segunda-feira, 26 de maio de 2014

KUISHI NA KUSHUHUDIA IMANI NDANI YA JAMII




Ufunuo katika kitabu cha yohana 20,19-31

Mungu alitupa uwezo wa utu na kuishi kwa jamii kwa uzuri wetu, na mafanikio. Kulingana na kitabu cha mwanzo, “si vizuri kwa binadaamu kuwa peke yake [mwanzo 2,18].” Sisi ni wabinafsi, lakini tuna uhusiano na wenzetu.Tukikua katika ubinafsi, ubinafsi wenyewe unajitokeza ambapo ni hatari sana kwa maisha ya jamii, kwa sababu mtu mbinafsi anaishi kana kwamba jamii haipo. Kuvuruga uhusiano baina ya watu katika wanajumuia. Kutokana na ubinafsi, uovu mwingi hutokea. Kiafrica inaaminika kuwa ujuzi wa jamii unapaswa kuwa katikati ya maisha ya binadamu na bila jamii maisha inapoteza maana. Hali hii ni ya kweli tukihusisha  jamii, lakini ikilinganishwa na ecclesia jamii-upana wa familia zetu kijamii. Ni katika namna hii ndiposa kuangazia kuhusu kwa jamii ujuzi wa imani kama ushuhuda wa ufufuko wa yesu kristu.
Hapo baadaye kufungwa, kuteswa na kufa kwa yesu, jamii ya wafwasi wake walionekana kusahau yote walioyapitia na kiongozi wao  kama vile, kukaribisha, umoja, kiinua mgongo, Kwanza kutafuta ufalme wa Mungu. Kujihusisha na unabii kwa mapendeleo ya maisha, urahisi wa maisha na kujitoa, kusamehe bila kipimo, kugeuza matakwa yao kama yale ya mungu.Kabla ya hayo yote, wafwasi wa yesu waliamua “kufunga milango,” kwa ajili ya woga. Lakini yesu hatawaacha atakaa nao. Haswa wakati ule woga waondoa raha kwa wanaoishi. 
Ukweli ni kuwa mambo mengi yatufanya tuhisi woga kama vile, vita, ugaidi na vitisho kadha kutokana na kuishi, woga watuzuia kuishi imani yetu kikweli na twapaswa kuwa washuhuda wa kweli. Kwa hiyo twatambua umuhimu wa kuishi katika jamii. Kwa muungano wa wenzetu na vitendo vya mungu kuonekana ndani yetu, twaeza epukana na woga wetu wote na kukubali furaha na kihakika kitu cha muhimu ni kuzidisha amani na upatanisho baina ya watu. Lakini kama hatuna mwelekeo mvuri ndani ya jamii tutakuwa na ugumu kuwa washuhuda kwa maana mtu hushuhudia kile amepitia.
Jamii ya kwanza iliamini kuishi kwa imani kusaidia na kujitolea kulikuwa kunaleta utofauti. Na kwa hivyo walijulikana kwa hakika ushuhuda wa imani kwa jamii: “ona jinsi wanavyopendana,” kwa hivyo ilisemekana, Ni dhahiri kuwa ujuaji wa imani ni uamuzi wa kibinafsi, lakini inahusika na kanisa la kiiristo ukubwa, “Kwa sababu imani ya kanisa tangulia, dokezo na kustari imani yetu. Kwa hivyo twajua hatuko peke yetu na safari yetu ya imani ni matokeo ya urefu na ukomavu njia. Yatukumbusha  wazazi wetu, mafundisho, padre, mandugu na madada watakatifu na watu wengi waliopitia maisha yetu na.

Fr. Ndega
Translation: Benadert Oda (Kenya)

