terça-feira, 18 de dezembro de 2018

MWONGOZO KWA AJILI YA USOMAJI WA WARAKA WA SINODI YA MAASKOFU JUU YA VIJANA



“Vijana, imani na utambuzi wa wito”



UTANGULIZI
      Mwongozo huu unalenga kutuimarisha ili kusoma na kujifunza Waraka wa kimwisho wa Sinodi ya Maaskofu juu ya vijana ambayo yalifanyika katika Roma kati ya siku ya 3 na ya 28 ya Oktoba. Mbele ya utajiri wa maudhui haya, tunaweza kusema kwamba tuna mikononi mwetu kitu cha thamani kubwa, “kwanza kwetu”, kulingana na Papa Francisco. Waraka huu imegawanywa katika sehemu 3, sura 12, aya 167 na kurasa 60. Jambo ambalo linaongoza waraka mzima ndilo tukio la Wanafunzi wa Emau.

SEHEMU I - «ALITEMBEA PAMOJA NAO»

I. KANISA LINALOSIKILIZA
     Kusikiliza na kuona kwa huruma: Sinodi inasisitiza thamani ya kusikiliza. Mambo yote huanza kutoka kusikiliza kwa huruma: vijana wanataka kusikilizwa, kutambuliwa na kusindikizwa na wachungaji na walei wataalamu kwa upatikanaji na uvumilivu.

    Utofauti wa mazingira na tamaduni: inaita makini yetu kuhusu ulimwengu wingi na mabadiliko yake. Huu, kwa upande mmoja inawezesha maisha, lakini kwa upande mwingine inazalisha kutengwa na kubaguliwa. Ni muhimu kurejea nguvu ya imani. 

      Mtazamo mmoja kuhusu Kanisa leo: sehemu hii inazungumza kuhusu hamu ya elimu ya Kanisa ambalo linakusudia malezi kamili ya vijana. Shule na vyuo vikuu vina jukumu lao, lakini parokia lazima pia kufikiri kwa njia mpya kazi yake ya kiuchungaji ili iwe na kuvutia zaidi kwa vijana.

II. VIUNGO MUHIMU TATU
       Upya wa mazingira tarakimu: hii ni hali ambayo imejienea, ndiyo wavu wa fursa, lakini pia huleta pamoja nayo upande wa giza. Ni lazima tuingie katika hali hii kukabili kwa ujasiri uhusiano kati ya imani na changamoto za wakati huu wa sasa.

     Wahamiaji kama dhana ya wakati wetu: hilo ndilo jambo ambalo linaonyeshwa kwa njia wingi. Wahamiaji wengi ni vijana wenye kasoro, waathirika wa kila aina ya vurugu. Jukumu la kinabii la Kanisa limeelezwa na Papa Francisco kwa kutumia vitenzi nne: “kukaribisha, kulinda, kukuza na kuunganisha”.

      Kutambua na kujibu dhidi ya kila aina ya matukano: kuchukua kwa umakini ahadi na ukweli na kuomba msamaha. Kukabiliana na hali hii mbaya kwa maamuzi ya ukali. Sinodi ilionyesha pia shukrani na kutia moyo kwa wale ambao walikuwa na ujasiri wa kulaani hali hii.

III. UTAMBULISHO NA MAHUSIANO
     Familia na mahusiano kati ya vizazi: inaongea juu ya familia kama rejeo la kipendeleo, kwa kusisitiza jukumu la wazazi na uhusiano kati ya vizazi. Lengo hapa ni kushirikiana imani na kusaidiana katika ushuhuda.

    Mwili na Affectivity: kipindi hiki kinatukumbusha mabadiliko punde ambayo yaleta uhuru fulani juu ya mambo haya. Maadili wa kimwili wa Kanisa inafikiriwa na watu wengi kama hukumu. Ni lazima kupendekeza kwa vijana anthropolojia ya affectivity na sexuality ambayo iweze kutoa thamani kamili kwa usafi wa moyo kwa ajili ya ukuaji wa mtu katika hatua zote za maisha. Kuhusu ushoga, ni muhimu kuwasaidia vijana kuunganisha sehemu ya sexuality katika nafsi zao wenyewe, kwa kuongezeka mahusiano mazuri na wengine kwa ajili ya kujitolea.

     Aina za kuwa na kasoro: hali hii inatokea mbele ya kosa la kazi - ambalo linapunguza uwezo wa vijana wa kuota – mbele ya vurugu na mateso, yanayosababisha kubaguliwa. Sinodi inapendekeza mabadiliko ya moyo na mshikamano.

IV. KUWA KIJANA LEO
     Vipengele vya utamaduni wa kijana punde: Inatuomba kuthamini shughuli za michezo za vijana, ambazo zinaleta zenyewe uwezekano wa kielimu, wa kimalezi na wa jumuisho. Hasa muziki inachukuliwa kama chombo cha nguvu ya kuinjilisha na rasilimali kubwa ya kiuchungaji, kwa sababu inatoa vijana fursa ya kuonyesha vipaji vyao.

      Maisha ya kiroho na ucha Mungu: vijana wanaja kutoka miktadha ya kidini ya wingi na hii inadhihirisha utafiti mkubwa ya kidini. Wangependa kukutana na Yesu Kristo, hasa kwa njia ya liturjia hai na kweli, ambayo uzuri wa ishara, huduma ya kuhubiri na ushiriki wa jumuiya wasema kweli ya Mungu na hayo yote yapendezwa nao sana.

     Ushiriki na Protagonism: vijana wanataka kuwa wahusika wakuu; wanaomba waweze kuwa waamilifu katika uinjilishaji wa wenzao. Wanataka jumuiya za kikanisa ziwe za kindugu na kweli zaidi ambapo wajihisi kuunganishwa, waweze kuchukua majukumu na kuthaminiwa.

SEHEMU II - «MACHO YAO YALIFUNGULIWA»

       Pentekoste mpya: Roho Mtakatifu anafanya upya Kanisa na maisha ya kila mwamini.

