Santiago critica duramente a aquellos que se vuelven ricos actuando injustamente, especialmente negando a los trabajadores sus salarios justos. Las víctimas de esta situación no son olvidadas por Dios, que condena toda forma de injusticia y desigualdad entre las personas. Esta crítica también aplica a todos aquellos que confían más en las cosas que poseen que en Dios. El problema es que cuando alguien muere no se puede llevar nada. Por lo tanto, el hábito de acumular es una barbaridad.

En el Evangelio, los discípulos impiden a un hombre que expulse demonios en nombre de Jesús por él no era del grupo elegido de los doce. Un hombre que liberaba a otro del mal y le devolvía la vida es silenciado por los seguidores de Jesús. Ellos ponen la institución antes que la persona, la idea de ellos antes que la del hombre necesitado: el enfermo puede esperar, la felicidad también. Vemos que todavía les falta discernimiento, apertura, etc. 

Entonces Jesús se opone a esa mentalidad, diciendo que quien ayuda al mundo a liberarse y florecer es de los nuestros. Quien siembra amor pertenece a nuestro grupo y, por lo tanto, pertenece a Cristo.  Imaginemos cuantos siguen el Evangelio sin pertenecer al grupo de los doce. Se puede ser un hombre o una mujer de Cristo sin ser hombre y mujer de Iglesia, pues el reino de Dios es mayor que la iglesia, y no coincide con ningún grupo. Entonces, aprendamos a reconocer, valorizar y agradecer por el bien, venga de quien venga.

Mientras perdemos tiempo investigando quién es de los nuestros o no, perdemos la oportunidad de ser ayudados a hacer el bien de manera más eficaz. Pensemos cuánto bien dejamos de hacer sólo por la dificultad de actuar junto a los otros. Preguntémonos: ¿queremos promover el Reino de Dios o el nuestro? El mayor escándalo es ser un obstáculo para quien quiere creer en Jesús.  Y somos un obstáculo cuando nos cerramos a lo diferente. Es una barrera que nos impide ser fecundos. En vez de eso, Jesús era el hombre sin barreras, sin fronteras, cuyo proyecto es uno solo: ustedes son todos hermanos y hermanas. Su intención es construir una fraternidad universal, volviéndonos un solo pueblo, el Pueblo de Dios. ¿Queremos ser sus discípulos colaboradores o no?


Fr Ndega

Traduzione: Nomade de Dios

 

sábado, 25 de setembro de 2021

GLI ALTRI DISCEPOLI DI GESÙ

 

Una riflessione a partire da Nm 11, 25-29; Tg 5, 1-6; Mc 9, 38-43. 45. 47-48

 


    Dio non discrimina nessuno perché ama e nell’amore non ha discriminazione. Nel primo brano della nostra riflessione, Egli spera che tutti nel suo popolo siano profeti, ascoltando la sua parola e parlando nel suo nome. I doni del suo Spirito ci motivano ad agire con bontà verso tutti, confermando che il suo amore non ha confini. Nessuno deve trattenere per se stesso i doni ricevuti, né pensare di essere il privilegiato di Dio. Davanti a Lui nessuno ha più dignità degli altri.

    Nel secondo testo, San Giacomo critica duramente coloro che diventano ricchi agendo in modo ingiusto, negando ai lavoratori il loro stipendio. Le vittime di questa situazione non sono dimenticate da Dio che condanna ogni forma di ingiustizia e disuguaglianza tra le persone. Questa critica si applica anche a tutti coloro che si fidano più delle cose che possiedono che di Dio. Quando qualcuno muore non può portare niente con sé. Quindi, l’abitudine di accumulare è una stoltezza.

    Nel vangelo i discepoli impediscono a un uomo di scacciare demoni nel nome di Gesù perché non era del gruppo scelto dei dodici. Un uomo, che liberava altri dal male e li restituiva alla vita, viene bloccato dai seguaci di Gesù i quali mettono l’istituzione prima della persona, la loro idea prima dell’uomo bisognoso: il malato può aspettare, la felicità può attendere. Si vede che manca loro ancora discernimento, apertura.

