domingo, 27 de dezembro de 2020

LA PERSEVERANCIA QUE NOS LLEVA A LA ALEGRÍA.

 

Reflexión a partir de Gn. 15, 1-6; 17, 5; 21, 1-3; Heb 11, 8. 11-12. 17-19; Lc 2, 22-40




 

Cuando el Espíritu de Dios encuentra apertura en nuestros corazones, nos hace experimentar la proximidad divina de una forma sorprendente. El pasaje del Libro del Génesis nos habla sobre la experiencia de Abraham que creyó en las promesas de Dios y fue capaz de experimentar gran alegría a causa de la fidelidad divina. Su testimonio de fe es una gran ayuda para que podamos cultivar un abandono confiante en Dios que nunca abandona a quien confía en él.

La carta a los Hebreos retoma la experiencia de fe de Abraham y la inserta en la lógica de los dones. Cuando Abraham fue puesto a prueba, él no vaciló en ofrecer a Dios el presente más precioso que Dios mismo le había dado. La certeza de la acción providente de Dios estaba muy viva en su memoria y en su corazón. La conciencia de haber recibido muchos dones de Dios nos lleva a ser generosos en nuestras respuestas a Él. Y como él no se deja ganar en generosidad, nos dará mucho más.

El Evangelio narra la presentación del niño Jesús en el templo, de acuerdo a la Ley del Señor. Llama mucho la atención la simple y humilde participación de María, José y el niño Jesús en la vida de su comunidad, entre las personas que van al templo todos los días, especialmente para realizar el ritual de ofrecer los dones según la ley del Señor.

Con la visita al templo, la Familia de Nazaret realiza un rito de purificación y, al mismo tiempo, el rito de presentación y rescate del niño, reconociendo lo que enseña la ley: todo primogénito pertenece al Señor. Los hijos no pertenecen a los padres; son don de Dios y le pertenecen a Dios. Cada familia, a su vez, es llamada a crear las condiciones para que los hijos descubran su vocación y la concreten de acuerdo a la voluntad del Señor.

Esa visita era una situación normal, de participación comunitaria, pero la acción del Espíritu, protagonista del texto, hace que esa “situación normal” se vuelva una oportunidad reveladora: el profeta Simeón y la profetisa Ana reconocen en aquel niño presentado en el templo, la salvación que Dios prometió a su pueblo y el mismo Espíritu que los guía a ese reconocimiento, también los motiva a hablar sobre el niño a todos aquellos que, como ellos, vivían esa experiencia de expectativa: “Ahora, deja, Señor … está realizado”.

La familia santa se somete a la ley de su pueblo porque la considera una inspiración divina y también hace la oferta al Señor como una familia pobre, o sea, un par de tórtolas, porque para Dios no importa la medida o la cantidad de la ofrenda, sino la intención del corazón. Durante su misión pública, Jesús insistirá sobre eso. Basta recordar el gesto simple y significativo de la viuda entre muchos que ofrecían grandes cantidades de cosas superfluas. Sólo Jesús entendió, porque él sabe mirar profundamente, más allá del gesto.

Mientras María y José presentan al niño en el templo, Dios lo presenta al mundo. Esta es la verdadera y mayor ofrenda, ahora hecha por el mismo Dios, que no solo sustituye las otras ofrendas, sino que garantiza la salvación. Entre tantas personas presentes en el templo, cuando Jesús fue presentado, apenas Simeón y Ana descubrieron la peculiaridad de aquel niño. Ellos son los “justos” que fueron capaces de esperar la promesa de un nuevo tiempo y ahora alaban a Dios por esta oportunidad, de haber sido capaces de reconocer a Cristo, la salvación de Dios.

Especialmente Simeón, de acuerdo con el texto, va al templo movido por el Espíritu. Esta es precisamente la razón de la capacidad de Simeón. El Espíritu Santo es mencionado tres veces, como señal de totalidad y plenitud. Significa que el viejo Simeón realmente tenía intimidad con el Espíritu. Sabemos que la obra de Lucas habla mucho sobre la acción de esta Persona divina, como punto de referencia para toda la novedad que Jesús trajo. Desde el “Si” de María en la Anunciación hasta la acción de las Comunidades de los discípulos, la presencia del Espíritu es constante.

Este Espíritu que guía a Simeón para “reconocer a Cristo”, está muy presente en nosotros y nos guía para una verdadera experiencia de Dios ya a partir de nuestro bautismo. El Espíritu es quien motiva la profecía. Él nos hace nuevos y nos da fuerza para vivir y realizar los proyectos de Dios. Este Espíritu vuelve a María solidaria con la misión del Hijo, con una fe humilde y total adhesión al plan de Dios. En verdad, su fidelidad como madre y discípula la llevará a compartir el dolor del Hijo, acompañándolo hasta las últimas consecuencias. El ejemplo de fidelidad de María nos vuelve fuertes para continuar con nuestra decisión de ser discípulos de su Hijo hasta el fin. Estamos invitados a “recibir a Jesús con la misma alegría que Simeón, con la misma perseverancia en la espera, con la misma docilidad a la acción del Espíritu” y así también, el momento dramático de prueba que nuestras familias están experimentando con esta pandemia encontrará su sentido.


Fr Ndega

Traduciòn: Nomade de Dios

A PERSEVERANÇA QUE NOS LEVA À ALEGRIA

 

Reflexão a partir de Gn 15,1-6; 17,5; 21,1-3; Eb 11, 8. 11-12. 17-19; Lc 2, 22-40




 

      

      Quando o Espírito de Deus encontra abertura em nossos corações, nos faz experimentar a proximidade divina de uma forma surpreendente. A passagem do Livro de Gênesis nos fala sobre a experiência de Abraão que acreditou nas promessas de Deus e foi capaz de experimentar grande alegria por causa da fidelidade divina. O seu testemunho de fé é uma grande ajuda para que possamos cultivar um abandono confiante em Deus que nunca abandona quem confia nele.

      A Carta aos Hebreus retoma a experiência de fé de Abraão e a insere na lógica do dom. Quando Abraão foi posto à prova, ele não hesitou em oferecer a Deus o presente mais precioso que o próprio Deus lhe havia dado. A certeza da ação providente de Deus estava muito viva em sua memória e em seu coração. A consciência de ter recebido muitos dons de Deus nos leva a ser generosos em nossas respostas a ele. E como ele não se deixa ser superado em generosidade, nos dará muito mais.

       O evangelho narra a apresentação do menino Jesus no templo, de acordo com a Lei do Senhor. Chama muito a nossa atenção a simples e humilde participação de Maria, José e o menino Jesus na vida da comunidade deles, entre as pessoas que vão ao templo todos os dias especialmente para realizar o ritual de oferecer dons seguindo a Lei do Senhor.

      Com a visita ao templo, a Família de Nazaré realiza um rito de purificação e, ao mesmo tempo, o rito de apresentação e resgate da criança, reconhecendo o que a Lei ensina: todo primogênito pertence ao Senhor. Os filhos não pertencem aos pais; são dom de Deus e pertencem a Deus. Cada família, por sua vez, é chamada a criar as condições para que os filhos descubram a vocação deles e a concretizem de acordo com a vontade do Senhor.  