I. KARAMA YA UJANA
    Yesu kijana miongoni mwa vijana: inaongea kuhusu ujana wa Yesu kwa kuwaalika wote kuangalia yeye. inafikiria kwamba kutoka kuangalia kwake tu inawezekana uzoefu kweli wa Mungu. Kutotulia kuzuri kwa vijana ni zawadi kubwa. Hao ni “mahali pa kitheolojia”, yaani, mahali ambapo Mungu yupo na kutoka huko anaongelea Kanisa na ulimwengu.

     Kuwa mtu mzima: inasisitiza umri wa ujana kama umri wa maamuzi. Ni jukumu letu kuwasaidia vijana kuishi kuwepo yao iliongozwa na ishara ya misheni kwa kutumia mafunzo ambayo yaweza kutoa changamoto na kuvutia. Tunapaswa kuwapa maana ya kweli ya mamlaka na kuwasaidia kuanzisha mahusiano ya kifamilia kwa njia ya kiinjili.

      kuitwa kwa uhuru: injili ambayo Kanisa linatangaza ni injili ya uhuru. Kristo hafuti uhuru lakini anaikomboa, yaani, yeye anatoa uhuru wa kweli na wa kijukumu, ambayo haiwezi kuishiwa bila undugu na mshikamano, hasa kwa ajili ya walio wa mwisho wa jamii.

II. FUMBO LA WITO
      Utafiti wa wito: dhana ya wito inahusiana na ile ya misheni. Kila maisha ni wito nao unamhusu Mungu. Wito sio jambo binafsi ambalo mtu linasimamia kwa uwezo wake peke yake. Kila wito wa kibatizo ni mwito wa utakatifu. Ni muhimu kusaidia mazingira kwa ajili ya kuendeleza utamaduni wa kweli wa wito katika jumuiya zote za Kikristo.

       Wito wa kumfuata Yesu: maisha ya Yesu bado yaendelea kuwa msukumo na kuvutia siku hizi. Ndiyo rejeo ambalo linapendekeza changamoto kwa vijana wote. Akidhihirisha fumbo la Baba na upendo wake, Yesu alifunua kikamilifu mtu kwa nafsi yake mwenyewe na kuonyesha wito wake mkubwa sana. Katika maana hii, Bikira Maria, mwanamke kijana, anatolewa kama mfano kwa sababu ya uwezo wake wa kukaribisha mwito wa Mungu na kumsaidia kwa ajili ya mipango yake. 

      Wito na miito: wito na utume wa Kanisa ni kusaidia ushirika na Mungu na miongoni mwa watu wote. Kwa ajili ya hali hii, yeye hutegemea namna nyingi za karama zinazo maonyesho ya utambulisho wake na zawadi za neema ambazo Roho hufufua daima Kanisani kwa ajili ya kulifanya upya. Kutoka ubatizo, sisi sote tumeitwa kwa utakatifu kwa mantiki ya imani na kujitolea unaoonyeshwa katika kila uamuzi wa maisha mtu anaofanya: ndoa, utawa, daraja, “single”, nk.

III. UTUME WA KUANDAMANA
     Kanisa linaloandamana: likifanya kazi yake ya mama, Kanisa huitwa kuwa karibu, kusaidia na kuandamana na safari ya vijana kuelekea maamuzi ya kweli. Kuandamana ni kuumega mkate pamoja na mahali pa kwanza pa mwendo huu ndiyo jumuiya yenyewe ambapo “wavu” wa mahusiano unaweza kumsaidia mtu katika safari yake na kutoa njia ya mwongozo. Kwa ajili ya utumishi huu, wanaitwa watu wote walio muhimu katika hali mbalimbali ya maisha ya vijana. Hii inajumuisha pia kuingizwa katika jamii.

       Kuandamana kwa kijumuiya, kwa kikundi na kwa kibinafsi: kuandamana ni Misheni ya kufanyika sio kwa kibinafsi tu lakini pia kwa kikundi. Katika kuandamana kwa njia ya kiroho, mtu anajifunza kutambua, kutafsiri na kuchagua katika mtazamo wa imani, kusikiliza kile Roho analopendekeza ndani ya maisha ya kila siku. Mwendo huu unaimarisha kutafuta sakramenti ya Upatanisho, kwa kuchukua jukumu na kuukaribisha utofauti kama fursa ya ushirika wa kidugu na ukuaji wa kubadilishana.

     Walioandamana wa ubora: shemasi Filipo anatolewa hapa kama mfano wa kuigwa: yeye anapatikana kwa Roho, anapata njia ya kuingia kwa uhusiano, anafanya maswali ambayo yasababisha uamuzi na kutoka nje ya tukio kwa unyenyekevu. Hivyo, yule anayeandamana anapaswa kuwa mtu uwiano, anayesikiliza, anayeamini na kusali; anajiona mtu wa udhaifu. Kwa sababu hii, anajua jinsi ya kukaribisha na kusahihisha kwa njia ya kindugu, bila tabia ya  kuwamiliki wala kuwadanganywa watu. Ni muhimu kutafuta malezi maalum kwa ajili ya utumishi huu.

IV. SANAA YA KUTAMBUA
      Kanisa, mazingira kwa ajili ya kutambua: kutambua ni mwendo wa kiroho ambao mtu, kikundi au jumuiya hutafuta kutambua na kukubali mapenzi ya Mungu katika halisi ya hali yake mwenyewe. Katika historia ya Kanisa, mwendo huu umekuwa na maana mbalimbali lakini mambo mengi ni sawa kati yao. Utambuzi hauwezi kupunguzwa kuwa mwelekeo binafsi peke yake bali ni jambo ambalo linajumuisha jumuiya nzima ambayo kwa nuru ya Neno yasikiliza lile Roho analopendekeza kupitia uzoefu wa kiroho wa wanashiriki wake.

     Dhamiri  katika mwendo wa utambuzi: dhamiri ni mahali maalum pa uhusiano na Mungu, ambamo sauti yake ndimo. Hii haimaanishi “kujitambua”, lakini inathibitisha uwepo wa kimungu. Malezi ya dhamiri ni kazi ya maisha yote na kuhitaji utunzaji wa ndani: ukimya, sala, sherehe ya sakramenti, mafundisho ya Kanisa na matendo mema.