   Gesù si contrappone a questa idea dicendo che chiunque aiuta il mondo a liberarsi e fiorire è dei nostri. Chiunque semina amore è dei nostri, e quindi, è di Cristo. Immaginiamo quanti seguono il Vangelo autentico, senza neppure saperlo, perché seguono l’amore. Si può essere di Cristo, senza appartenere al gruppo dei dodici. Si può essere uomini e donne di Cristo, senza essere uomini e donne della chiesa, perché il regno di Dio è più vasto della chiesa, non coincide con nessun gruppo. Allora impariamo a godere e a ringraziare del bene, da chiunque sia fatto.

    Mentre perdiamo tempo ricercando chi sia dei nostri oppure no, perdiamo l’opportunità di essere aiutati nel fare del bene in modo efficace. Pensiamo a quanto bene tralasciamo di fare a causa della difficoltà di agire insieme con gli altri. Domandiamoci se vogliamo promuovere il regno di Dio o noi stessi. Lo scandalo più grande è essere di ostacolo a chi vuole credere in Gesù. La chiusura al diverso è la barriera che ci impedisce di essere fecondi. Gesù invece è l’uomo senza barriere, senza confini, il cui progetto è uno solo: voi siete tutti fratelli. Egli ha voluto costruire una fraternità universale, facendo di tutti i popoli un unico popolo, il Popolo di Dio.


Fr Ndega

Revisione dell'italiano: Giusi

OS OUTROS DISCIPULOS DE JESUS

 

Uma reflexao a partir de Nm 11, 25-29; Tg 5, 1-6; Mc 9, 38-43. 45. 47-48

 


    Deus não discrimina ninguém porque ama e no amor não há discriminação. De acordo com a primeira leitura, Ele espera que todo o seu povo seja profeta, escutando a sua Palavra e falando em seu nome. Os dons do seu Espírito nos motivam a agir com bondade para com todos, confirmando que o seu amor não tem limites. Ninguém deve reter para si os dons recebidos, nem pensar que é um privilegiado de Deus. Diante dele, ninguém tem mais dignidade do que os outros.   

    Na segunda leitura, São Tiago critica duramente aqueles que se tornam ricos agindo injustamente, especialmente negando aos trabalhadores os seus justos salários. As vítimas desta situação não são esquecidas por Deus, que condena toda forma de injustiça e desigualdade entre as pessoas. Esta crítica também se aplica a todos aqueles que confiam mais nas coisas que possuem do que em Deus. O problema é que quando alguém morre, não pode levar nada consigo. Portanto, o hábito de acumular é uma burrice.

    No evangelho, os discípulos impedem um homem de expulsar demônios em nome de Jesus porque ele não era do grupo escolhido dos doze. um homem que libertava o outro do mal e lhe restituia a vida é silenciado pelos seguidores de Jesus. Eles colocam a instituição antes da pessoa, a ideia deles antes do homem necessitado: o doente pode esperar, a felicidade também. Vemos que ainda falta neles discernimento, abertura, ecc.

    Então, Jesus se opõe a essa mentalidade, dizendo que quem ajuda o mundo a se libertar e florescer é “dos nossos”. Quem semeia amor pertence ao nosso grupo e, portanto, pertence a Cristo. Imaginemos quantos seguem o Evangelho autêntico, mesmo sem saber, porque seguem o amor. Alguém pode ser de Cristo sem pertencer ao grupo dos doze. Se pode ser homem e mulher de Cristo, sem ser homem e mulher da Igreja, pois o reino de Deus é maior que a igreja, e não coincide com nenhum grupo. Então, gente, aprendamos a rconhecer, a valorizar e a agradecer pelo bem, venha de quem vier.

    Enquanto perdemos tempo pesquisando quem é dos nossos ou não, perdemos a oportunidade de sermos ajudados a fazer o bem de modo eficaz. Pensemos no quanto bem deixamos de fazer sò por causa da dificuldade de agir junto com os outros! Perguntemo-nos: queremos promover o reino de Deus ou a nós próprios? O maior escândalo é ser um obstáculo para quem quer crer em Jesus. E somos um obstáculo quando nos fechamos ao diferente. É uma barreira que nos impede de ser fecundos. Em vez disso, Jesus era o homem sem barreiras, sem fronteiras, cujo projeto é um só: vocês são todos irmãos e irmãs. A sua intenção é construir uma fraternidade universal, tornando todos os povos um só povo, o Povo de Deus. Queremos ser os seus discipulos colaboradores ou não?