       Essa visita era uma situação normal de participação comunitária, mas a ação do Espírito, protagonista do texto, faz com que essa "situação normal" se torne uma oportunidade reveladora: o profeta Simeão e a profetisa Anna reconhecem naquela criança apresentada no templo, a salvação que Deus prometeu ao seu povo e o mesmo Espírito que os guia a esse reconhecimento, também os motiva a falar sobre o menino a todos aqueles que como eles viviam essa experiência de expectativa : "Agora, deixa, Senhor... é realizado”. 

       A família santa submete-se à Lei de seu povo porque a considera uma inspiração divina e também faz a oferta ao Senhor como uma família pobre, ou seja, um par de rolas ou dois pombinhos, porque para Deus não importa a medida ou quantidade da oferta, mas a intenção do coração. Durante sua missão pública, Jesus insistirá sobre isso. Basta lembrar o gesto simples e significativo da viúva entre muitos que ofereciam grandes quantidades de seu supérfluo. Só Jesus entendeu, porque Ele sabe olhar profundamente, além do gesto.

      Enquanto Maria e José apresentam a criança no templo, Deus o apresenta ao mundo. Esta é a verdadeira e maior oferta, agora feita pelo próprio Deus, que não só substitui todas as outras oferendas, mas garante a salvação. Entre tantas pessoas presentes no templo, quando Jesus foi apresentado, apenas Simeão e Ana perceberam a peculiaridade daquele menino. Eles são os "justos" que foram capazes de esperar a promessa de um novo tempo e agora louvam a Deus por esta oportunidade, de terem sido capazes de reconhecer Cristo, a salvação de Deus.

     Especialmente Simeão, de acordo com o texto, vai para o templo movido pelo Espírito. Esta é precisamente a razão da capacidade de Simeão. O Espírito Santo é mencionado três vezes como um sinal de totalidade e plenitude. Significa que o velho Simeão realmente tinha intimidade com o Espírito. Sabemos que a obra de Lucas fala muito sobre a ação desta Pessoa divina como ponto de referência para toda a novidade que Jesus trouxe. Desde o "Sim" de Maria na Anunciação até a ação das Comunidades dos Discípulos, a presença do Espírito é constante.

       Este Espírito que guia Simeão para 'reconhecer Cristo', está muito presente em nós e nos guia para uma verdadeira experiência de Deus já a partir do nosso batismo. O Espírito é quem motiva a profecia. Ele nos faz novos e nos dá força para vivermos e realizarmos os projetos de Deus. Este Espírito torna Maria solidaria com a missão do Filho com uma fé humilde e total adesão ao plano de Deus. Na verdade, sua fidelidade como mãe e discípula a levará a compartilhar a Dor do Filho, acompanhando-o até as últimas consequências. O exemplo de fidelidade de Maria nos torna fortes para continuar nossa decisão de ser discípulos de seu Filho até o fim. Somos convidados a "receber Jesus com a mesma alegria que Simeão, com a mesma perseverança na espera, com a mesma docilidade à ação do Espírito" e assim, também o momento dramático de provação que nossas famílias estão experimentando com esta pandemia encontrará seu sentido.


Fr Ndega

LA PERSEVERANZA CHE CI PORTA ALLA GIOIA

 

Riflessione su Gn 15,1-6; 17,5; 21,1-3; Eb 11, 8.11-12. 17-19; Lc 2, 22-40




 

      Quando lo Spirito di Dio trova apertura nel nostro cuore, ci fa sperimentare la vicinanza divina in modo sorprendente. Il brano del libro della Genesi ci parla dell’esperienza di Abramo che ha creduto alle promesse di Dio e ha potuto sperimentare grande gioia a causa della fedeltà divina. La sua testimonianza di fede è un grande aiuto perché possiamo coltivare un abbandono fiducioso in Dio che non lascia mai coloro che confidano in lui.

       La lettera agli ebrei riprende l’esperienza di fede di Abramo e la inserisce nella logica del dono. Quando Abramo è stato messo alla prova, non ha esitato ad offrire a Dio il dono più prezioso che Dio stesso gli aveva dato. La certezza dell’azione provvidente di Dio era molto viva nella sua memoria e nel suo cuore. La consapevolezza di avere ricevuto molti doni da parte di Dio ci porta ad essere generosi nelle nostre risposte verso di lui. Egli che non si lascia vincere in generosità, ci donerà sempre di più.

     Il vangelo narra la presentazione del bambino Gesù nel tempio, secondo la legge del Signore. Richiama molto la nostra attenzione la partecipazione semplice e umile di Maria, Giuseppe e il bambino alla vita della loro comunità, in mezzo alla gente che va al tempio ogni giorno specialmente per compiere il rituale dell’offerta dei doni seguendo la legge del Signore.

      Con la visita al tempio, la Famiglia di Nazareth compie un rito di purificazione e allo stesso tempo il rito di presentazione e di riscatto del bambino, riconoscendo quello che insegna la Legge: ogni primogenito appartiene al Signore. I figli non appartengono ai genitori; sono dono di Dio e appartengono a Dio. Ogni famiglia a sua volta è chiamata a creare le condizioni perché i figli scoprano la loro vocazione e la portino a compimento secondo la volontà del Signore.  

      Quella visita era la situazione normale di una partecipazione comunitaria, ma l’azione dello Spirito, protagonista del racconto, fa in modo che quella “situazione normale” diventi opportunità rivelatrice: il profeta Simeone e la profetessa Anna riconoscono in quel bambino presentato nel tempio, la salvezza che Dio ha promesso al suo popolo e lo stesso Spirito che li guida a questa riconoscenza, li motiva anche a parlarne a tutti quelli che come loro vivevano questa esperienza di attesa: “Ora, lascia, Signore… è compiuta”. 

      La santa famiglia si sottomette alla legge del suo popolo perché la considera di ispirazione divina e fa anche l’offerta al Signore come famiglia povera, vale a dire, una coppia di tortore o due giovani colombi, perché per Dio non importa la misura o la quantità dell’offerta ma l’intenzione del cuore. Durante la sua missione pubblica, Gesù insisterà su questo. Basta ricordare il semplice e significativo gesto della vedova in mezzo a tanti che offrivano grandi quantità dal loro superfluo. Solo Gesù lo ha capito, perché Lui sa guardare in profondità, oltre il gesto.

     Nel momento che Maria e Giuseppe presentano il bambino nel tempio, Dio lo presenta al mondo. Questa è la vera e maggiore offerta ormai fatta da Dio stesso, che non solo sostituisce tutte le altre offerte ma garantisce la salvezza. In mezzo a tanta gente presente nel tempio, quando Gesù è stato presentato, solamente Simeone e Anna hanno percepito la particolarità di questo bambino. Loro sono i ‘giusti’ che hanno saputo attendere la promessa di un nuovo tempo e adesso lodano Dio per questa opportunità di avere potuto riconoscere Cristo, la salvezza di Dio.

     Specialmente Simeone, secondo il testo, va al tempio mosso dallo Spirito. È proprio questa la ragione della capacità di Simeone. Lo Spirito Santo viene menzionato per tre volte come segno di totalità e pienezza. Vuol dire che davvero il vecchio Simeone aveva intimità con lo Spirito. Sappiamo che l’opera di Luca parla molto dell’azione di questa Persona divina come punto di riferimento di tutta la novità che Gesù ha portato. Dal ‘Sì’ di Maria nell’annunciazione all’azione delle Comunità dei discepoli la presenza dello Spirito è costante.