      Mazoezi ya utambuzi: utambuzi unafahamika kama kazi ya dhamiri na njia ya kweli ya sala. Kwa kila mtu ambaye anaanza mwendo huu inahitajika uhusiano wa ndani na Bwana, mkutano mara kwa mara na mtu wa uongozi wa kiroho, sherehe ya sakramenti, tamaa ya moyo ya kusikiliza sauti ya Roho na nia ya kuweka utaratibu katika maisha yake mwenyewe. Jukumu la uamuzi huu huthibitishwa na uzoefu wa kindugu na utumishi kwa maskini.

SEHEMU III - «AKAONDOKA BILA KUCHELEWA»

      Kanisa kijana: picha ya Kanisa kijana tunaloota ndiye Maria Magdalena, ambaye akiishi upendo maalum kwa ajili ya Bwana, alienda kukutana na wanafunzi wengine na kusababisha harakati yao kwenye Yesu. Hivyo, Kanisa anataka kufikia vijana wote, kutembea pamoja nao na kupitia yao, kusikiliza sauti ya Bwana anayetuomba mabadiliko ya moyo na kufanya upya miundo. Vijana wote, bila kuacha hata mmoja, ndimo moyoni mwa Mungu na tena moyoni mwa Kanisa.

I. “SYNODALITY” YA KIMISIONARI YA KANISA
   Mabadiliko daima: vijana wanaomba wote watembee pamoja katika mwendo wa “kisinodi” daima. Kutoka Mkutano Mkuu huu na kutoka Waraka wa tukio hili, Mabaraza ya Maaskofu na Majimbo ya Kanisa yaalikwa kuendelea mwendo wa utambuzi kwa njia ya kishiriki na ya jukumu la kindugu kwa ajili ya kufafanua suluhu maalum za kiuchungaji.

    Njia kwa ajili ya utume: “sinodi” ni njia kwa ajili ya misheni ambayo inaomba tupite kutoka “mimi” kwa “sisi”, kwa kuzingatia nyuso mbalimbali, hisia, asili na tamaduni. Inahitajika kuthamini karama nyingi mbalimbali ambazo Roho huwapa wote kwa kuepuka clericalism na kuishi mamlaka kama utumishi. Ni lazima iwe njia ya “sinodi” pia mazungumzo ya kiekumeni na ya kidini: kuwa na parresia kwa kuongea na unyenyekevu kwa kusikiliza.

II. KUTEMBEA PAMOJA KATIKA MAISHA YA KILA SIKU     
      Kutoka miundo kwa mahusiano: haja ya kutembea pamoja inahusu sio tu Kanisa kwa ujumla, lakini juu ya yote kila jumuiya moja. Hii inamaanisha kupita kutoka mantiki ya kumngoja mtu fulani afanye kitu kwa kufanya pamoja. Tunapaswa kufikiri upya kazi ya kiuchungaji ya parokia na miundo yake ambamo yatokee mahusiano ya kweli kwa ajili ya kusaidia uzoefu maalum maishani mwa vijana.

     Maisha ya jumuiya: jumuiya zetu zinaonyesha alama ya utofauti, mozaiki ya nyuso nyingi. Hii inaruhusu vijana waingizi katika maisha ya kijamii, kwa kuleta furaha ya injili. Katika tangazo na katekesi ni muhimu kufanya upya ahadi kwa ajili ya lugha na mbinu, lakini bila kusahau muhimu sana: mkutano na Bwana, kupitia uzoefu wa kiliturujia ambayo vijana wanakua katika hisia ya Diakonia, kwa kutafuta kujitolea na utumishi njia ya kukutana na Bwana.

      Kazi kwa ajili ya Vijana inayolenga wito: Kanisa linaitwa kuwa nyumba kwa ajili ya vijana, ambapo mtu anaishi hali ya familia kupitia imani na amini. Kama wito ni kiini ambapo mambo yote ya mtu ni yajumuisha, ndio kupitia hali ya wito ambapo uchungaji wote unapata msingi wa muunganisho. Kwa sababu hii kazi ya kiuchungaji nzima ya Kanisa ifanyike kwa kulenga wito, hasa ile ya vijana.

III. MSUKUMO MPYA WA KIMISIONARI
    Changamoto kuchukuliwa: mazingira ya kitarakimu – kujaza na injili tamaduni na mienendo yake; wahamiaji – kuwakaribisha, kuwalinda, kuwasaidia na kuwaunganisha; wanawake katika Kanisa – mabadiliko ya kijasiri ya mawazo ya kitamaduni na mabadiliko katika kazi ya kiuchungaji; sexuality – kupendekeza kwa vijana anthropolojia ambayo itoe thamani kamili kwa usafi wa moyo kwa kuwasaidia kuunganisha hali ya sexuality katika nafsi zao wenyewe; kuhusu uchumi, siasa, kazi – kusaidia na kuandamana ushirikiano wa vijana katika dunia hii ya kazi; Miktadha kati ya tamaduni, tena kati ya dini mbalimbali na mazungumzo ya kiekumeni - vijana Wakristo wanaitwa kuwa wamoja, kwa kujifungua pia kwa vijana wa mila nyingine na kushika nao mazungumzo ya kweli ambayo yalenge kuheshimiana na kuponya kutoka chuki na ubaguzi.

IV. ELIMU KAMILI
      Katika ulimwengu ambapo kila kitu ni kushikamana, inahitajika njia mpya ya mtazamo wa malezi ambao unaweza kuziunganisha hali tofauti za mtu. Uwepo wetu katika shule na vyuo vikuu unapaswa kuwa na maana kwa kulenga mtazamo wa malezi kamili ya vijana. Ni muhimu kuthamini uzoefu wa kimisheni wa vijana kwa kuwekeza kwa ukarimu hamu ya kielimu, wakati wa muda mrefu na pia rasilimali za kiuchumi. Mwishowe, Sinodi iliandaliwa mapendekezo matatu ili kuusukuma upya: kufanya nyakati ya malezi ya walei, watawa na mapadre pamoja; kujumuisha katika maandalizi ya upadre ama maisha ya Utawa maandalizi maalum kuhusu kazi ya kiuchungaji kwa ajili ya vijana; ndani ya mwendo wa utambuzi kuwa safari ya kimalezi kupitia uzoefu wa kijumuiya.