Fr Ndega

WAFUASI WENGINE WA YESU

 

Tafakari kutoka Nm 11, 25-29; Yak 5, 1-6; Mk 9, 38-43. 45. 47-48

 


    Mungu habagui mtu yeyote kwa sababu anapenda na katika upendo hakuna ubaguzi. Katika andiko la kwanza la tafakari yetu, Yeye anatarajia kwamba watu wake wote wawe manabii, kwa kulikisikia Neno lake na kuongea kwa jina lake. Zawadi za Roho wake hutusukuma kutenda mema kwa kila mtu, kwa kuthibitisha kuwa upendo wake hauna mipaka. Hakuna mtu anayepaswa kutumia zawadi alizopokea kwa ajili yake mwenyewe ama kufikiria kuwa yeye ndiye aliye na upendeleo wa Mungu. Mbele yake hakuna mtu aliye na hadhi zaidi ya wengine.

    Katika andiko la pili, Mtakatifu Yakobo anakosoa vikali wale wanaotajirika kwa njia ya udhalimu, kuwanyima wafanyikazi mishahara yao. Waathiriwa wa hali hii hawasahauliwi na Mungu ambaye analaani aina zote za ukosefu wa haki na usawa kati ya watu. Ukosoaji huu unatumika pia kwa wale wote wanaotegemea zaidi vitu walivyo navyo kuliko Mungu. Mtu anapokufa hawezi kuchukua chochote naye. Kwa hivyo, tabia ya kujilimbikiza ni upumbavu.

    Katika injili wanafunzi wanamzuia mtu kutoa pepo kwa jina la Yesu kwa sababu hakuwa wa kikundi teule cha wale Tenashara. Mwanamume, ambaye alimkomboa mwingine kutoka kwa uovu na kumtoa maisha mapya, amezuiliwa na wafuasi wa Yesu. Hao waliweka taasisi hiyo kwanza kuliko binadamu, wazo lao kuliko mtu aliye na shida: wagonjwa wanaweza kusubiri, furaha inaweza kusubiri. Tunaona kwamba bado wanakosa utambuzi, uwazi na kufungwa.

     Yesu anapinga wazo hili kwa kusema kwamba mtu yeyote ambaye husaidia ulimwengu kujikomboa na kufanikiwa ni wetu. Mtu yeyote anayepanda upendo ni wetu, na hivyo ni wa Kristo. Tufikirie ni wangapi wanafuata Injili halisi, bila hata kujua, kwa sababu wanafuata upendo. Mtu anaweza kuwa wa Kristo bila kuwa mwana wa kundi la Tenashara. Mtu anaweza kuwa wanaume na wanawake wa Kristo, bila kuwa wanaume na wanawake wa kanisa, kwa sababu ufalme wa Mungu ni mkubwa kuliko kanisa, hailingani na kikundi chochote. Kisha tujifunze kufurahia na kushukuru kwa mema yaliyofanywa na yeyote.

    Wakati tunapobaki kutafiti ni nani aliye wetu au la, tunakosa nafasi ya kusaidiwa kutenda mema kwa ufanisi. Tufikirie juu ya yale mema tunashindwa kutenda kwa sababu ya ugumu wetu wa kutenda pamoja na wengine. Tujiulize ikiwa tunataka kukuza ufalme wa Mungu au sisi wenyewe? Kashfa kubwa ni kuwa kikwazo kwa wale wanaotaka kumwamini Yesu. Kufungwa kwa wale walio tofauti nasi ni kizuizi kinachotuzuia kuzaa matunda. Kwa upande mwingine, Yesu ndiye mtu asiye na vizuizi, bila mipaka, ambaye mpango wake ni mmoja tu: ninyi nyote ni ndugu na dada. Alitaka kujenga udugu wa ulimwengu wote, akiwafanya watu wote wawe watu mmoja, yaani Watu wa Mungu.


Fr Ndega



sábado, 18 de setembro de 2021

O CAMINHO DA VERDADEIRA GRANDEZA

 

Sab 2, 12,17; Tiago 3, 16-4.3; Mc 9:30-37




 

    Em um mundo onde é sempre crescente a corrida pelos primeiros lugares, a busca por titolos e privilegiose e a tendencia a querer levar vantagens em cima dos outros, a Palavra de Deus nos lembra que é necessario agir com sabedoria e buscar os verdadeiros valores; unica via para encontrar a verdadeira felicidade. É muito claro o convite a mudar a mentalidade e o comportamento a fim que possiamo seguir Jesus verdadeiramente. 