      Questo Spirito che guida Simeone a ‘riconoscere il Cristo’, è molto presente in noi e ci guida a una esperienza vera di Dio già dal nostro battesimo. Lo Spirito è colui che motiva la profezia. Egli ci rende nuovi e ci dà la forza per vivere e realizzare i disegni di Dio. Questo Spirito rende Maria solidale con la missione del Figlio con una fede umile e adesione piena al progetto di Dio. Infatti, la sua fedeltà come Madre e discepola la porterà a condividere il dolore del Figlio accompagnandolo fino alla fine. L’esempio di fedeltà di Maria ci rende forti per portare avanti la nostra decisione di essere discepoli di suo Figlio fino in fondo. Siamo invitati ad “accogliere Gesù con la stessa gioia di Simeone, con la stessa perseveranza nell’attesa, con la medesima docilità all’azione dello Spirito” e allora anche i momenti drammatici di buio e di prova che stiamo vivendo troveranno il loro senso.


Fr Ndega

Revisione dell'italiano: Giusi

LA FIESTA DE LA HUMILDAD DE DIOS

 

Reflexión a partir de Lc. 2, 1-14




 

Hoy nació para nosotros un Salvador que es Cristo el Señor, don del eterno Padre. Por lo tanto, ¡alegrémonos y exultemos; demos gloria a Él! Según los datos del evangelista Lucas, Jesús nace en la ciudad de David llamada Belén, en extrema pobreza. Tuvo que nacer en Belén debido al censo de la época según el cual todos debían dirigirse a la tierra natal para registrarse y así cumplió la profecía que indicaba a Belén como la ciudad donde debía nacer el Mesías. Sucedió que durante el censo María, que estaba embarazada, dio a luz a su hijo primogénito; lo envolvió en pañales y lo puso en un pesebre, porque no había lugar para ellos. Dios aceptó nacer no solamente pobre, sino también rechazado y pasar por necesidades. Él quiso depender de nuestro cuidado, de nuestro afecto, de nuestro amor.

El texto continúa diciendo que había algunos pastores en la región que vigilaban el rebaño durante la noche. A ellos y a nadie más se les aparece un ángel comunicando la gran alegría del nacimiento del Salvador de la humanidad. ¿Por qué a ellos? Porque tenían el corazón vigilante. Y solamente quien tiene el corazón así tiene la capacidad de creer en buenas noticias y esperar por una realidad mejor en cada nuevo amanecer. Solamente la persona que tiene el corazón vigilante tiene el coraje de ponerse en camino para encontrar a Dios en los lugares más inesperados, esto es, en un niño y en un lugar muy pobre... La conclusión de este texto exprime una gran invitación: “Gloria a Dios en lo más algo del cielo y paz en la tierra a todos los que él ama”.

Estamos, entonces, celebrando el cumpleaños de Jesús que vino para salvarnos. La noticia de esta fiesta es alegría para todos, pues el Salvador nació para todos. “El Hijo de Dios se rebajó a nuestro nivel para elevarnos al suyo, aquel de hijos de Dios. Dios no abandonó al ser humano en el mal y la muerte que el mismo ser humano había creado, sino que mandó a su Hijo para librarnos de la esclavitud del pecado; él nos enseñó el camino del bien y lo recorrió hasta el fin”. No fue ni es fácil recibir a Jesús, porque él viene en el silencio, en lo cotidiano, lo ordinario de las personas, esto es sin eventos extraordinarios: es necesario prestar atención, hacer silencio y escuchar.

Alegrémonos, pues Dios nos ama, está presente en medio nuestro y nos trae la salvación. La salvación es don de Dios pero sucede en el mundo por la participación del ser humano, según lo que expresa muy bien San Agustín: “Dios nos creó sin nuestra participación, pero no no salva sin nuestra participación. En aquel simple evento, aunque de maravillosa belleza, en aquel lugar pequeño y olvidado por todo, y en la simplicidad de las personas envueltas (María y José), Dios revela su manera tan particular de actuar. Esta realidad nos recuerda un dicho africano, que dice: “Personas simples, haciendo cosas simples, en lugares simples pueden cambiar el mundo”.

Las grandes transformaciones que nuestra sociedad necesita deben suceder dentro del ser humano. La sociedad nueva se dará cuando cada persona reconoce la necesidad de cambiarse a sí misma en vez de querer cambiar a los demás. Según el Papa Francisco, “el mundo cambiará cuando cambiemos nuestros actos a través de nuestras actitudes y elecciones”.

En Jesús Dios se vuelve uno de nosotros, asumiendo nuestra realidad humana y ofreciendo una propuesta de vida nueva. Por eso no basta reconocer en Jesús la salvación de Dios; es necesario que nos dejemos guiar por su mensaje de paz y amor. El nacimiento de Jesús transformó a todos los seres humanos en una única familia, llenando los corazones de alegría y esperanza. En verdad, Dios se revela como pequeño, prójimo, pobre y rechazado, invitándonos a reconocer el valor de los pequeños gestos y las pequeñas iniciativas. Claro que esta opción de Dios nos deja avergonzados, invitándonos a pensar y actuar de forma diferente. Es a través de la humildad, de la simplicidad y de la pequeñez que Dios hace grandes cosas.

Según San Agustín la dificultad en creer en el misterio de la navidad viene de nuestra falta de humildad. Solamente si somos humildes podremos recibir la humildad de Dios. La verdad es que no vivimos todavía plenamente el nacimiento”. Navidad es la revelación del amor de Dios que transforma el corazón humano, volviéndose sensible a sus llamados. Dios nos ama gratuita y generosamente, sin ningún mérito nuestro. Esta experiencia nos lleva a hacer lo mismo por los otros. Así la navidad no será un momento más del año. Será siempre navidad si aprendemos a amar de verdad e invertir mejor en nosotros mismos para la construcción de una sociedad más justa y fraterna para el bien de todos.

¡Feliz y santa Navidad!


Fr Ndega

Traducción: Nómade de Dios.

sábado, 26 de dezembro de 2020

A FESTA DA HUMILDADE DE DEUS

 

Reflexão a partir de Lc 2, 1-14




Hoje nasceu para nós um Salvador que é Cristo Senhor, dom do eterno Pai. Portanto, alegremos e exultemos; demos glória a Ele! Segundo os dados do evangelista Lucas, Jesus nasce na cidade de Davi chamada Belém, em extrema pobreza. Teve que nascer em Belém por causa de um recenseamento da época segundo o qual todos deviam se dirigir à terra natal para se cadastrarem e assim cumpriu-se a profecia que indicava Belém como cidade onde devia nascer o messias. Aconteceu que durante esse recenseamento Maria, que estava gravida, deu à luz o seu filho primogênito; ela o envolveu em faixas e o pôs em uma manjedoura porque não havia para eles lugar na hospedaria. Deus aceitou nascer não somente pobre, mas rejeitado e passar por necessidades. Ele quis depender do nosso cuidado, do nosso afeto, do nosso amor.