HITIMISHO
     Sinodi inatukumbusha kwamba sisi wote tumeitwa kuwa watakatifu na kupitia wito huu mmoja tu inawezekana kuendeleza aina tofauti za maisha. Vijana wanahitaji watakatifu wanaozalisha watakatifu wengine, hivyo inaonyeshwa kwamba “utakatifu ni uso mzuri sana wa Kanisa.” Hata vijana wanaweza kutufundisha mengi kuhusu huu. Kupitia utakatifu wa vijana, Kanisa linaweza kufanya upya hamu yake ya kiroho na nguvu yake ya kitume. Vijana wanatufanya kurudi kwa upendo wetu wa kwanza.

Fr Ndega

domingo, 16 de dezembro de 2018

GUIA PARA A LEITURA DO DOCUMENTO DO SÍNODO DOS BISPOS SOBRE OS JOVENS


"Os jovens, a fé e o discernimento vocacional"




INTRODUÇÃO
    Este guia pretende motivar-nos à leitura e estudo do documento final do Sínodo dos Bispos sobre os jovens ocorrido em Roma entre 3 e 28 de outubro. Diante da riqueza deste conteúdo, podemos dizer que temos em nossas mãos uma preciosidade “primeiro para nós”, disse o Papa Francisco. Este documento está dividido em 3 partes, 12 capítulos, 167 parágrafos e 60 páginas. O fio condutor, ou seja, aquilo que orienta todo o texto é o episódio dos discípulos de Emaús.

I PARTE - «CAMINHAVA COM ELES»

I. UMA IGREJA QUE ESCUTA
    Escutar e olhar com empatia: o Sínodo enfatiza o valor da escuta. Tudo começa a partir de uma escuta empática: os jovens desejam ser ouvidos, reconhecidos e acompanhados com a disponibilidade e paciência por parte dos pastores e leigos qualificados.

     A diversidade de contextos e culturas: chama a atenção para o mundo plural e suas mudanças. Este, por um lado, facilita a vida, mas por outro gera exclusão e marginalização. É necessário recuperar o dinamismo da fé. 

    Um primeiro olhar para a Igreja hoje: fala sobre o compromisso educativo da Igreja que visa a formação integral dos jovens. As escolas e as universidades têm a sua tarefa, mas a paróquia também deve repensar a sua ação pastoral para que seja mais atraente para os jovens.

II. TRÊS ARTICULAÇÕES CRUCIAIS
  A novidade do ambiente digital: esta é uma realidade difundida, a rede de oportunidades, mas que também traz consigo um lado sombrio. É preciso entrar nessa realidade, enfrentando com coragem a relação entre a fé e os desafios atuais.

   Os migrantes como um paradigma do nosso tempo: este é um fenômeno que se apresenta de forma multiforme. Muitos migrantes são jovens vulneráveis, sujeitos a todo tipo de violência. O compromisso profético da Igreja é definido pelo Papa Francisco com quatro verbos: “acolher, proteger, promover e integrar”.

    Reconhecendo e reagindo a todos os tipos de abuso: levar a sério o compromisso com a verdade e pedir perdão. Lidar com esta situação com decisões rigorosas. O Sínodo também expressou gratidão e encorajamento àqueles que tiveram a coragem de denunciar.

III. IDENTIDADE E RELAÇÕES
   Relações familiares e entre gerações: fala da família como ponto de referência privilegiado, enfatizando o papel dos pais e a relação entre as gerações. O foco aqui é sobre a experiência de compartilhar a fé e a ajuda mútua no testemunho.

   Corpo e afetividade: recorda as mudanças que têm trazido consigo uma certa permissividade sobre estes temas. A moralidade sexual da igreja é vista como julgamento e condenação. Devemos propor aos jovens uma antropologia da afetividade e da sexualidade capaz de dar o correto valor à castidade em vista do crescimento da pessoa em todos as fases da vida. A respeito do homossexualismo, ajudar os jovens a integrar a dimensão sexual na própria personalidade, crescendo na qualidade das relações em vista do dom de si mesmo.

    Formas de vulnerabilidade: estas se manifestam através da falta de trabalho - que diminui a capacidade dos jovens de sonhar - da violência e da perseguição, levando à marginalização. O Sínodo faz um apelo à conversão e à solidariedade.

IV. SER JOVEM HOJE
     Aspectos da cultura juvenil de hoje: pede para que sejam valorizadas as atividades esportivas dos jovens, que trazem em si uma potencialidade educativa, formativa e inclusiva. A música também é lembrada como um poderoso canal evangelizador e um grande recurso pastoral, pois oferece aos jovens a oportunidade de expressarem seus talentos.

     Espiritualidade e religiosidade: os jovens vêm de contextos religiosos plurais e isso revela profunda busca religiosa. Eles desejam encontrar-se com Jesus Cristo, especialmente através de uma liturgia viva e autêntica, na qual a beleza dos sinais, o cuidado da pregação e a participação da Comunidade falam verdadeiramente de Deus. São momentos muito apreciados pelos jovens.

      Participação e protagonismo: os jovens querem ser protagonistas; pedem para serem ativos na evangelização dos outros jovens. Querem uma comunidade eclesial mais autêntica e fraterna onde se sintam integrados, assumam responsabilidades e sejam valorizados.

II PARTE – «OS SEUS OLHOS SE ABRIRAM»

    Um novo Pentecostes: o Espírito rejuvenesce a Igreja e a vida de cada pessoa que crê.

I. O DOM DA JUVENTUDE
    Jesus jovem entre os jovens: fala da juventude de Jesus, convidando a fixar nele o nosso olhar. Considera que somente a partir de seu jeito de olhar é possível uma experiência autêntica de Deus. A saudável inquietude dos jovens é um grande presente. Eles são um “lugar teológico”, isto é, lugar onde Deus se manifesta e do qual fala à Igreja e ao mundo.

   Tornar-se um adulto: sublinha as características da idade juvenil como idade das escolhas. É tarefa nossa ajudar os jovens a viverem a sua existência a luz da missão, com uma pedagogia capaz de interpelar e fascinar. Oferecer-lhes o verdadeiro senso de autoridade, ajudando a cultivar os relacionamentos familiares de modo evangélico.