sexta-feira, 9 de maio de 2014

VIVIENDO Y TESTIMONIANDO LA FE EN COMUNIDAD


Dios nos dio el don de ser y vivir en comunidad para nuestro propio bien y realización. Según el libro del Génesis, “ no es bueno que el ser humano esté solo” (Gn 2, 18). Somos individualidad, pero también relación. Cuando cultivamos demasiado la individualidad nace el individualismo – el gran atentado a la vida comunitaria, pues la persona individualista generalmente vive como si la comunidad no existiese, perjudicando la relación entre los miembros. A partir del individualismo, surgen muchos otros males. El pueblo africano cree mucho que la experiencia comunitaria debe ser central en la vida del ser humano  y que fuera de la comunidad la vida pierde su sentido. Esta situación es verdadera en relación a nuestros parientes y también a nivel de la comunidad eclesial, extensión de nuestra comunidad familiar. Es en este sentido que queremos reflexionar sobre la vivencia comunitaria de la fe como testimonio de la Resurrección de Jesús.
Enseguida después de la prisión, pasión y muerte de Jesús la comunidad de los discípulos parecía haberse olvidado de todo lo que experimentó con el Maestro, por ejemplo: acogida, solidaridad, gratitud, búsqueda del Reino de Dios en primer lugar, pasión por Dios y por el ser humano, entusiasmo profético a favor de la vida, estilo de vida simple y desapegado, perdón sin límites y sintonizar la propia voluntad con la voluntad de Dios. Frente a todo eso, los discípulos deciden “cerrar las puertas”, simplemente por miedo. Pero Jesús no los abandona y permanece con ellos, principalmente en los momentos en que el miedo parece sacarles la alegría de vivir.
En nuestra realidad también muchas situaciones nos hacen sentir miedo, por ejemplo: violencia, terrorismo y otras tantas amenazas contra la vida. El miedo nos impide vivir verdaderamente la propia fe y ser verdaderos testigos. Es ahí que nos damos cuenta cuán importante es la comunidad. Con el apoyo mutuo y la acción de Dios que se manifiesta vivo en medio de nosotros podemos con seguridad superar todos nuestros miedos y asumir con alegría y entusiasmo la importante tarea de promover la paz y la reconciliación entre las personas. Pero se no tenemos una presencia de calidad en la comunidad también tendremos dificultades en ser testimonios, pues la persona solamente puede ser testimonio de aquello que experimentó.
Las primeras comunidades creían que viviendo la fe de forma solidaria y comprometida estaban haciendo la diferencia. Y de hecho, ellos y ellas eran identificados por el testimonio auténtico de la fe en comunidad: “vean como ellos se aman”, así era dicho. Es claro que la vivencia de la fe es una decisión personal, pero envuelve una dimensión eclesial, “pues la fe de la Iglesia precede, genera y alimenta nuestra fe”. Sabemos por lo tanto que no estamos solos y que nuestro camino de fe es el resultado de un largo y maduro proceso. Eso nos hace acordarnos de nuestros padres, catequistas, sacerdotes, religiosos, religiosas y tantas otras personas que pasaron por nuestra vida y continúan ayudando a vivir con autenticidad nuestra fe. Que este sea nuestro contante empeño, de acuerdo con el apelo de San Juan Calabria: “Nuestra fe sea práctica, coherente; que no haya contraste entre la fe que profesamos y la conducta que tenemos”.

Fr. Ndega
Traducción, Nómade de Dios.

sexta-feira, 2 de maio de 2014

VIVENDO E TESTEMUNHANDO A FÉ EM COMUNIDADE




Uma reflexão a partir de João 20, 19-31

      Deus nos deu o dom de ser e viver em comunidade para o nosso próprio bem e realização. Segundo o livro do Gênesis, “Não é bom que o ser humano esteja só” (Gn 2, 18). Somos individualidade, mas também relação. Quando cultivamos demasiadamente a individualidade, nasce o individualismo - o grande atentado à vida comunitária, pois a pessoa individualista geralmente vive como se a comunidade não existisse, prejudicando a relação entre os membros. A partir do individualismo, muitos outros males surgem. O povo africano acredita muito que a experiencia comunitaria deve ser central na vida do ser humano e que fora da comunidade a vida perde seu sentido. Esta situação é verdadeira com relação aos nossos parentes e também em nível de comunidade eclesial, extensão da nossa comunidade familiar. É neste sentido que queremos refletir sobre a vivência comunitária da fé como testemunho da Ressurreição de Jesus.
          Logo após a prisão, paixão e morte de Jesus a comunidade dos discípulos parecia ter esquecido de tudo o que experimentou com o Mestre, por exemplo: acolhida, solidariedade, gratuidade, busca do Reino de Deus em primeiro lugar, paixão por Deus e pelo ser humano, engajamento profético em favor da vida, estilo de vida simples e desapegado, perdão sem limites e sintonizar a própria vontade com a vontade de Deus. Diante de tudo isso, os discipulos resolvem “fechar as portas”, simplesmente por medo. Mas Jesus nao os abandona e permanece com eles, principalmente nos momentos em que o medo parece tirar a alegria de viver.
      Em nossa realidade tambem muitas situações nos fazem sentir medo, por exemplo: violência, terrorismo e diversas outras ameaças contra a vida. O medo nos impede de viver verdadeiramente a própria fé e sermos verdadeiras testemunhas. É aqui que percebemos o quanto  é importante viver em comunidade. Com o apoio uns dos outros e a ação do Deus que se manifesta vivo no meio de nós podemos certamente superar todos nossos medos e assumir com alegria e entusiasmo a importante tarefa de promover a paz e a reconciliação entre as pessoas. Mas se não tivermos uma presença de qualidade na comunidade também teremos dificuldades em ser testemunhas, pois a pessoa só pode testemunhar aquilo que experimentou.
    As primeiras comunidades acreditavam que vivendo a fé de forma solidária e comprometida estavam fazendo a diferença. E de fato, eles e elas eram identificados pelo testemunho autentico da fé em comunidade: “Vede como eles se amam”, assim era dito. É claro que a vivência da fé é uma decisão pessoal, mas envolve uma dimensão eclesial, “pois a fé da Igreja precede, gera e alimenta a nossa fé”. Sabemos, portanto, que não estamos sozinhos e que a nossa caminhada de fé é resultado de um longo e amadurecido processo. Isso nos faz recordar dos nossos pais, catequistas, sacerdotes, religiosos, religiosas e tantas outras pessoas que passaram por nossas vidas e continuam nos ajudando a vivermos com autenticidade a nossa fé. Que este seja o nosso constante empenho, de acordo com o apelo de São João Calábria: “A nossa fé seja prática, coerente; que nao haja contraste entre a fé que professamos e a conduta que temos”.