O texto continua dizendo que havia alguns pastores na região que vigiavam o rebanho durante a noite. A eles e a não mais ninguém aparece o anjo comunicando a grande alegria do nascimento do Salvador da humanidade. Por que a eles? Porque tinham o coração vigilante. E só quem tem o coração assim tem capacidade de crer em boas notícias e esperar por uma realidade melhor em cada novo amanhecer. Somente a pessoa que tem o coração vigilante tem a coragem de pôr-se em caminho para encontrar Deus nos lugares mais inesperados, isto é, numa criança e em um lugar muito pobre... A conclusão deste texto exprime um grande convite: “Gloria a Deus no mais alto dos céus e paz na terra a todos os que ele ama!”

Estamos, então, celebrando o aniversário de Jesus que veio para nos salvar. A notícia desta festa é de alegria para todos pois o Salvador nasceu para todos. “O Filho de Deus se rebaixou ao nosso nível para nos elevar ao seu, aquele de filhos de Deus. Deus não abandonou ao mal e à morte o ser humano que tinha criado, mas mandou o seu Filho para nos libertar da escravidão do pecado; Ele nos ensinou o caminho do bem e o percorreu até o fim”. Não foi nem é fácil acolher Jesus, porque ele vem no silencio, no cotidiano ordinário das pessoas, isto é, sem eventos extraordinários: é necessário prestar atenção, e fazer silencio e escutar. 

Alegremo-nos, pois Deus nos ama, está presente em nosso meio e nos traz a salvação. A salvação é dom de Deus mas acontece no mundo pela participação do ser humano, conforme expressa muito bem Santo Agostinho: “Deus nos criou sem a nossa participação, mas não nos salva sem a nossa participação. Naquele simples evento, embora de maravilhosa beleza, naquele lugar pequeno e esquecido de todos e na simplicidade das pessoas envolvidas (Maria e José), Deus revela o seu modo todo particular de agir. Esta realidade nos recorda um ditado africano, que diz: “Pessoas simples fazendo coisas simples em lugares simples são capazes de mudar o mundo”.

As grandes transformações que a nossa sociedade precisa deve acontecer dentro do ser humano. A sociedade nova acontecerá quando cada pessoa reconhecer a necessidade de mudar a si mesma ao invés de tentar mudar os outros. Segundo Papa Francisco, “o mundo mudará quando mudarmos os nossos atos através das nossas atitudes e nossas escolhas”.

Em Jesus Deus se torna um de nós, assumindo a nossa realidade humana e oferecendo uma proposta nova de vida. Por isso não basta reconhecer em Jesus a salvação de Deus; é necessário que nos deixemos conduzir pela sua mensagem de paz e amor. O nascimento de Jesus transformou todos os seres humanos em uma única família, enchendo os corações de alegria e esperança. Na verdade, Deus se revela como pequeno, próximo, pobre e rejeitado, convidando-nos a reconhecermos o valor dos pequenos gestos e pequenas iniciativas. Claro que esta opção de Deus nos deixa embaraçados, envergonhados, convidando-nos a pensar e agir de modo diferente. É através da humildade, da simplicidade e da pequenez que Deus faz grandes coisas.

 “Segundo Santo Agostinho a dificuldade em crer no mistério do natal vem da nossa falta de humildade. Somente se formos humildes possamos acolher a humidade de Deus. A verdade é que não vivemos ainda plenamente o natal”. Natal é a revelação do amor de Deus que transforma o coração humano tornando-o sensível aos seus apelos. Deus nos ama gratuita e generosamente, sem nenhum mérito nosso. Esta experiência nos leva a fazer o mesmo pelos outros. Assim o natal será mais de um momento no ano. Será sempre natal se aprendermos a amar de verdade e investir o melhor de nós mesmos para a construção de uma sociedade justa e fraterna para o bem de todos.

Um feliz e santo natal!

Fr Ndega     


quinta-feira, 24 de dezembro de 2020

“LA FESTA DELL’UMILTÀ DI DIO”

 

                                     Riflessione a partire da Lc 2, 1-14


                                                                


 

 

        Oggi è nato per noi il Salvatore, che è Cristo Signore, dono dell’eterno Padre. Quindi, rallegriamoci ed esultiamo; rendiamo a Lui gloria! Secondo i dati che Luca ci porta, Gesù nasce nella città di Davide chiamata Betlemme, in estrema povertà. Accadde che a causa di un censimento dell’epoca, i suoi genitori andarono a Betlemme e durante questo avvenimento Maria, incinta, diede alla luce il suo primogenito. Ella lo avvolse in fasce e lo pose in una mangiatoia, perché non c’era posto per loro nell’albergo.  

     Dio accettò non solo di nascere povero, ma di essere rifiutato e avere dei bisogni. Il brano menziona che c'erano alcuni pastori nella zona che vegliavano di notte facendo la guardia al loro gregge. A loro e a nessun altro appare l'angelo il quale comunica la grande gioia della nascita del Salvatore dell'umanità. Perché loro? Perché avevano un cuore vigile. Solo colui che ha il cuore così è in grado di mettersi in viaggio per trovare Dio nei posti più inaspettati. E la conclusione esprime un grande invito: "Gloria a Dio nei cieli più alti e pace in terra a tutte le persone amate da Lui!"

       Celebriamo il compleanno di Gesù che è venuto a salvarci. La notizia di questa festa è di grande gioia per tutti perché il Salvatore è nato per tutti. Il Figlio di Dio si è abbassato al nostro livello per elevarci al suo, quello di figlio di Dio. Egli non abbandonò al male e alla morte l'essere umano che aveva creato, ma mandò suo Figlio a liberarci dalla schiavitù del peccato; Ci ha insegnato la via del bene e l'ha percorsa fino alla fine. Non fu facile accogliere Gesù allora e non lo è in questi nostri giorni, perché viene nel silenzio, nel quotidiano ordinario delle persone, cioè senza eventi straordinari: è necessario prestare attenzione, fare silenzio ed ascoltare. Egli è il Dio del quotidiano. 

     Rallegriamoci, perché Dio ci ama, è venuto in mezzo a noi e ci porta la salvezza. La salvezza è un dono di Dio, ma avviene nel mondo attraverso la partecipazione dell'essere umano, come diceva Santo Agostino: “Dio ci ha creato senza di noi ma non ci salva senza di noi”. Prendiamo ad esempio Maria e Giuseppe: in quell’evento stupendo e nella semplicità delle persone coinvolte, Dio rivela il suo modo particolare di agire. Questa realtà ci fa ricordare un proverbio africano, che dice: "persone semplici facendo cose semplici in luoghi semplici sono in grado di cambiare il mondo."

       Le grandi trasformazioni di cui la nostra società ha bisogno devono avvenire all’interno dell'essere umano. La nuova società accadrà quando ogni persona saprà riconoscere la necessità di cambiare se stessa piuttosto che cercare di cambiare gli altri. Secondo Papa Francesco, "il mondo cambierà quando cambieremo le nostre azioni attraverso i nostri atteggiamenti e le nostre scelte".

       In Gesù Dio diventa uno di noi, assumendo la nostra realtà umana e offrendo una nuova proposta di vita. Non basta quindi riconoscere in Gesù la salvezza di Dio; è necessario lasciarci guidare dal suo messaggio di pace e di amore. La nascita di Gesù ha trasformato tutti gli esseri umani in un'unica famiglia, riempiendo i cuori di gioia e di speranza. Dio, infatti, si rivela piccolo, vicino, povero e rifiutato, invitandoci a riconoscere il valore dei piccoli gesti e delle piccole iniziative. Naturalmente, questa opzione di Dio ci rende sconvolti, vergognati, invitandoci a pensare e agire in modo diverso. È attraverso l’umiltà, la semplicità e la piccolezza che Dio fa grandi cose.