     Chamado à liberdade: o evangelho que a Igreja anuncia é o evangelho da liberdade. Cristo não tira a liberdade, mas a liberta, isto é, dá a verdadeira liberdade, aquela responsável, que não pode ser vivida sem a fraternidade e a solidariedade, especialmente com os últimos da sociedade.

II. O MISTÉRIO DA VOCAÇÃO
      A busca da vocação: o conceito de vocação está em estreita relação com o da missão. Toda vida é uma vocação e tem a ver com Deus. Não é algo privado a ser gerido por conta própria. Toda vocação batismal é um chamado à santidade. É importante criar as condições para que em todas as comunidades cristãs se desenvolva uma verdadeira e própria cultura vocacional.

    A vocação de seguir Jesus: a vida de Jesus permanece ainda hoje atrativa e inspiradora; essa é para todos os jovens uma provocação que interpela. Revelando o mistério do Pai e do seu amor, Jesus também revela plenamente o ser humano a si mesmo e expressa a sua mais elevada vocação. Neste sentido, a Virgem Maria, a Mulher Jovem é apresentada como modelo pela sua capacidade de acolher o chamado de Deus e tornar possíveis os seus planos. 

     Vocação e vocações: a vocação e a missão da Igreja são a comunhão com Deus e entre todas as pessoas. Para isso, ela conta com a variedade de carismas, que são a expressão de sua identidade e dons de graça que o Espírito faz surgir continuamente na Igreja para rejuvenescê-la. A partir do batismo somos todos chamados à santidade em uma lógica de fé e dom a ser vivida em cada escolha de vida que se faz: matrimônio, vida consagrada, ministério ordenado, “solteiro”, etc.

III. A MISSÃO DE ACOMPANHAR
    A Igreja que acompanha: exercitando a sua própria função materna, a Igreja é chamada a estar presente, a apoiar e acompanhar o itinerário dos jovens para escolhas autênticas. Acompanhar é repartir juntos o pão e o primeiro sujeito neste processo é a própria comunidade, onde a trama de relações pode dar suporte à pessoa em sua caminhada, fornecendo-lhe meios de orientação. A este serviço, são chamadas todas as pessoas significativas nos diversos ambientes da vida dos jovens. Isso significa também ajuda para inserir-se na sociedade.
     
    O acompanhamento comunitário, de grupo e pessoal: o acompanhamento é uma missão a ser realizada não somente a nível pessoal, mas também a nível de grupo. No acompanhamento espiritual aprende-se a reconhecer, interpretar e escolher na perspectiva da fé, escutando o que o Espírito sugere dentro da vida cotidiana. Este motiva a frequência do Sacramento da Reconciliação, a assumir responsabilidades e a acolher a diversidade como uma oportunidade para a comunhão fraterna e o crescimento mútuo.

      Acompanhantes de qualidade: o Diácono Filipe é apresentado aqui como um modelo: coloca-se à disposição do Espírito, encontra um modo de entrar em relação, faz algumas perguntas que levam a uma decisão e se retira com humildade. Nesse sentido, o acompanhante deve ser uma pessoa equilibrada, de escuta, de fé e de oração, consciente das suas próprias fragilidades. Por isso, sabe ser acolhedor, corrigindo fraternalmente, sem assumir um comportamento possessivo e manipulador. É importante buscar uma formação específica para este ministério.

IV. A ARTE DE DISCERNIR
     A Igreja, ambiente para discernir: o discernimento é a dinâmica espiritual através da qual uma pessoa, um grupo ou uma comunidade procura reconhecer e acolher a vontade de Deus no concreto de sua situação. Ao longo da história da Igreja este processo teve uma variedade de significados, mas com muitos elementos comuns. Nunca é redutível somente à dimensão individual, mas desafia toda a Comunidade que, à luz da Palavra, escuta o que o Espírito sugere através da experiência espiritual dos seus membros.

    Consciência em discernimento: a consciência é um lugar privilegiado de intimidade com Deus, aonde sua voz se faz ouvir. Nesse sentido, não se refere à “autoconsciência”, mas certifica uma presença transcendente. A formação da consciência é o caminho de toda a vida e requer um cuidado interior: silêncio, oração, prática sacramental, ensinamento da igreja e prática do bem.
  
   A prática do discernimento: o discernimento é entendido como um trabalho da consciência e uma forma autêntica de oração. Para a pessoa que se encontra neste processo, se faz necessário familiaridade com o Senhor, confronto regular com o acompanhante espiritual, prática sacramental, disposição do coração para escutar a voz do Espírito e vontade de colocar ordem na própria vida. A responsabilidade pela decisão é confirmada através da experiência fraterna e do serviço aos pobres.

III PARTE - «PARTIRAM SEM DEMORA»

       Uma Igreja jovem: a imagem da Igreja jovem que sonhamos é Maria Madalena, que habitada por um profundo amor pelo Senhor, corre aos discípulos provocando o movimento deles direção a Jesus ressuscitado. A Igreja quer alcançar todos os jovens, caminhar com eles e, através deles, escutar a voz do Senhor que nos pede conversão do coração e renovação das estruturas. Todos os jovens, nenhum excluído, estão no coração de Deus e também no coração da Igreja.

I. A SINODALIDADE MISSIONÁRIA DA IGREJA
   Um dinamismo constitutivo: os jovens nos pedem que caminhemos juntos num processo sinodal contínuo. A partir da Assembleia e do documento final, as Conferências Episcopais e as Igrejas Particulares são convidadas a prosseguir o processo de discernimento de forma participativa e corresponsável, com o objetivo de desenvolver soluções pastorais específicas.
    
    Um estilo para a missão: “Sinodal” é um estilo para a missão que nos exorta a passar do “eu” ao “nós”, considerando os diferentes rostos, sensibilidades, origens e culturas. É necessário valorizar os diferentes carismas que o Espírito dá a todos, evitando o clericalismo e vivendo a autoridade como um serviço. Deve ser sinodal também o diálogo ecumênico e inter-religioso: ter parresia no falar e humildade para escutar.