    O texto do livro da sabedoria fala sobre o testemunho da pessoa justa e a oposição daqueles que não aceitam o seu testemunho e lhe tratam mal, inclusive tramando a sua morte. Isso acontece por causa de sua fidelidade a Deus. Tudo o que os adversários dizem torna-se uma confirmação da identidade daquele que sente filho de Deus e o próprio Deus virá em seu socorro, salvando-o de seus inimigos. Esta é uma imagem de Cristo que sofreu muito por causa de sua fidelidade ao plano de Deus e com o seu sacrifício trouxe a salvação até para aqueles que o oprimiam.

    O segundo texto nos fala que a sabedoria que traz o conhecimento perfeito vem do alto porque é o próprio Deus a fonte da verdadeira sabedoria. A pessoa que se deixa conduzir por essa sabedoria é capaz de fazer bem suas escolhas, tornando-se um instrumento de paz, unidade e comunhão na Comunidade; será sempre disposta a escutar os outros e a se doar pelo bem deles.

    O Evangelho continua a mensagem do domingo passado sobre a identidade de Jesus e o convite para segui-lo para obter a vida plena. Jesus percebeu que os seus discípulos precisavam conhecer o verdadeiro significado de sua identidade como Messias de Deus e entender bem suas propostas; Por esta razão, ele decidiu leva-los para um lugar longe do povo para ensiná-los. Jesus deseja estar a sós com os seus discípulos. Por que ele não queria que as pessoas soubessem onde ele estava com seus discípulos? Porque a ideia de Messias que as pessoas tinham era longe daquilo que era sua identidade e isso era perigoso para a formação de seus discípulos.

       Finalmente, sem a presença da multidão, Jesus se sente mais livre para falar a eles com a sinceridade do seu coração sobre o mistério do seu sofrimento, morte e ressurreição, mas eles pareciam distante do mestre. Eles não entenderam porque não estavam atentos; tinham outras motivações e pensamentos. Era mais importante para eles discutir posições e privilégios do que acompanhar o mestre para a total entrega de si. Assim, vemos que mesmo que os discipulos entram em casa com Jesus, parece que estão ainda fora. Por isso Jesus lhes chama a si como na primeira vez, isto é, lhes chama a sintonizar-se com Ele, a viver em comunhão com Ele, com os seus sentimentos e pensamentos, a entender a razão da sua entrega até as ultimas consequencias.

    Então, pacientemente e pegando uma criança como exemplo, Jesus os ajudou a compreender a sua revelação e as condições para segui-lo. Quem decide seguir Jesus deve conduzir a sua vida segundo uma lógica diferente da mentalidade deste mundo. Se na última vez, ele disse que é doando a vida que se pode salvá-la, desta vez diz que é preciso ser o último e servo dos demais para poder ser o primeiro.

    Esta realidade revela a identidade do Mestre Jesus que se fez servo por amor. Ele se revela como Filho do homem por causa de seu envolvimento com a realidade humana. No antigo testamento encontramos esta expressão nos livros de Daniel e Ezequiel. De acordo com Daniel, este "Filho do homem" refere-se à glória daquele que virá no fim dos tempos (Dan 7:13). De acordo com a versão de Ezequiel, "filho do homem" é o título usado por Deus no relacionamento com seu profeta e expressa a condição frágil e mortal do ser humano (Ezek. 2,1, 3:1.25, 17,2). Assim, este é o sentido usado por Jesus para falar sobre sua identificação com a condição humana e o mistério da sua paixão, morte e ressurreição a partir do qual surge uma nova humanidade. Assim, entendemos a razão da pedagogia o paciente e criativa de Jesus em relação aos seus discípulos, "duros de coração lentos para crer".