       "Secondo sant'Agostino, la difficoltà di accogliere il mistero del Natale deriva dalla nostra mancanza di umiltà. Solo se siamo umili possiamo accettare l'umiltà di Dio. La verità è che non viviamo ancora affatto il Natale”. Il Natale è la rivelazione dell'amore di Dio che trasforma il cuore umano rendendolo sensibile ai suoi appelli. Dio ci ama liberamente e generosamente, senza alcun merito da parte nostra. Questa esperienza ci porta a fare lo stesso per gli altri. Così il Natale sarà più di un momento dell'anno. Sarà sempre Natale se impariamo ad amare veramente e impiegare del nostro meglio per costruire una società giusta e fraterna per il bene di tutti. Buon e santo natale!


Fr Ndega

Revisione dell'italiano: Giusi

domingo, 20 de dezembro de 2020

LA CHIAMATA ALLA GIOIA

 


Riflessione a partire di 2Sam 7, 1-5.8b-12.14a.16; Rm 16, 25-27; Lc 1, 26-38




 

Anche se il momento storico in cui viviamo ci porta tristezza per la drammaticità degli eventi, la liturgia ancora una volta ci vuole ricordare ciò che è caratteristica fondamentale della vita cristiana: la gioia. Motivata da questo sentimento, la Vergine Maria accoglie la chiamata divina e anche noi, motivati da questo stesso sentimento, vogliamo riconoscere ed accogliere il compimento delle promesse divine nella nostra vita, dando il nostro consenso a Colui che nel grembo di Maria diventa uno di noi per farci veramente suoi.

Tramite il profeta Natan, Dio promette al suo servo Davide un regno stabile per sempre, costituendo la “casa” (famiglia) davidica “come depositaria delle promesse divine”. Questa profezia è stata il punto di partenza perché il popolo potesse sognare con un futuro messia della discendenza davidica che assicurerà la libertà, la pace e l’abbondanza per sempre. Le promesse fatte a Davide si concretizzano in Gesù. È Lui il Re-Messia che Dio ci ha inviato per guidarci sulla via della vera libertà, della vera pace, e della vera vita, la vita dell’Eterno.

San Paolo ci invita a lodare Dio per il mistero della salvezza nascosto per tanti secoli e che ora, per una disposizione divina, viene rivelato come lieto annuncio a tutte le genti e non soltanto a un piccolo gruppo di eletti. Lo scopo è la fede e la sequela di Gesù Cristo. Lui e il suo vangelo sono il fondamento per una nuova umanità, secondo il sogno di Dio. E noi che crediamo in Cristo, siamo stati costituiti eredi delle sue promesse e collaboratori nella sua opera di salvezza.  

Nel noto testo dell’annunciazione Luca ci presenta la visita dell’angelo alla Vergine Maria, che abitava in un paesetto insignificante della Galilea, chiamato Nazareth. Qui abbiamo un primo segno dei nuovi tempi che Dio compie per la salvezza del suo popolo: non nella capitale ma nella periferia, non nel tempio ma in una casa, non a un sacerdote e ai grandi del popolo ma a una umile donna. La stessa Vergine Maria riconoscerà più tardi nel suo cantico: “Tutte le generazione mi chiameranno beata perché l’Onnipotente ha guardato l’umile condizione della sua serva”.

 Maria accoglie la visita di Dio vivendo il quotidiano, nell’ascolto della sua parola e totalmente attenta ai segni della sua presenza. Così ci viene presentata come modello perfetto di accoglienza. “Rallegrati piena di grazia!” L’angelo Gabriele porta a Maria un lieto annuncio e esso invita alla gioia poiché Dio l’ha colmata dei suoi doni e lei a sua volta ha vissuto ‘all’altezza della sua vocazione’. Maria rinuncia ai suoi progetti personali in quanto giovane, per abbracciare il progetto salvifico di Dio. Così risponde a Dio con la totalità del suo essere diventando la sua collaboratrice fedele.  

La missione di Maria è quella di essere la Madre del Figlio di Dio. Con piena libertà e consapevolezza Ella risponde secondo l’aspettativa divina. Il sì generoso e incondizionato di Maria è stata la risposta che Dio aspettava per portare avanti il suo piano di salvezza. È molto significativo il fatto che Dio, potendo fare tutto da solo, fa dipendere il suo progetto dal sì di una Donna. Con la sua risposta anche noi ci sentiamo coinvolti e impegnati nella proposta divina. Riguardo questo, scrive Sant’ Agostino: “Dio ci ha creato senza di noi ma non ha voluto salvarci senza di noi”.  

Maria è benedetta perché ha creduto nelle promesse di Dio e non è stata delusa perché è fedele Colui che promette. Lei era consapevole della fedeltà di Dio lungo la storia del suo popolo e meditava tutto questo nel suo cuore. La sua è una fede basata sulla fedeltà di Dio. E davanti a questa fedeltà l’atteggiamento di Maria non è altro che l’abbandono fiducioso.

Con Maria siamo invitati a credere che Dio ci visita, che conosce la nostra realtà e che ci è tanto vicino. Le sue visite portano sempre una proposta affascinante e coinvolgente che riempie il nostro cuore di gioia invitando ad assumere la vocazione con disponibilità totale e abbandono fiducioso nelle sue braccia. Che possiamo superare gli ostacoli che ci allontanano dalla sua proposta e prendere sul serio la via scelta da Dio per mostrarci la sua vicinanza e tenerezza.


Fr Ndega

Revisione dell'italiano: Giusi

 

 

sábado, 19 de dezembro de 2020

TUMEALIKWA KWA FURAHA

 

Kutafakari kutoka 2Sam 7: 1-5.8b-12.14a.16; War 16: 25-27; Lk 1: 26-38




 

Sisi tuko karibu sana kwa kusherehekea tukio kuu ambalo linaleta mafanikio ya mpango wa Mungu kwa dunia, yaani, Kuzaliwa kwa Yesu. Ndio wakati maalum wa kufungua moyo ili kukaribisha na kushukuru, kwa sababu Mungu anaonyesha upendo wake mkuu kwetu, kwa kufanya makao kati yetu na kuleta wokovu kwetu. Wokovu ni kazi ya Mungu, lakini yeye hakutaka kuifanya peke yake; alipendelea kuuomba ushiriki wa binadamu. Bikira Maria ndiye mmoja wetu aliyejibu kwa mwaliko wa Mungu kwa upatikanaji kabisa. Uamuzi wa Mungu wa kumchagua mwanamke huyo mnyenyekevu unaonyesha kwamba njia yake ya kutenda ni tofauti na yetu.

            Katika andiko la kwanza, tuko na andiko la kitabiri nje ya maandiko ya manabii. Bwana Mungu anaonyesha hamu yake ya kukaa miongoni mwa watu wake lakini ana njia yake mwenyewe wa kufanya hivyo. Kupitia ukoo wa Daudi, atamtuma mfalme mpya ambaye ataanzisha ufalme imara na milele. Utabiri huu ulitimiza katika Kristo ambaye tangu mwanzo wa maisha yake ya kidunia, alichukua ahadi na historia yetu na kujitambulisha na hali yetu. Yeye ndiye Mungu pamoja nasi. Paulo anajiona mjumbe mwaminifu wa injili ya Yesu Kristo ambaye alitabiriwa na manabii wote. Yeye ndiye ufunuo mkuu wa upendo wa Mungu na kupitia yeye watu wote wanaalikwa kumwamini Mungu na kukubali mipango yake katika maisha yao.  