II. CAMINHAR JUNTOS NA VIDA COTIDIANA
    Das estruturas às relações: a necessidade de caminhar juntos diz respeito não só à Igreja a nível universal, mas sobretudo às comunidades individuais. Isso implica passar da lógica do delegar para a da participação. Devemos repensar a pastoral da paróquia e as suas estruturas em que se desenvolvam relações autênticas, favorecendo experiências significativas na vida dos jovens.

   A vida da Comunidade: Nossas comunidades são marcadas pela diversidade, um mosaico de muitas faces. Isso permite a inserção dos jovens na vida social, levando a alegria do Evangelho. No anúncio e na catequese é importante compromisso de renovar a linguagem e a metodologia, mas sem perder de vista o essencial: a experiência litúrgica através da qual os jovens crescem na sensibilidade da diakonia, encontrando no voluntariado e no serviço o caminho para encontrar o Senhor.

    Pastoral da Juventude em chave vocacional: a Igreja é chamada a ser uma casa para os jovens, caracterizada por um clima de família feito da confiança e confidência. Como a vocação é o núcleo em torno do qual todas as dimensões da pessoa são integradas, somente na dimensão vocacional toda a pastoral pode encontrar um princípio unificador. Por isso é necessário que toda a pastoral da Igreja seja realizada em chave vocacional, especialmente o trabalho com a juventude.

III. IMPULSO MISSIONÁRIO RENOVADO
     Desafios retomados: o ambiente digital – impregnar de Evangelho suas culturas e sua dinâmica; migrantes – acolher, proteger, promover e integrar. Mulheres na Igreja - corajosa conversão cultural e mudança na prática pastoral; sexualidade - propor aos jovens uma antropologia que dê o valor correto à castidade, ajudando-os a integrarem a dimensão sexual na própria personalidade; Sobre a economia, a política e trabalho – favorecer e acompanhar a inclusão dos jovens neste mundo; Contextos interculturais, diálogo ecumênico inter-religioso – os jovens cristãos são chamados à unidade, abrindo-se também aos jovens de outras tradições e mantendo com eles diálogos autênticos que promovem o conhecimento mútuo e a superação de preconceitos e estereótipos.

IV. EDUCAÇÃO PLENA
      Em um mundo onde tudo está conectado, é preciso uma nova abordagem formativa que possa unir as diferentes dimensões da pessoa. A nossa presença nas escolas e nas universidades deve ser significativa, tendo em conta a formação integral dos jovens. Devemos valorizar a experiência de missão juvenil investindo com generosidade paixão educativa, tempo prolongado e também recursos econômicos. No final, o Sínodo formula três propostas para fomentar a renovação: a formação conjunta de leigos, pessoas consagradas e sacerdotes; incluir na preparação ao sacerdócio ou à vida consagrada uma preparação específica sobre a pastoral dos jovens; Dentro de um discernimento genuíno, haja um período formativo em um sentido experiencial e comunitário.

CONCLUSÃO

     O Sínodo recorda que todos somos chamados à santidade e apenas a partir desta única vocação se podem articular as diferentes formas de vida. Os jovens precisam de Santos que formam outros santos, mostrando assim que “a santidade é o rosto mais bonito da Igreja”. Também os jovens podem nos ensinar muito sobre essa realidade. Através da santidade dos jovens, a Igreja pode renovar o seu zelo espiritual e o seu vigor apostólico. Os jovens nos fazem voltar ao nosso primeiro amor.

Fr Ndega

GUÍA PARA LA LECTURA DEL DOCUMENTO DEL SÍNODO DE LOS OBISPOS SOBRE LOS JÓVENES.



“Los jóvenes, la fe y el discernimiento vocacional”.



INTRODUCCIÓN
       Esta guía intenta motivarnos a la lectura y estudio del documento final del Sínodo de los Obispos sobre los jóvenes, que se dio en Roma desde el 3 al 28 de octubre. Delante de la riqueza de este contenido, podemos decir que tenemos en nuestras manos una maravilla “primero para nosotros”, dice el Papa Francisco. Este documento está dividido en tres partes, doce capítulos, 167 párrafos y sesenta páginas. El hilo conductor, o sea, aquello que orienta todo el texto es el evento de los discípulos de Emaús.

I PARTE - «CAMINABA CON ELLOS»

I. UNA IGLESIA QUE ESCUCHA.
    Escuchar y mirar con empatía: el sínodo enfatiza el valor de la escucha. Todo comienza a partir de una escucha empática: los jóvenes desean ser oídos, reconocidos y acompañados con disponibilidad y paciencia de parte de los pastores y laicos calificados.

      La diversidad de contextos y culturas: llama la atención para el mundo plural y sus cambios. Este, por un lado, facilita la vida, pero por el otro genera exclusión y marginación. Es necesario recuperar el dinamismo de la fe.

     Una primera mira para la Iglesia hoy: habla sobre el compromiso educativo de la iglesia que mira la formación integral de los jóvenes. Las escuelas y las universidades tienen su tarea, pero la parroquia también debe repensar su acción pastoral para que sea más atrayente para los jóvenes.

II. TRES ARTICULACIONES CRUCIALES.
   La novedad del ambiente digital: Esta es una realidad difundida, la red de oportunidades pero que también trae consigo un lado sombrío. Es necesario entrar en esa realidad enfrentando con coraje la relación entre la fe y los desafíos actuales.

       Los inmigrantes como un paradigma de nuestro tiempo: Este es un fenómeno que se presenta de una forma multiforme. Muchos inmigrantes son jóvenes vulnerables sujetos a todo tipo de violencia. El compromiso profético de la iglesia es definido por el Papa Francisco con 4 verbos: “acoger, proteger, promover e integrar.

    Reconociendo y reaccionando a todos los tipos de abusos: tomar en serio el compromiso con la verdad y pedir perdón. Lidiar con esta situación con decisiones rigurosas. El sínodo también expresó gratitud y alentó a aquellos que tuvieron el coraje de denunciar.

III. IDENTIDAD Y RELACIONES.
    Relaciones familiares y entre generaciones: habla de la familia como punto de referencia privilegiado, enfatizando el papel de los padres y la relación entre las generaciones. El foco aquí es sobre la experiencia del compartir la fe y la ayuda mutua en el testimonio.
   