    As crianças têm um lugar especial no coração de Jesus. Ele disse que o Reino de Deus pertence a eles e aqueles que querem entrar neste reino devem tornar-se como as crianças. O exemplo das crianças é especial para nós porque nos ajudam a buscar o que é mais importante na vida, isto é, a verdade, a simplicidade de coração, a confiança, etc. Como os primeiros discípulos, nós também não compreendemos tudo sobre Jesus e suas propostas, mas se lhe damos permissão, ele pode abrir nossas mentes e transformar nossos corações para que seja de acordo com suas expectativas sobre nós. Jesus nos chama para uma relação pessoal com ele e é somente através de uma relação assim que podemos assimilar sua pessoa e entender o que ele quer de nós, isto é, o sentido de nossa participação como seus colaboradores em sua missão Redentora. O exemplo dos "pequeninos" nos ajude a entender a intenção de Jesus sobre a nossa vida e a acolher a sua proposta, usando todas as nossas energias pela sua causa, "até à morte, até à vida".


Fr Ndega

NJIA YA UKUU WA KWELI

 

Hek 2:12.17; Yak 3: 16-4:3; Mk 9,30-37

 



 

    Katika ulimwengu wa sasa ambao mbio wa kuchukua nafasi za kwanza, utafutaji wa vyeo na upendeleo, na mwelekeo wa kutaka kuchukua faida juu ya wengine zinaongezeka kila wakati, Neno la Mungu linatukumbusha kwamba ni muhimu kutenda kwa busara na kutafuta maadili ya kweli; hii ni njia ya kipekee ya kupata furaha ya kweli. Mwaliko wa kubadili mawazo na tabia zetu ili tuweze kumfuata Yesu ni wazi kabisa.

    Andiko la kitabu cha Hekima ya Sulemani linaongea kuhusu ushuhuda muhimu wa mtu mwenye haki na upinzani wa wale ambao hawaukubali ushuhuda wake na kumtendea vibaya, hata kwa kupanga kifo chake. Hali hii inatokea kwa sababu ya uaminifu yake kwa Mungu. Mambo yote ambayo washtaki wanasema dhidi ya mwenye haki yanakuwa uthibitisho wa utambulisho wa mtu huyo aliye mwana wa Mungu naye Mungu mwenyewe atamtegemeza na kumtetea dhidi ya adui zake. Huu ndio mfano wa Kristo ambaye aliteseka sana kwa sababu ya uaminifu wake kwa mpango wa Mungu na kwa kujisalimisha kwake aliupata wokovu hata kwa wale waliomkandamiza.  

    Andiko la pili linasema kuwa hekima ambayo inasababisha kujua kamili inatoka kwa juu kwa sababu ni Mungu mwenyewe chanzo cha hekima ya kweli. Mtu anayeongozwa na hekima hii anaweza kuchagua vizuri na kuwa chombo cha amani, cha umoja na cha ushirika katika jumuiya, tena anaweza kuwa tayari kusikiliza maneno ya wengine na kutenda mema kwa ajili yao.

    Injili ni mwendelezo wa tangazo la Petro kuhusu utambulisho wa Yesu na mwaliko wa Yesu mwenyewe ili wafuasi wake wamfuate katika kujisalimisha kwake ili wapate uzima. Yesu alitambua kwamba walihitaji kujua maana kamili ya utambulisho wake kama Masihi na kuyafahamu vizuri mapendekezo yake. Kwa hivyo alitumia nafasi maalum katika mahali pa faragha ili kuwafundisha. Kwa nini hakutaka watu wafahamu alipo pamoja na wanafunzi wake? Kwa sababu wazo wa Masihi ambao watu walikuwa nao ulikuwa mbali sana na utambulisho wake na kwa hivyo lilikuwa hatari kwa malezi ya wanafunzi wa Yesu.  

    Basi, bila kusukumwa na uwepo wa watu, Yesu alijiona mwenye heri kabisa ili kuwaongelea wanafunzi wake kwa uwazi kuhusu mateso, kifo na ufufuko wake, lakini walionekana mbali sana na mwalimu. Hawakuelewa tena kwa sababu walishughulika kwa mawazo na nia tofauti. Kwao ilikuwa muhimu kujadiliana juu ya msimamo na upendeleo kuliko kuandamana na mwalimu wao kwenye kujisalimisha. Hivyo tunaona kwamba hata wanafunzi waliingia nyumbani pamoja na Yesu, inaonekana wanaendelea nje. Kwa hivyo Yesu anawaita kwako kama ilivyotokea mara ya kwanza, yaani anawalika ili waweze kuishi kwa ushirika nawe na hisia yake na mawazo yake na kupata kufahamu maana ya kujitolea kwake hadi upeo.