Andiko la Luka hili linajulikana kama andiko la “Kupasha habari”. Ndilo tangazo la kuzaliwa kwa Yesu Kristo aliye utimizaji wa ahadi za Mungu za Agano la Kale. Ndiye Masihi aliyetarajiwa kwa muda mrefu na alikuwa hali halisi duniani kupitia Bikira Maria. Makaribisho yako yalikuwa maalum kwa sababu aliishi matarajio ya ujio wa Masihi kulingana na mapenzi ya Mungu na kabla ya kuzaa Yesu katika tumbo lake, yeye alimzaa moyoni mwake.

Kama mwanamke mwangalifu, alikuwa makini sana kwa hali ya dunia na mahitaji ya wanadamu. Aliikataa mipango yake ya kibinafsi kama kijana ili aishi mpango wa wokovu wa Mungu. Mariamu alipata kuishi wito wake kupitia kusikiliza Neno la Mungu na kutenda kulingana na neno hili kama tabia yake ya kawaida. Mwinjilisti Luka anaongea kuhusu tabia hii akisema, “Mama yake aliyaweka maneno hayo yote, akiyafikiri moyoni mwake”.

 Hivyo, neno la kwanza la malaika ndio mwaliko wa furaha kwa sababu maisha ya Bikira Maria yalimpendeza Mungu. Mariamu alishangaza maana ya habari hii kwako kwa sababu ya unyenyekevu wake lakini yeye aliandaliwa na Mungu na kusaidiwa na neema yake kwa ajili ya kuwa Mama ya Mwokozi. Tangazo la Malaika Gabrieli lilimwomba Mariamu uthibitisho wa “ndio” ambayo yeye aliishi kama tabia ya kawaida.

Hivyo, kama Mungu alitarajia jibu la ukarimu Bikira Maria alijibu kwa njia kamili. Katika udogo na unyenyekevu wake tunaweza kuona ukuu wake, kulingana na maneno yake mwenyewe: “Mungu anamwangalia mtumishi wake katika unyenyekevu wake... watu wote wataniita amebarikiwa (Lk 1,48).” Maisha na chaguzi za Mariamu ni tangazo kuu la maajabu ya Mungu. Kulingana na maisha yake, mtu ambaye huamini katika ahadi ya Mungu ni mwenye furaha, kwa sababu Mungu anayeahidi ni mwaminifu.

Maisha ya Bikira Maria yanashuhudia kwamba Mungu hahitaji matukio makubwa kwa kujifunua mwenyewe. Anakuja kututembelea katika maisha yetu ya kawaida naye ana mpango wa upendo kwa kila mtu. Anachukua nafasi ya kutualika kama washirika katika kazi zake na kutupa uwezo kwa kumjibu kwa upatikanaji kabisa kama Bikira Maria. Mungu ndiye mwaminifu kwetu kama alivyokuwa kwa Bikira Maria. Furaha yetu ilianzishwa na uaminifu wake. Tunamshukuru Mungu kwa tendo lake katika maisha yetu kwa njia ya Bikira Maria. Ukarimu na upatikanaji wake kwa mapenzi ya Mungu unatuimarisha katika jibu letu la kila siku kwa mwaliko wake na kutualika tuwatumikie wengine kwa furaha na shukrani kama maonyesho halisi ya jibu letu la ukarimu.


Fr Ndega

sábado, 12 de dezembro de 2020

DEJAR QUE DIOS SEA DIOS.

 

Reflexión a partir de Is. 61, 1 – 2a. 10-11; 1Tes 5, 16-24; Jn 1, 6-8. 19-28




 

“Me alegro plenamente en el Señor”; “Alégrense siempre en el Señor”. Estamos próximos a celebrar la Navidad, fiesta de alegría, y estos textos quieren anticipar en nuestros corazones el clima que viviremos en breve. El Señor que debe venir, de acuerdo con Juan el Bautista, ya está entre nosotros y quiere encontrarnos así: felices. Y nuestra alegría se expresa especialmente a través de una oración ferviente y una caridad ardiente.

No debemos “apagar” el Espíritu que fue encendido en nosotros. Es él el que nos hace exultar por la salvación con la que fuimos revestidos y nos envía para llevar este alegre anuncio a todos. La alegría es condición vital para un testimonio y una búsqueda de la santidad que sean creíbles: “un santo triste es un triste santo”, se decía una vez. Vamos a intentar aprender con Juan, alegrarnos verdaderamente delante de la voz del esposo (Jn 3, 29).

El Evangelio define a Juan como “un hombre enviado por Dios”. Toda su experiencia depende de este mandato. Él era consciente de su misión porque recibió un mandato de Dios para eso. Así son los profetas: ellos no inventan la “misión” de ellos, sino que simplemente la reciben. Es una iniciativa divina a partir de una relación íntima con la persona elegida y con un propósito bien concreto – como en el caso de Juan – dar testimonio de la luz.

Juan es un mediador, un precursor. A través de él las personas eran atraídas hacia la luz y como un verdadero testigo, en el momento indicado, él se aparta para no opacar el brillo de la verdadera luz. Su actitud nos recuerda lo que los samaritanos dijeron a la mujer: “no es por tú palabra que creímos, sino por lo que nosotros mismos oímos...” (Jn 4, 42). Pensemos en la gran alegría que aquella mujer experimentó después de cumplir con éxito su misión.

Juan es cuestionado por su identidad, o sea, ¿qué dices de ti mismo?. Su respuesta es una gran lección de humildad, al contrario de todas las expectativas humanas. Generalmente usamos la oportunidad para presentar nuestros títulos y las cosas que hacemos. En otras palabras, normalmente hablamos de nosotros mismos. Juan, al contrario, no habla de sí, lo que él responde sobre Jesús en este pasaje tiene un propósito muy claro, y es retomado en el capítulo 3 de este mismo evangelio: “Él debe crecer y yo debo, en vez de eso, disminuir” (Jn 3, 30).

El verdadero testimonio de Juan es una negación a sí mismo para afirmar la identidad de otro. Su verdadera identidad era anunciar la identidad de otro. El testimonio de Juan ya es un anuncio de cómo debe ser la vida de los futuros discípulos de Jesús: estar en medio de la sociedad como fermento en la masa, transformarla sin llamar mucho la atención. Sobre eso San Juan Calabria decía: “Covinha y toquinha”; “La Obra será grande si es pequeña”.

Juan declara que él es apenas una voz que grita en y a partir del desierto: “enderezad los caminos del Señor”, decía él. Profetas son “portavoces de Dios”, esto es, hablan en nombre de Dios. Y eso se debe a una intensa experiencia de él, vivida en la soledad del desierto. Las grandes figuras bíblicas encuentran en esta experiencia la razón de la identidad de ellas, la fuerza y el entusiasmo necesarios para la misión que Dios les confió. Después de esa experiencia de transformación personal, Juan es capaz de proponer cambios a las personas. Su tarea es la de preparar a las personas para el encuentro con “Aquel que ya estaba entre ellos, pero que ellos no lo conocían”.