Fr. Ndega

VIVERE E TESTIMONIARE LA FEDE IN COMUNITÀ



Una riflessione sul testo di Giovanni 20, 19-31

        Dio ci ha dato il dono di essere e di vivere in Comunità per il nostro bene e per la nostra piena realizzazione. Secondo il libro della Genesi “non è bene che l’uomo sia solo” (Genesi 2,18). Noi siamo individualità, ma anche relazione. Quando coltiviamo l’individualità de modo esagerato nasce l'individualismo, che è una minaccia alla vita comunitaria, perché la persona individualista vive come se la Comunità non esistesse, ostacolando la relazione tra i membri. Dall’ individualismo, nascono molti altri mali. Il popolo africano davvero crede che l'esperienza di Comunità dovrebbe essere fondamentale per la vita dell'essere umano e che fuori della Comunità la vita perde il suo significato. Questa situazione è vera rispetto ai nostri parenti e anche a livello comunitario ecclesiale, estensione della nostra comunità familiare. È in questo senso che vogliamo riflettere sull'esperienza comunitaria della fede come testimonianza della risurrezione di Gesù.
       Subito dopo la morte di Gesù, la comunità dei discepoli sembrava aver dimenticato tutto quello che ha sperimentato con il maestro, ad esempio: ospitalità, solidarietà, gratuità, ricerca per il Regno di Dio in primo luogo, la passione per Dio e per l'essere umano, impegno profetico a favore della vita, stile di vita semplice e distaccato, perdono senza limiti e il sintonizzare la propria volontà con la volontà di Dio. Davanti a tutto questo, i discepoli "chiudono le porte", semplicemente per paura. Ma Gesù non li ha lasciati soli, rimane con loro, soprattutto quando la paura sembra togliere la gioia di vivere.
       Nella nostra realtà, troppe situazioni ci fanno sentire la paura, ad esempio: violenza, terrorismo e varie altre minacce contro la vita. La paura ci impedisce di vivere davvero la fede ed essere veri testimoni. Da questo ci rendiamo conto di quanto sia importante vivere in comunità. Con l’aiuto reciproco e l'azione di Dio che si manifesta vivo tra noi possiamo certamente superare tutte le nostre paure e accettare con gioia ed entusiasmo l'importante compito di promuovere la pace e la riconciliazione tra la gente. Ma se non abbiamo una presenza di qualità nella Comunità avremo anche difficoltà nell'essere testimoni, perché la persona può solo testimoniare ciò che vive.
Le prime comunità credevano e vivevano la fede nella solidarietà e questo faceva la differenza. E infatti, loro sono stati identificati dalla autentica testimonianza di fede in Comunità: "Vedete come si amano", così si diceva. Naturalmente, l'esperienza di fede è una decisione personale, ma coinvolge anche la dimensione ecclesiale, "perché la fede della chiesa precede, genera e nutre la nostra fede". Pertanto, sappiamo che non siamo soli e che il nostro cammino di fede è il risultato di un lungo e maturato percorso. Qui noi ricordiamo i nostri genitori, catechisti, sacerdoti, religiosi e religiose e tante altre persone significative per la nostra vita che continuano ad aiutarci per vivere la nostra fede con autenticità. Che questo sia il nostro costante impegno, secondo l'appello di San Giovanni Calabria: “la nostra fede sia concreta e coerente; che non ci sia nessun contrasto tra la fede che noi professiamo ed il comportamento che abbiamo ".

Fr. Ndega
Revisione: Giusi (Verona)