    Kwa uvumilivu na kwa kutumia mtoto kama mfano, yeye aliwasaidia kufahamu ufunuo wake na masharti ya kumfuata. Yule anayeamua kumfuata Yesu anapaswa kuongoza maisha yake kulingana na njia tofauti na mawazo wa dunia. Ikiwa katika nafasi iliyopita Yesu aliwaomba kuyatoa maisha ili kuyaokoa, hapo aliwaomba kuwa wa mwisho na mtumishi ili kuwa wa kwanza.

    Yesu anadhihirisha utambulisho wake kama Mwana wa Adamu (mtu). Katika Agano la Kale tunakuta maneno haya katika vitabu vya nabii Danieli na Ezekieli. Kulingana na Danieli maneno haya yaongea kuhusu hali ya utukufu wa yule ambaye atakuja siku ya mwisho (Dan 7:13). Kulingana na toleo la Ezekieli maneno Mwana wa Mtu yanatumiwa na Mungu kwa uhusiano na nabii wake na kuonyesha hali ya udhaifu na kifu cha binadamu (Ezk 2:1, 3:1.25, 17:2). Basi, hii ni maana iliyotumiwa na Yesu ili kuongea kuhusu utambulisho wake kwa uhusiano na hali ya binadamu na fumbo la mateso, kifo na ufufuko wake ambalo lilisababisha ubinadamu mpya. Hivyo, tunafahamu maana ya ufundishaji wa uvumilivu  wa Yesu ili kuwasaidia wanafunzi wake walio na ujinga na udhaifu wa akili.

    Watoto wadogo wana nafasi maalum moyoni mwa Yesu. Alisema kwamba Ufalme ni wao naye mtu anayetaka kuingia katika Ufalme huu anapaswa kuwa kama watoto. Mfano wa watoto wadogo ni maalum kwetu kwa sababu hao wanatusaidia kutafuta muhimu zaidi ya maisha, yaani ukweli, unyenyekevu wa moyo, kuamini, n.k. Kama vile wanafunzi wa kwanza sisi pia tuko na ugumu wa kufahamu mambo yote kumhusu Yesu na mapendekezo yake, lakini tukimruhusu, yeye anaweza kufungua akili zetu na kubadilisha moyo wetu ulingane na matarajio yake. Siku ya leo yeye anatualika kwa uhusiano wa kibinafsi naye. Kupitia uhusiano huu peke yake tunaweza kuingiza utambulisho wake na kufahamu maana ya ushiriki wetu katika kazi yake ya ukombozi. Mfano wa watoto wadogo utusaidie kufahamu nia ya Yesu kuhusu maisha yetu na kukubali mapendekezo yake kwa kutumia nguvu zetu kwa ajili yake “mpaka kifo, mpaka uzima”.

 Fr Ndega

LA VIA DELLA VERA GRANDEZZA

 

Sap 2, 12.17; Giac. 3, 16-4,3; Mc 9,30-37


 

    In un mondo dove è sempre crescente la corsa per i primi posti, la ricerca per i titoli e i privilegi e la tendenza a volere prendere dei vantaggi sugli altri, la Parola di Dio ci ricorda la necessità di agire con sapienza e cercare i veri valori: l’unica via per trovare la vera felicità. È molto chiaro l’invito a cambiare la mentalità e l’atteggiamento affinché possiamo seguire Gesù in modo autentico.

    Il brano della Sapienza parla sulla testimonianza del giusto e della opposizione di coloro che non accolgono la sua testimonianza e lo trattano in modo cattivo, anche tramando la sua morte. Questo succede a causa della sua fedeltà a Dio. Tutto quello che dicono gli avversari diventa una conferma dell’identità di colui che si sente figlio di Dio; Egli stesso verrà in suo soccorso, salvandolo dai suoi nemici. Questa è un’immagine di Cristo che ha sofferto molto a causa della sua fedeltà al progetto di Dio e con il suo sacrificio ha portato salvezza anche per coloro che lo opprimevano. Come Lui, anche noi siamo invitati a mettere la nostra vita in gioco, fidandoci di colui che ci ha chiamati e ci è tanto vicino.