El testimonio de Juan es verdadero porque parte de una revelación sobre Jesús que él recibió desde el inicio, cuando él todavía estaba en el vientre de Isabel. Hay personas que encuentran el sentido de su vida buscando el reconocimiento de los otros. Juan, en cambio, encuentra sentido en ser a penas una voz que anuncia una presencia, que prepara el encuentro, y en el momento indicado sale de la escena para no complicar la relación a la que todos están llamados a tener con aquel que ya está entre nosotros.

La mediación de Juan no incomoda, sino que facilita. El ejemplo de él nos hace entender que la persona tiene que estar consciente de su identidad para no ocupar el lugar que le pertenece a otro. Y Juan no tiene pretensiones en relación a esto, porque él sabe que el punto de referencia no es él mismo, sino otro. Él es la voz que proclama la Palabra. Cuando el sonido termina permanece solamente la Palabra. Su gesto de bautizar a las personas externamente proclamando la misericordia de Dios fue significativo en aquel momento y después dejó de serlo porque anunciaba otro bautismo que permanecerá para siempre, transformando interiormente a cada persona.

Este gesto que la Iglesia repite desde el inicio de su fundación configura a las personas con Cristo. Es un gesto que proclama a Cristo, porque habla de la nueva condición de aquellos que renacen de Cristo. En nuestra vida cristiana, Cristo es el punto de referencia. Cuando nos ponemos en el centro, anunciamos a otro, no al verdadero Cristo. Debemos pensar como decía Madre Teresa: “Señor, cuando pienso sólo en mi, atrae mi atención hacia otra persona”.

La intensa experiencia vivida en el desierto le dio a Juan Bautista una conciencia de una verdadera identidad. La falta de intimidad con el Señor puede llevarnos a ocupar en la vida de las personas el lugar equivocado: el lugar que sólo le pertenece a Dios. No podemos olvidar que somos apenas “la voz y no la palabra”. Una vez que mediamos el encuentro, tenemos que retirarnos como lo hizo muy bien el Bautista. Nuestra misión es “narrar la belleza de ser apasionados por Dios”, con la vida más que con las palabras. Que llevemos con seriedad el compromiso de anunciar a Dios sin ocupar el lugar que a Él le pertenece. En otras palabras, dejar que Dios sea Dios en la vida de las personFas.


Fr Ndega

Traducion: Nomade de Dios


 

 

DEIXAR QUE DEUS SEJA DEUS

 


Reflexão a partir de Is 61, 1-2a. 10-11; 1Ts 5, 16-24; Jo 1, 6-8.19-28




 

      "Eu me alegro plenamente no Senhor"; "Alegrai-vos sempre no Senhor!" Estamos prestes a celebrar o Natal, festa da alegria, e estes textos visam antecipar em nossos corações o clima que viveremos em breve. O Senhor que deve vir, de acordo com Joao Batista, já está entre nós e quer nos encontrar assim: felizes. E nossa alegria é expressa especialmente através de uma oração fervorosa e uma caridade ardente.

     Não devemos ‘apagar’ o Espírito que foi aceso em nós. É ele quem nos faz exultar pela salvação com a qual fomos revestidos e nos envia para levar este alegre anúncio a todos e todas. A alegria é condição vital para um testemunho e uma busca da santidade que sejam credíveis: "um santo triste é um triste santo", se dizia uma vez. Vamos tentar aprender com João a nos alegrar verdadeiramente diante da voz do esposo (Jo 3, 29).

      O evangelho define João como "um homem enviado por Deus". Toda a sua existência depende deste mandato. Ele era ciente de sua missão porque recebeu um mandato de Deus para isso. Assim são os profetas: eles não inventam a "missão" deles, eles simplesmente a acolhem. É uma iniciativa divina a partir de uma relação íntima com a pessoa escolhida e com um propósito bem concreto - como no caso de João - dar testemunho da luz.

      João é um mediador, um precursor. Através dele as pessoas eram atraídas para a luz e como uma verdadeira testemunha, no momento certo, ele se afasta para não ofuscar o brilho da verdadeira luz. Essa sua atitude nos faz lembrar o que os samaritanos disseram à mulher: "Não é mais pela tua palavra que nós cremos; mas porque nós mesmos ouvimos..." (Jn 4, 42). Pensemos na grande alegria que aquela mulher experimentou depois de cumprir com sucesso sua missão!

      João é questionado sobre sua identidade, ou seja, "o que você diz de si mesmo?" Sua resposta é uma grande lição de humildade, ao contrário de todas as expectativas humanas. Geralmente usamos a oportunidade para apresentar nossos títulos e as coisas que fazemos. Em outras palavras, normalmente falamos sobre nós mesmos. João, pelo contrário, não fala de si. O que ele responde sobre Jesus nesta passagem tem um propósito muito claro e é retomado no capítulo 3 deste mesmo evangelho: "Ele deve crescer e eu devo, em vez disso, diminuir" (Jo 3, 30).

      O verdadeiro testemunho de João é uma negação de si mesmo para afirmar a identidade de um outro. Sua verdadeira identidade era anunciar a identidade de um outro. O testemunho de João já é um anúncio de como deve ser a vida dos futuros discípulos de Jesus: estar no meio da sociedade como fermento na massa, transforma-la, sem chamar muito atenção. Sobre isso São João Calabria: "Covinha e toquinha..."; “A Obra será grande se for pequena”. 

     João declara que ele é apenas uma voz que grita no e a partir do deserto: "Endireitai os caminhos do Senhor", dizia ele. Profetas são "porta-vozes de Deus", isto é, falam em nome de Deus. E isso se deve a uma intensa experiência dele, vivida na solidão do "deserto". As grandes figuras bíblicas encontraram nesta experiência a razão da identidade delas, a força e entusiasmo necessários para a missão que Deus lhes confiou.  Após essa experiência de transformação pessoal, João é capaz de propor mudanças às pessoas. Sua tarefa é a de preparar as pessoas para o encontro com "Aquele que já estava entre eles, mas que eles não o conheciam".

     O testemunho de João é verdadeiro porque parte de uma revelação sobre Jesus que ele recebeu desde o início, quando ele ainda estava no ventre de Elizabete. Há pessoas que encontram sentido para suas vidas buscando o reconhecimento dos outros. João, pelo contrário, encontra sentido em ser apenas a voz que anuncia uma presença, que prepara o encontro e, e no momento certo sai de cena para não atrapalhar a relação que todos são chamados a fazer com aquele que já está entre nós.

      A mediação de João não incomoda, mas facilita. O exemplo dele nos faz entender que a pessoa tem que estar ciente de sua identidade para não ocupar o lugar que pertence a outro. E João não tem pretensão a este respeito porque ele sabe que o ponto de referência não é ele mesmo, mas um outro. Ele é a voz que proclama a Palavra. Quando o som termina, permanece apenas a Palavra. Seu gesto de batizar as pessoas externamente proclamando a misericórdia de Deus foi significativo naquele momento e depois parou porque anunciava outro batismo que permanecerá para sempre transformando interiormente cada pessoa.