    Cuerpo y afectividad: recuerda los cambios que han traído consigo una cierta permisividad sobre estos temas. La moral sexual de la iglesia es vista como juicio y condenación. Debemos proponer a los jóvenes una Antropología de la afectividad y de la sexualidad capaz de dar el correcto valor a la castidad en vista del crecimiento de la persona en todas las fases de la vida. Respecto de la homosexualidad, ayudar a los jóvenes a integrar la dimensión sexual en la propia personalidad, creciendo en la calidad de las relaciones en vista del Don de sí mismo.

      Formas de vulnerabilidad: éstas se manifiestan a través de la falta de trabajo - que disminuye la capacidad de los jóvenes de soñar - de la violencia y de la persecución llevando a la marginación. El sínodo hace un apeló a la conversión y a la solidaridad.

IV. SER JOVEN HOY.
      Aspectos de la cultura juvenil de hoy: pide para que sean valoradas las actividades deportivas de los jóvenes, que traen en sí una potencialidad educativa formativa e inclusiva. La música también es recordada como un poderoso canal evangelizador y un gran recurso pastoral, pues ofrece a los jóvenes la oportunidad de expresar sus talentos.

      Espiritualidad y religiosidad: los jóvenes vienen de contextos religiosos plurales y eso revela una profunda búsqueda religiosa. Ellos desean encontrarse con Jesucristo, especialmente a través de una liturgia viva y auténtica, en la cual la belleza de los signos, o el cuidado de la predicación y la participación de la comunidad hablan verdaderamente de Dios. Son momentos muy apreciados por los jóvenes.
     
    Participación y protagonismo: los jóvenes quieren ser protagonistas; piden para ser activos en la evangelización de otros jóvenes. Quieren una comunidad eclesial más auténtica y fraterna donde se sientan integrados, asuman responsabilidades y sean valorados.

II PARTE - «SUS OJOS SE ABRIERON».

     Un nuevo Pentecostés: el espíritu rejuvenece a la iglesia y la vida de cada persona que cree.

I. EL DON DE LA JUVENTUD.
    Jesús joven entre los jóvenes: habla de la juventud de Jesús invitando a fijar en él nuestra mirada. Considera que solamente a partir de su forma de mirar es posible una experiencia auténtica de Dios. La saludable inquietud de los jóvenes es un gran regalo. Ellos son un lugar teológico, esto es lugar donde Dios se manifiesta y de lo que habla a la iglesia y al mundo.

    Volverse un adulto: subraya las características de la edad juvenil como edad de las elecciones, es tarea nuestra ayudar a los jóvenes a vivir su existencia a la luz de la misión con una pedagogía capaz de interpelar y fascinar. Ofrecerles el verdadero censo de autoridad ayudando a cultivar las relaciones familiares de modo evangélico.

     Llamado a la libertad: el Evangelio que la iglesia anuncia es el Evangelio de la libertad. Cristo no saca la libertad sino que libera, esto es, da la verdadera libertad, aquella responsable que no puede ser vivida sin la fraternidad y la solidaridad, especialmente con los últimos de la sociedad.

II. EL MISTERIO DE LA VOCACIÓN.
      La búsqueda de la vocación el concepto de vocación: están en estrecha relación con el de Misión toda la vida es una vocación y tiene que ver con Dios no es algo privado, generado por cuenta propia, toda vocación bautismal es un llamado a la santidad. Es importante crear las condiciones para que en todas las comunidades cristianas se desenvuelva una verdadera y propia cultura vocacional.

     La vocación de seguir a Jesús: la vida de Jesús permanece todavía hoy atractiva e inspiradora. Es para todos los jóvenes algo que inspira, revelando el misterio del padre y de su amor. Jesús también revela plenamente el ser humano, a sí mismo y expresa su más elevada vocación. En este sentido la virgen María, la mujer joven, es presentada como modelo por su capacidad de recibir el llamado de Dios y volver posibles sus planes.

      Vocación y vocaciones: la vocación y la misión de la iglesia son la Comunión con Dios y entre todas las personas, por eso ella cuenta con la variedad de carismas que son la expresión de su identidad y dones de Gracia que el Espíritu hace surgir continuamente en la iglesia. para rejuvenecerla. A partir del bautismo somos llamados a la santidad en una lógica de fe y don a ser vivida en cada elección de vida que se hace: matrimonio, vida consagrada, ministerio ordenado, soltero, etcétera.

III. LA MISIÓN DE ACOMPAÑAR.
      La iglesia que acompaña: ejercitando su propia función materna la iglesia es llamada a estar presente, apoyar y acompañar el itinerario de los jóvenes para elecciones auténticas. Acompañar es repartir juntos el pan y el primer sujeto en este proceso es la propia comunidad, donde la trama de relaciones puede dar soporte a la persona en su caminar, ofreciéndole medios de orientación. A este servicio son llamadas todas las personas significativas en los diversos ambientes de la vida de los jóvenes. Eso significa también ayuda para insertarse en la sociedad.

     El acompañamiento comunitario, de grupo y personal: el acompañamiento es una misión que se debe realizar no solamente a nivel personal, sino también a nivel de grupo. En el acompañamiento espiritual se aprende a reconocer, interpretar y escoger en la perspectiva de la fe, escuchando lo que el Espíritu sugiere dentro de la vida cotidiana. Motiva a la frecuencia del Sacramento de la reconciliación, a asumir responsabilidades y a recibir la diversidad como una oportunidad para la comunión fraterna y el crecimiento mutuo.

      Acompañantes de calidad: el diácono Felipe es presentado aquí como un modelo, se coloca a disposición del Espíritu, encuentra un modo de entrar en relación, hace algunas preguntas que llevan a una decisión y se retira con humildad. En este sentido el acompañante debe ser una persona equilibrada, de escucha, de fe y de oración, consciente de sus propias fragilidades. Por eso sabe ser acogedor, corrigiendo fraternalmente sin asumir un comportamiento posesivo y manipulador. Es importante buscar una formación específica para este ministerio.

IV. EL ARTE DE DISCERNIR.
      La iglesia ambiente para discernir: el discernimiento es la dinámica espiritual a través de la cual una persona o un grupo o una comunidad busca reconocer y recibir la voluntad de Dios. En lo concreto de su situación, a lo largo de la historia de la iglesia este proceso tuvo una variedad de significados, pero con muchos elementos en común. Nunca es reducible solamente a la dimensión individual, sino que desafía a toda la comunidad, que a la luz de la palabra, escucha lo que el Espíritu sugiere a través de la experiencia espiritual de sus miembros.