    Il secondo brano ribadisce che la sapienza che porta la perfetta conoscenza, viene dall’alto perché Dio stesso ne è la vera sorgente. La persona che si lascia condurre da questa sapienza può fare bene le sue scelte, diventando strumento di pace, di unità e comunione nella comunità; sarà sempre disposta ad ascoltare gli altri e a donare se stessa per il loro bene.

    Il vangelo continua il messaggio sull’identità di Gesù e l’invito a seguirlo per ottenere vita piena. Gesù ha percepito che i suoi avevano bisogno di conoscere il senso vero della sua identità come Messia di Dio e capire bene le sue proposte; per questo ha deciso di usare una opportunità speciale in un posto in disparte per insegnare loro. Perché non ha voluto che la gente sapesse dove era lui con i suoi? Perché l’idea di messia che la gente aveva, era lontana dalla sua identità e per questo era anche pericolosa per la formazione dei suoi discepoli.

   Senza la presenza della folla, Gesù si sente più libero per parlare ai suoi con sincerità sulla sua sofferenza, morte e risurrezione, ma loro sembrano lontani dal loro maestro. Non capivano perché non erano attenti, avevano altre motivazione e pensieri. Per loro era più importante discutere circa posizioni e privilegi, che accompagnare il maestro verso la totale consegna di sé. Così, vediamo che anche se i discepoli entrano nella casa con Gesù, sembrano ancora fuori. Per questo Egli li chiama a sé come la prima volta; li chiama a sintonizzarsi con Lui, a vivere in comunione con Lui, con i suoi sentimenti e suoi pensieri, a capire la ragione della sua consegna fino alla fine.

    Allora, con pazienza e prendendo un bambino come esempio, Gesù li aiuta a capire la sua rivelazione e le condizioni per seguirlo. Chi decide di seguire Gesù deve condurre la sua vita secondo una logica diversa dalla mentalità di questo mondo. Se nel Vangelo di domenica scorsa egli ha detto che è donando la vita che si può salvarla, oggi ci dice che è necessario essere ultimi e servi degli altri per essere primi. È sempre la logica degli opposti.

    Questa realtà rivela l’identità propria del Maestro Gesù che si è fatto servo per amore. Lui si rivela come Figlio dell’uomo a causa del suo coinvolgimento con la nostra realtà. Nel Vecchio Testamento troviamo questa espressione nei libri di Daniele e di Ezechiele. Secondo Daniele questo “Figlio dell’uomo” riferisce alla gloria di colui che arriverà alla fine dei tempi (Dan 7:13). Secondo la versione di Ezechiele, “Figlio dell’uomo” è il titolo usato da Dio nei confronti del suo profeta ed esprime la condizione fragile e mortale dell’essere umano (Ez. 2,1, 3:1.25, 17,2). Quindi, questo è il senso usato da Gesù per parlare della sua identificazione con la condizione umana e il mistero della passione, morte e risurrezione da cui sorge una nuova umanità. Così, possiamo capire il senso della pedagogia paziente e creativa di Gesù nei confronti dei suoi discepoli, “stolti e lenti di cuore”.

    I bambini hanno un posto speciale nel cuore di Gesù. Egli ha detto che il Regno di Dio appartiene a loro e chi vuole entrare in questo regno deve diventare come loro. L’esempio dei bambini è speciale per noi perché  ci aiutano a cercare ciò che è più importante nella vita: la verità, la semplicità di cuore, il fidarsi, ecc. Come i primi discepoli anche noi non riusciamo a capire tutto su Gesù e le sue proposte, ma se gli diamo il permesso, egli può aprire la nostra mente e cambiare il nostro cuore perché sia secondo le sue aspettative su di noi. Gesù ci chiama a una relazione personale con lui ed è solo all’interno di una relazione che possiamo assimilare la sua persona e capire cosa vuole da noi, cioè, il senso della nostra partecipazione come suoi collaboratori nella sua opera redentrice. L’esempio dei “piccoli” ci aiuti a capire l’intenzione di Gesù sulla nostra vita e ad accettare le sue proposte, spendendo tutte le nostre energie a causa sua, “fino alla morte, fino alla vita”.

 

Fr Ndega

Revisione dell'italiano: Giusi