      Este gesto que a Igreja repete desde o início de sua fundação configura as pessoas com Cristo. É um gesto que proclama Cristo porque ele fala da nova condição daqueles que renascem de Cristo. Em nossa vida cristã, Cristo é o ponto de referência. Quando nos colocamos no centro, anunciamos outro, não o verdadeiro Cristo. Devemos pensar como dizia Madre Teresa: "Senhor, quando penso apenas em mim, atrai a minha atenção para uma outra pessoa".

    A intensa experiência vivida no deserto deu a João Batista uma consciência de sua verdadeira identidade. A falta de intimidade com o Senhor pode nos levar a ocupar na vida das pessoas o lugar errado: o lugar que pertence apenas a Deus. Não podemos esquecer que somos apenas "a voz e não a palavra". Uma vez que mediamos o encontro, temos que nos retirar como o Batista fez muito bem. Nossa missão é "narrar a beleza de ser apaixonados por Deus", com a vida mais do que com palavras. Se ligarmos as pessoas a nós mesmos, somos nós os protagonistas e não Deus. Que levemos a sério o compromisso de anunciar Deus sem ocupar o lugar que pertence a Ele. Em outras palavras, deixar que Deus seja Deus na vida das pessoas.


Fr Ndega

LASCIARE DIO ESSERE DIO

 

Riflessione a partire da Is 61, 1-2a. 10-11; 1Ts 5, 16-24; Gv 1, 6-8.19-28




 

        “Io gioisco pienamente nel Signore”; “Gioite sempre nel Signore!” Stiamo per celebrare il Natale, festa della gioia, e questi brani intendono anticipare nel nostro cuore il clima che vivremo fra poco. Il Signore che deve venire, secondo il Battista, è già in mezzo a noi e vuole trovarci così: lieti. E la nostra gioia si esprime specie nella preghiera fervorosa e nella carità ardente.

      Non dobbiamo spegnere lo Spirito che è stato acceso in noi. È lui che ci fa esultare di gioia per la salvezza con cui siamo stati rivestiti e ci manda a portare questo lieto annuncio a tutti. La gioia è condizione vitale per una testimonianza e una ricerca della santità che siano credibili: “un santo triste è un triste santo”. Cerchiamo di imparare da Giovanni a gioire a pieno alla voce dello Sposo (Gv 3, 29).

      Il vangelo definisce Giovanni come ‘un uomo mandato da Dio’. Da questo mandato dipende tutta la sua esistenza. Egli era consapevole della sua missione perché ha ricevuto un mandato da Dio per questo. Così sono i profeti: loro non inventano la loro “missione”, semplicemente la accolgono. È una iniziativa divina a partire da un rapporto intimo con la persona scelta e con una finalità ben concreta – come nel caso di Giovanni - per dare testimonianza alla luce.

        Giovanni è un mediatore, un precursore. Tramite lui la gente è stata attirata alla luce e come un vero testimone, al momento giusto, si è fatto da parte per non offuscare il brillio della vera luce. Questo atteggiamento ci fa ricordare quello che dicevano i samaritani alla donna: “Non è più per la tua parola che noi crediamo; ma perché noi stessi abbiamo udito…” (Gv 4, 42). Pensiamo alla grande gioia che quella donna ha provato dopo aver compiuto con esito la sua missione!

       Giovanni è interrogato sulla sua identità, vale a dire, ‘tu, che dici di te stesso?’ La sua risposta è una grande lezione di umiltà, contrariando tutte le aspettative umane. Di solito usiamo ogni occasione opportuna per presentare i nostri titoli e le cose che facciamo. In altre parole, normalmente parliamo di noi stessi. Giovanni invece no. Quello che egli risponde in questo brano riguardante Gesù ha uno scopo molto chiaro e viene ripreso al capitolo 3 di questo stesso vangelo: “Egli deve crescere e io invece diminuire” (Gv 3, 30).

        La vera testimonianza di Giovanni è una negazione di se stesso per affermare l’identità di un altro. La sua vera identità era quella di annunciare l’identità di un altro. La testimonianza di Giovanni è già annuncio di come dovrà essere la vita dei futuri discepoli di Gesù: essere in mezzo alla società come il lievito nella pasta, per cambiarla, senza richiamare tanto l’attenzione. Riguardo a questo affermava Don Calabria: “Busetta e tanetta…”; “L’Opera sarà grande se sarà piccola”. 

         Giovanni dichiara di essere soltanto una voce che grida nel e dal deserto: ‘rendete diritta la via del Signore’, diceva. I profeti sono ‘portavoce di Dio’, cioè parlano in nome di Dio. E questo è dovuto a una intensa esperienza di lui, vissuta nella solitudine del “deserto”. I grandi personaggi biblici hanno trovato in questa esperienza la ragione della loro identità, la forza e l’entusiasmo necessario per la missione che Dio ha affidato loro.  Dopo questa esperienza di cambiamento personale, Giovanni è in grado di proporre dei cambiamenti alla gente. Il suo compito è preparare le persone per l’incontro con “Colui che era già in mezzo a loro ma che esse non conoscevano”.

       La testimonianza di Giovanni è vera perché parte da una rivelazione su Gesù fin dall’inizio quando era ancora nel grembo di Elisabetta. Ci sono delle persone che trovano senso per la loro vita cercando riconoscimento dagli altri. Giovanni invece trova senso nell’essere solo la voce che annuncia una presenza, che prepara l’incontro e, al suo tempo, si assenta per non disturbare il rapporto che ognuno è chiamato a fare con Colui che è già in mezzo a noi.

      La mediazione di Giovanni non dà fastidio ma facilita. Il suo esempio ci fa capire che bisogna essere consapevoli della propria identità per non occupare il posto che appartiene a un altro. E Giovanni non ha nessuna pretesa in questo senso perché sa che il punto di riferimento non è se stesso ma un altro. Lui è la voce che annuncia la Parola. Quando finisce il suono rimane solo la Parola. Il suo gesto di battezzare la gente annunciando la misericordia di Dio è stato significativo in quel momento e poi si è fermato perché annunciava un altro battesimo che rimarrà per sempre trasformando interiormente il cuore di ogni persona.

       Questo gesto che la Chiesa ripete fin dall’inizio della sua fondazione configura la gente con Cristo. È un gesto che annuncia Cristo perché parla della nuova condizione di coloro che rinascono da Cristo. Nella nostra vita cristiana, è Cristo il punto di riferimento. Quando mettiamo noi stessi al centro, noi annunciamo un altro, non il Cristo quello vero. Dobbiamo pensare come diceva Madre Teresa, “Signore, quando penso solo a me stesso, attira la mia attenzione su un’altra persona”.

       L’esperienza intensa vissuta nel deserto ha dato a Giovanni Battista la consapevolezza della sua vera identità. La mancanza di intimità con il Signore può portarci ad occupare nella vita delle persone un posto sbagliato: il posto che appartiene unicamente a Dio. Non possiamo dimenticare che siamo soltanto “la voce e non la parola”. Una volta che abbiamo mediato, l’incontro, dobbiamo farci da parte come ha fatto molto bene il Battista. La nostra missione è “raccontare la bellezza di essere innamorati di Dio” con la vita più delle parole. Se leghiamo le persone a noi stessi, siamo noi i protagonisti e non Dio. Che prendiamo sul serio l’impegno di annunciare Dio senza prendere il posto che appartiene a Lui. In altre parole, lasciare che Dio sia Dio nella vita delle persone.


Fr Ndega

Revisione dell'italiano: Giusi