       Conciencia en discernimiento: la conciencia es un lugar privilegiado de intimidad con Dios donde su voz se hace oír, en este sentido, no se refiere a la autoconciencia, sino que certifica una presencia trascendente. La formación de la conciencia es un camino de toda la vida y requiere un cuidado interior, silencio, oración, práctica sacramental, enseñanzas de la iglesia y práctica del bien.

     La práctica del discernimiento: el discernimiento es entendido como un trabajo de conciencia y una forma auténtica de oración, para la persona que se encuentra en este proceso se hace necesaria la familiaridad con el señor, encuentro regular con el acompañante espiritual, práctica sacramental, disposición del corazón para escuchar la Voz del Espíritu y voluntad de poner orden en la propia vida. La responsabilidad por la decisión es confirmada a través de la experiencia fraterna y del servicio a los pobres.

III PARTE – «PARTIERON SIN DEMORA»

    Una iglesia joven: la imagen de la iglesia joven que soñamos es la de María Magdalena, que habitaba por un profundo amor por el señor, corre a los discípulos provocando el movimiento de ellos en dirección a Jesús resucitado. La iglesia quiere alcanzar a todos los jóvenes, caminar con ellos y a través de ellos escuchar la voz del Señor que nos pide conversión del corazón y renovación de las estructuras. Todos los jóvenes, ninguno excluido, están en el corazón de Dios y también en el corazón de la iglesia.

I. LA SINODALIDAD MISIONERA DE LA IGLESIA.
    Un dinamismo constitutivo: los jóvenes nos piden que caminemos juntos en un proceso sinodal continuo, a partir de la asamblea y del documento final las conferencias episcopales y las iglesias particulares están invitadas a seguir el proceso de discernimiento de forma participativa y corresponsable, con el objetivo de desenvolver soluciones pastorales específicas.

     Un estilo para una misión: “sinodal” es un estilo para la misión que nos exhorta a pasar del yo al nosotros, considerando los diferentes rostros, sensibilidades, orígenes y culturas. Es necesario valorar los diferentes carismas que el Espíritu da a todos, evitando el clericalismo y viviendo la autoridad como un servicio. Debe ser sinodal también, el diálogo ecuménico e interreligioso, tener parresía en el hablar y humildad para escuchar.

II. CAMINAR JUNTOS EN LA VIDA COTIDIANA.
       De las estructuras a las relaciones: la necesidad de caminar juntos dice respecto, no solamente de la iglesia a nivel universal sino, sobre todo, a las comunidades individuales, eso implica pasar de la lógica del delegar para la de la participación. Debemos repensar la pastoral de la parroquia y sus estructuras en las que se desenvuelven relaciones auténticas, favoreciendo experiencias significativas en la vida de los jóvenes. La vida de la comunidad, nuestras comunidades, son marcadas por la diversidad, un mosaico de muchas caras, eso permite la inserción de los jóvenes en la vida social llevando la alegría del Evangelio.

      En el anuncio y en la catequesis: es importante el compromiso de renovar el lenguaje y la metodología, pero sin perder de vista lo esencial, la experiencia litúrgica a través de la cual los jóvenes crecen en la sensibilidad de la diaconía, encontrando en el voluntariado y en el servicio el camino para encontrar al señor.

      Pastoral de la juventud en clave vocacional: la iglesia está llamada a ser una casa para los jóvenes, caracterizada por un clima de familia hecho de la confianza y la confidencia. Como la vocación es el núcleo en torno al cual todas las dimensiones de la persona son integradas, solamente en la dimensión vocacional toda la pastoral puede encontrar un principio unificador, por eso es necesario que toda la pastoral de la iglesia sea realizada en clave vocacional, especialmente el trabajo con la juventud.

III. IMPULSO MISIONERO RENOVADO.
     Desafíos retomados: el ambiente digital - impregnar del Evangelio sus culturas y su dinámica; inmigrantes - recibir, proteger, promover e integrar; mujeres en la iglesia - valiente conversión cultural y cambio en la práctica pastoral; sexualidad - proponer a los jóvenes una antropología que de el valor correcto a la castidad, ayudándolos a integrar la dimensión sexual en la propia personalidad; sobre la economía y la política y el trabajo - favorecer y acompañar la inclusión de los jóvenes en este mundo; contextos interculturales, diálogo ecuménico e interreligioso - los jóvenes cristianos están llamados a la unidad, abriéndose también a los jóvenes de otras tradiciones y manteniendo con ellos diálogos auténticos que promuevan el conocimiento mutuo y la superación de preconceptos y estereotipos.

IV. EDUCACIÓN PLENA.
      En un mundo donde todo está conectado es necesario un nuevo abordaje formativo que pueda unir las diferentes dimensiones de la persona. Nuestra presencia en las escuelas y en las universidades debe ser significativa, teniendo en cuenta la formación integral de los jóvenes. Debemos valorar la experiencia de la misión juvenil invirtiendo con generosidad, pasión educativa, tiempo prolongado y también recursos económicos. Al final el sínodo formula tres propuestas para fomentar la renovación: la formación conjunta de laicos, personas consagradas y sacerdotes; incluir en la preparación al sacerdocio o a la vida consagrada una preparación específica sobre la pastoral de los jóvenes, dentro de un discernimiento genuino encontrar un período formativo en un sentido experiencial y comunitario.

CONCLUSIÓN.
      El sínodo recuerda que todos estamos llamados a la santidad y apenas a partir de esta única vocación se pueden articular las diferentes formas de vida. Los jóvenes necesitan de Santos que formen a otros Santos, mostrando así que “la santidad es el rostro más bonito de la Iglesia”. También los jóvenes pueden enseñarnos mucho sobre esa realidad, a través de la santidad de los jóvenes la iglesia puede renovar su celo espiritual y su vigor apostólico, los jóvenes nos hacen volver a nuestro primer amor.

Fr Ndega
Traducion a el español: Nomade de Dios